PHILADELPHIA — Staal: 50%. Koper: 50%. Auto’s: tot 25%. Maar er dreigt een nog grotere heffing uit het Trump-tijdperk: 107% op Italiaanse pasta.
O mama.
Het begon ermee dat het Amerikaanse ministerie van Handel een naar eigen zeggen routinematig antidumpingonderzoek lanceerde, gebaseerd op beschuldigingen dat Italiaanse pastaproducenten producten tegen prijzen onder de marktprijs in de VS verkochten en daarmee de lokale concurrenten ondermijnden. Dat heeft geleid tot een dreiging van 92% invoerheffingen, die bovenop het tarief van 15% zouden komen dat de regering van president Donald Trump oplegde aan de Europese export in het algemeen.
Het nieuws veroorzaakte schokgolven door Italië, waar dertien producenten het slachtoffer zouden worden van maar liefst een-tweetje. Ze zeggen dat de omzet op hun tweede grootste exportmarkt zou krimpen als de prijzen voor Amerikaanse consumenten meer dan zouden verdubbelen. En hoewel de maatregel nauwelijks tot pastatekorten zou leiden, heeft het importeurs als Sal Auriemma nog steeds verbijsterd, wiens winkel op de Italiaanse markt in Philadelphia, Claudio Specialty Food, al meer dan 60 jaar actief is.
“Pasta is een vrij kleine sector om op te pikken. Ik bedoel, er zijn veel grotere dingen om op te pikken”, zei Auriemma, wijzend op luxe artikelen als alternatief.
Maar pasta? “Het is basisvoedsel,” zei hij. ‘Iets moet heilig zijn.’
Italië is een land van fervente pasta-eters. Minder bekend is dat de meeste tortellini, spaghetti en rigatoni die de fabrieken produceren, naar het buitenland worden gestuurd. De VS zijn goed voor ongeveer 15% van de € 4 miljard ($4,65 miljard) aan export en zijn daarmee na Duitsland de grootste markt van Italië, zo blijkt uit gegevens van boerenvereniging Coldiretti.
De bestraffende pastapremie is een ‘cause célèbre’ geworden voor Italiaanse politici, leidinggevenden en economen. Minister van Landbouw Francesco Lollobrigida vertelde medio oktober aan de wetgevers dat de regering samenwerkte met de Europese Commissie en zich bezighield met diplomatieke inspanningen, terwijl ze de juridische acties van de bedrijven steunde om zich tegen de Amerikaanse sancties te verzetten.
EU-handelscommissaris Maros Sefcovic sprak vorige maand verslaggevers in Rome toe, benadrukte het gebrek aan bewijs ter ondersteuning van het Amerikaanse besluit en noemde de gecombineerde heffing van 107% ‘onaanvaardbaar’.
Margherita Mastromauro, president van de pastamakerssector van Unione Italiana Food, vertelde The Associated Press dat de prijzen voor Italiaanse pasta in de VS hoog blijven, en zeker hoger dan die van Amerikaanse rivalen – wat elke dumpingclaim ondermijnt.
Ze zei dat de maatregelen een fatale slag kunnen toebrengen aan kleine en middelgrote producenten. Lucio Miranda, president van adviesgroep Export USA, was het daarmee eens.
“Een accijnstarief van 107% zou deze exportstroom definitief de kop indrukken”, zei de Italiaanse Miranda telefonisch vanuit New York. “Het zal niet iets zijn dat je zomaar op de consument kunt dumpen en verder kunt gaan, het leven gaat door. Het zal zeker een deal killer zijn.”
Het onderzoek van het ministerie van Handel begon in 2024 na klachten van het in Missouri gevestigde 8th Avenue Food & Provisions, eigenaar van het pastamerk Ronzoni, en het in Illinois gevestigde Winland Foods, met meerdere merken als Prince, Mueller’s en Wacky Mac.
De beoordeling van het bureau concentreerde zich op La Molisana en Garofalo, gekozen als voornaamste respondenten omdat zij de twee grootste exporteurs van Italië zijn, aldus het ministerie van Handel in een verklaring per e-mail. Elke verkoopprijs die lager is dan de kosten van de producenten of de prijs die zij op de Italiaanse markt vragen, zou als dumping worden beschouwd, in lijn met talloze andere beoordelingen van Italiaanse pasta sinds 1996, aldus het rapport.
De twee bedrijven presenteerden informatie onjuist of hielden deze achter, waardoor de analyse aanzienlijk werd belemmerd, aldus het ministerie van Handel. En in het licht van deze vermeende tekortkomingen presenteerde het bureau zijn schatting van 92% van de invoerrechten, die het uitbreidde naar elf andere bedrijven op basis van de veronderstelling dat het gedrag van de twee bedrijven representatief was.
“Nadat ze hun eerste antwoorden hadden verprutst, legde het ministerie van Handel hen uit wat de problemen waren en vroeg hen om die problemen op te lossen; dat deden ze niet”, zei woordvoerder Kush Desai van het Witte Huis in een antwoord per e-mail op de vragen van de AP. “En toen communiceerde Commerce de vereisten opnieuw, en voor de derde keer gaven ze geen antwoord.”
La Molisana weigerde commentaar te geven toen AP contact met hen opnam. Garofalo reageerde niet op een verzoek om commentaar.
Volgens het ministerie van Handel zouden de sancties niet alleen worden toegepast op importen in de toekomst, maar ook op de twaalf maanden tot en met juni 2024. Het voegde eraan toe dat slechts 16% van de totale Italiaanse import van pasta hierdoor getroffen kan worden. Het definitieve besluit is gepland voor 2 januari en kan met 60 dagen worden verlengd.
Iets meer dan een uur rijden ten noordoosten van Napels ligt Benevento, een slaperig stadje op een heuveltop met 55.000 inwoners, beroemd om zijn oude Romeinse theater en rode wijn van Aglianico. Het is ook de thuisbasis van Pasta Rummo, opgericht in 1846, dat trots is op zijn zevenfasige, “slow work”-productiemethode.
CEO Cosimo Rummo is verontwaardigd over de bedreiging van de jaarlijkse 20 miljoen euro aan export van zijn bedrijf naar de VS.
“Deze tarieven zijn volkomen zinloos”, zei Rummo in een telefonisch interview. “Dit zijn snel veranderende consumptiegoederen… Wie zou ooit een pak pasta kopen dat 10 dollar kost, dezelfde prijs als een fles wijn?”
Hij voegde eraan toe dat hij niet van plan is om in de Verenigde Staten pasta te gaan produceren, zoals sommige bedrijven hebben gedaan, en dat hij dus de toekomstige heffing zou worden bespaard. Daartoe behoort ook Barilla, dat al tientallen jaren het belangrijkste Italiaanse pastamerk in de VS is en daar nu grootschalige productiefaciliteiten heeft.
Toen de transatlantische verwarring begon te sudderen, zocht Robert Tramonte uit Arlington, Virginia zekerheid. De eigenaar van The Italian Store belde zijn leverancier, die hem vertelde dat er voldoende pastavoorraad in het magazijn aanwezig was om de prijzen tot Pasen stabiel te houden.
De klanten van Tramonte rekenen op hem voor producten van de bovenste plank en hij was opgelucht dat ze, althans voorlopig, niet voor het echte werk hoeven te betalen. Of erger nog: de gedachte vergaan! – koop pasta uit Amerika.
“Ze hebben geprobeerd Italiaanse producten te maken en dezelfde ingrediënten te gebruiken, maar de bron was niet Italië”, zei hij. “En ze smaakten gewoon niet hetzelfde.”
___
Zampano rapporteerde vanuit Rome en Wiseman vanuit Washington. Videojournalisten van Associated Press Paolo Santalucia in Rome en Tassanee Vejpongsa in Philadelphia hebben bijgedragen aan dit rapport.
