Een van de geneugten van het horrorgenre is de manier waarop het zich verdiept in de verschillende subgenres. Met andere woorden, niet elke horrorfilm wil een pionier zijn, aangezien de meeste er genoegen mee nemen een goed voorbeeld te zijn van het gekozen subgenre, of het nu een spookhuisfilm is, een slasher, enzovoort. Subgenres hebben ook vaak een hoogtijdagen, een periode waarin ze trendy zijn en iedereen zijn best doet. Hierdoor is het gemakkelijk om een subgenre voortijdig dood of aangespoeld te verklaren, want hoewel trends zeker uitsterven, sterft een fatsoenlijk subgenre – vooral op het gebied van horror – nooit echt.
Dat is geen verrassing het Found Footage-subgenre kwam op de voorgrond rond dezelfde tijd dat smartphones de manier waarop mensen communiceerden, begonnen te transformeren. Toen het idee dat mensen zichzelf en anderen voortdurend filmden niet langer een nieuwigheid was en alledaags werd, begon het subgenre in frequentie te dalen, waarbij er minder originele en eenmalige films werden gemaakt, terwijl langlopende franchises zoals “Paranormale activiteit” En de “V/H/S”-serie voortgezet. Dit alles is de reden waarom de “Man Finds Tape” van deze maand zo bijzonder spannend is. De film, mede geschreven en geregisseerd door Paul Gandersman en Peter S. Hall, is een originele inzending in het Found Footage-subgenre. Het klinkt te banaal om het zo te zeggen; de film voelt anders aan dan alles wat je eerder hebt gezien, omdat hij op ingenieuze wijze verschillende vormen van gemengde media combineert.
Alles, van stukjes gevonden beeldmateriaal van camcorders en beveiligingscamera’s tot YouTube-video’s, smartphonevideo’s en professionele documentairebeelden, wordt gebruikt in “Man Finds Tape”, en in plaats van een afleidende gimmick te zijn, maakt deze frisse benadering de horror van de film alleen maar veel effectiever.
‘Man Finds Tape’ combineert Stephen King-achtig commentaar met kosmische horror
Hoewel de structurele elementen van “Man Finds Tape” de grootste aantrekkingskracht hebben, zou het niet uitmaken als het verhaal niet ook goed was. Gelukkig weven Gandersman en Hall een meeslepend griezelig verhaal door de hele film, een verhaal dat net zo onvoorspelbaar is als de mixed media-attributen. De film is ogenschijnlijk een documentaire gemaakt door Lynn Page (Kelsey Pribilski) over haar familie en hun landelijke geboorteplaats Larkin, Texas. Lynns jongere broer, Lucas (William Magnuson), is een onrustige man die in zijn ouderlijk huis een mysterieuze videoband tegenkwam en daarop enkele zeer verontrustende beelden van zichzelf als kind aantrof. Hij besluit deze ontdekking en zijn daaropvolgende onderzoeken vast te leggen in een YouTube-serie met de titel ‘Man Finds Tape’. De serie wordt zo’n virale sensatie dat zelfs Lynns leven wordt ontwricht. Totdat Lucas enkele beschuldigingen uit tegen de plaatselijke televangelist van de stad, ds. Endicott Carr (John Gholson). Carr dwingt Lucas om zijn verklaringen te redigeren. “Man Finds Tape” wordt geschorst en Lynn gaat terug naar huis om haar eigen opgravingen te doen.
Dit klinkt misschien als het grootste deel van het verhaal van de film, en in een gemiddelde Found Footage-film zou dat ook zo zijn. Het subgenre bevat tenslotte talloze functies die langzaam worden opgebouwd voordat ze op het laatste moment worden uitbetaald (waarschijnlijk vanwege hoe goed die structuur werkte in “The Blair Witch Project”). Toch heeft ‘Man Finds Tape’ zoveel meer in petto, vooral wanneer een personage dat alleen bekend staat als The Stranger (Brian Viallalobos) opduikt en de hele film in een geheel nieuwe richting stuurt. Uiteindelijk voelt de film aan als een bedwelmende mix van found-footage-angst, Stephen King-achtig sociaal commentaar (de hele stad Larkin is een belangrijke factor in het verhaal) en pittige kosmische horror, wat een krachtige combinatie is.
De grootste vernieuwing in ‘Man Finds Tape’ is subtiel
Het gebruik van gemengde media in “Man inderdaad Finds Tape” is niet per se de belangrijkste innovatie van de film. In plaats daarvan komt de nieuwigheid van de film voort uit de structuur ervan, aangezien de ‘belangrijkste’ beelden die we zien de documentaire van Lynn zijn over de schandalige gebeurtenissen, waarbij de hoofdpersonen worden geïnterviewd over hun ervaringen. Deze structuur lijkt op papier een dwaze fout, omdat het in feite aan het publiek onthult wie het verhaal overleeft voordat het klaar is met vertellen. Natuurlijk is onbetrouwbare vertelling effectief gebruikt in talloze films, vaak met een of andere twist, zoals in ‘Sunset Boulevard’ van Billy Wilder. Toch vertroebelt ‘Man Finds Tape’ zichzelf niet door te onthullen dat Lynns documentaire allemaal een fantasie of een ander high-concept idee is. Het zit op het niveau, en dat maakt deze keuze van Gandersman en Hall zo’n spannende act.
“Man Finds Tape” verliest nooit een greintje spanning, intriges of schrik als resultaat van dit kadreringsapparaat, dat een klein wonder is in het maken van horrorfilms. Het verhaal ontvouwt zich op een manier die (uiteraard) doet denken aan documentaires over echte misdaad en virale YouTube-series, waardoor de film de grens tussen fictie en non-fictie zo subtiel vervaagt dat zelfs de kosmische horror ervan plausibeler lijkt. Dit alles maakt ‘Man Finds Tape’ een van de meest aangename verrassingen van 2025, omdat het geweldig is om te zien dat een indiefilm zo ambitieus is en nog steeds zo goed werkt. Het feit dat deze film laat op de markt komt een jaar vol geweldige horrorfilms het voelt gewoon meer als de spreekwoordelijke kers op de taart. Zoek het uit – als je durft.
“Man Finds Tape” draait nu in geselecteerde theaters en is beschikbaar op VOD.
