De Cary Grant-film die Christopher Reeve hielp zijn Superman-rol te vervullen

Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen via links.

Christopher Reeve blijft tot op de dag van vandaag de definitieve Superman op het grote scherm, maar zijn Clark Kent is net zo legendarisch. Voor het alter ego van de Man of Steel putte Reeve feitelijk uit het optreden van de klassieke Hollywood-ster Cary Grant in ‘Bringing Up Baby’ uit 1938, waarin Grant duidelijk de kenmerken weergeeft van het bedeesde Clark Kent-publiek waar hij eind jaren ’70 van ging houden.

In 2025, James Gunn’s charmante publiekstrekker “Superman” heeft ons opnieuw kennis laten maken met de legendarische held in de vorm van David Corenswets nogal gekke versie van het personage. De film was een hit en bracht veel binnen $615 miljoen en worden de grootste stripboekfilm van 2025 aan de kassa. Maar zelfs met dat succes voelde ‘Superman’ niet als het soort culturele evenement dat bij de Man of Steel paste. Iedereen die is opgegroeid met Reeve’s vertolking van Clark Kent/Superman zal weten dat dit een personage is dat echte eerbied en zelfs ontzag kan opwekken op het grote scherm, een torenhoog popcultuuricoon van de 20e eeuw dat eerlijk gezegd beter verdient dan de meeste van zijn recente filmische uitjes. Reeve’s belichaming is nog steeds de grootste weergave ooit van deze monolithische figuur.

Eerlijk gezegd was ‘Superman: The Quest for Peace’ uit 1987 een superheldenfilm zo slecht dat zelfs de hoofdrolspeler er spijt van had dat hij deze gemaakt had. De vorige film was ook niet zo geweldig. Maar ‘Superman’ en ‘Superman II’ uit de jaren 80 waren vrijwel perfect, en een groot deel daarvan kwam neer op de prestaties van Reeve. Het was niet alleen zo dat de man precies het soort buitenaardse zelfverzekerdheid en morele oprechtheid uitstraalde dat Superman als personage belichaamt. Hij maakte Clark Kent ook zo charmant onhandig dat het net zo fundamenteel werd als de rest van zijn optreden, en het lijkt erop dat Cary Grant een deel van de eer verdient.

Iedereen die gezien is de documentaire uit 2024 “Super/Man: The Christopher Reeve Story” zal weten dat het onderwerp in ieder geval de held was die hij op het scherm portretteerde. Het meest opvallende is dat Reeve, nadat hij vanaf zijn nek verlamd raakte na een paardrijongeval, de rest van zijn leven gebruikte om op te komen voor mensen met een handicap en een groot verschil maakte. Maar zelfs daarvoor was hij een held, simpelweg omdat hij het karakter van Superman serieus nam. Net als Richard Donner, die wist dat het bronmateriaal het grootste respect verdiende, gebruikte Reeve zijn Juilliard-training om het personage Kal-El/Clark Kent/Superman met evenveel toewijding tot leven te brengen als welk personage dan ook in zijn carrière.

In de memoires van Reeve, “Nog steeds ik”, de acteur vertelt specifiek over het spelen van Clark Kent en onthulde dat hij het personage van Cary Grant uit “Bringing Up Baby” uit 1938 voor zijn auditie had gechanneld. Maar pas toen Reeve die auditie had veiliggesteld, dacht hij er serieus over na om te lenen van de man die geboren was als Archibald Leach. Reeve herinnerde zich dat hij in het vliegtuig zat voor zijn auditie in Londen en nadacht over de rol. “Mijn eerste inzicht was dat de rol eigenlijk uit twee delen bestond”, herinnert hij zich. “Ik herinnerde me dat ik George Reeves in de jaren vijftig op tv zag en me afvroeg waarom Lois Lane Clark Kent niet meteen als Superman herkende. Hoe kon een dikke bril een geloofwaardige karakterisering vervangen?” Dit leidde tot een openbaring voor Reeve, die onmiddellijk besloot zich te concentreren op het creëren van “meer contrast tussen de twee personages”. Zoals Reeve schreef: “Lois Lane zou tenslotte niet blind of dom hoeven te zijn.”

Grant vormde het raamwerk voor de Clark Kent-kant van dit contrast, waarbij Reeve “Bringing Up Baby” als bijzonder leerzaam benadrukte.

In de komedie “Bringing Up Baby” uit 1938 speelde Cary Grant de hoofdrol Katharine Hepburn (die berucht werd bestempeld als ‘box office gif’ datzelfde jaar) als de ingetogen paleontoloog David Huxley. De wetenschapper wordt gedwongen zich onder te dompelen in het soort high society-milieu dat hem erg ongemakkelijk maakt om een ​​donatie aan zijn museum veilig te stellen, maar raakt gaandeweg verliefd op Hepburns vrijgevochten Susan Vance. Tijdens dat proces is er echter veel onhandigheid terwijl Huxley probeert in de gunst te komen bij de rijke potentiële weldoeners, en hier kun je het duidelijkst een prototype van Clark Kent zien. Het moment waarop Huxley onbewust de tas van mevrouw Lehman van Tala Birell in zijn handen heeft en er zenuwachtig mee aan het prutsen is, is pure Christopher Reeve als Clark Kent.

Voor Reeve zelf was het een scène waarin de paleontoloog op een ladder zit terwijl hij aan een dinosaurusskelet werkt, die het meest informatief was. Zoals de acteur zich herinnerde, zag Grant er “verschrikkelijk ongemakkelijk en bang uit, terwijl Katharine Hepburn er onbezonnen en onbevreesd uitziet als ze hem te hulp schiet.” Hij vervolgde:

“Hij heeft een verlegenheid, kwetsbaarheid en een zekere charmante gekheid waarvan ik dacht dat die perfect zou zijn voor Clark Kent. Hij draagt ​​zelfs eenzelfde soort bril. Natuurlijk wist ik dat ik Cary Grant niet kon zijn, maar niets weerhield mij ervan om van hem te stelen.”

Volgens Reeve had hij, tegen de tijd dat zijn vliegtuig landde, zijn prestaties door, hoewel hij niet alleen door Grant’s voorbeeld door zijn schermtest werd voortgestuwd, maar ook door ‘pure adrenaline’. Zoals de acteur zich herinnerde: “Op de terugweg naar mijn hotel zei mijn chauffeur: ‘Het is niet de bedoeling dat ik je dit vertel, maar jij hebt de rol.'”