Soms is een film het slachtoffer van de productie en de tijd waarin hij is gemaakt, en weinig films voldoen zo goed aan dat plaatje als ‘The 13th Warrior’. De door critici bespotte film van John McTiernan was een flop aan de kassa toen het in 1999 in première ging, ondanks dat het gebaseerd was op een boek van “Jurassic Park”-auteur Michael Crichton en met hartenbreker Antonio Banderas in de hoofdrol. Er zijn een heleboel redenen waarom de film niet werkte, van het te hoge budget tot het algemene gebrek aan belangstelling voor historische heldendichten rond de millenniumwisseling, maar ‘The 13th Warrior’ is geen slecht film, op zich. Het is gewoon een film die in perfecte staat is voor een remake.
Crichton schreef het scenario voor ‘The 13th Warrior’, gebaseerd op zijn roman ‘Eaters of the Dead’, en hoewel er een paar dingen zijn die aanpassingen kunnen gebruiken, werkt het meestal als een soort ‘Seven Samurai’ en ‘Beowulf’-verhaal dat een serieus coole kijk op vikingen is. Er zijn enkele echt geïnspireerde momenten in de film, waaronder een scène waarin de Arabisch sprekende Ahmed ibn Fahdlan (Banderas) Noors leert door er gewoon in ondergedompeld te worden, en het publiek hoort alleen woorden in het Engels terwijl hij ze leert. Het zijn brutale en bloederige dingen die zich er prima bij voelen zoiets als ‘The Northman’ van Robert Eggers of zelfs ‘Game of Thrones’. Als er ooit een perfect moment was voor een nieuwe versie van ‘13th Warrior’, dan is het nu.
The 13th Warrior is een humeurig en gewelddadig epos, rijp voor een remake
‘The 13th Warrior’ volgt hofdichter Ahmed ibn Fahdlan uit Bagdad, die op een opdracht wordt gestuurd naar de Wolga Bulgaren (in het huidige Rusland) nadat hij wordt betrapt op een afspraak met de vrouw van een edelman. Hij wordt vervolgens gered door Tataarse overvallers door een groep Noormannen en vergezelt hen terwijl ze op reis gaan, waarbij hun leider Buliwyf (Vladimir Kulich) door koning Hrothgar (Sven Wollter) is opgeroepen om te helpen de kannibalistische ‘wendol’ te doden. Degenen onder jullie met een diploma Engelse literatuur herkennen dit misschien allemaal van ‘Beowulf’, maar ‘The 13th Warrior’ heeft nog een paar extra kleine wendingen die het scheiden van zijn inspiratie, waardoor het wordt verbonden met de realiteit en geschiedenis in plaats van met de mythe.
Toont als “Vikingen” hebben ervoor gezorgd dat mensen meer geïnteresseerd zijn in dit onderwerp dan in de jaren negentig, en er is beslist meer geduld voor humeurige, gewelddadige historische stukken dan toen. Het is het soort film dat goed gedaan zou kunnen worden met een bijna shot-voor-shot remake of met iets dat meer afwijkt, omdat er zoveel geweldige stukjes en beetjes zijn om uit te kiezen. “The 13th Warrior” heeft een aantal gedenkwaardige scènes en een werkelijk uitstekend productieontwerp, en hoewel het jammer is dat het in ’99 flopte, kunnen we misschien een remake krijgen waar mensen in de jaren twintig dol op zijn.
