De wet van Arthur is een regisseur die doet wat hij weet, en dat is veel. Begonnen als kunstenaar, vervolgens overgestapt op fotografie en vervolgens verliefd geworden op de fotojournalistiek, is Lex zich artistiek blijven uitbreiden met meer dan honderd banen op zijn naam voor klanten als Nike, Adidas, Sports Direct, Salomon en Vans. Geïnteresseerd in sport en cultuur, topsporters en degenen die ondanks alles de top bereiken, dringt het werk van Lex door tot de diepere laag, iets dat vaak draait om “een opdracht die het inherente vermogen heeft om iets te kunnen zeggen. Een klant die dapper genoeg is om de actie het woord te laten doen en het onderwerp te verkopen om het product te verkopen.”
De scherpte van Lex voor alles wat met sport en buitenleven te maken heeft, komt duidelijk naar voren in zijn warme, empathische films. In zijn Nike Short in opdracht presentatie van Keely Hodgkinsonplaatst hij de atleet als het emotionele centrum, waarbij hij zich concentreert op haar karakter als een staaltje sportiviteit in plaats van op haar fysieke capaciteiten. Er is een zwevende, Terrence Malick-achtige houding ten opzichte van het personage, die haar vastlegt vanuit lage hoeken en in vlagen van beweging, mogelijk gemaakt door de lange sluitertijd van Lex. Lex komt dichter bij zijn onderwerpen dan de meeste regisseurs, omdat hij ook zijn eigen redacteur en colorist is. “Toen ik begon kende ik niemand. Ik kende de namen van de rollen of programma’s niet. Ik wist alleen dat je om een film te maken deze moest opnemen en monteren. Dus heb ik het mezelf aangeleerd”, zegt Lex. “Het is niet zozeer een flex als wel een crux.”
In Canyon snelheidsdromen voor Canyon Bicycles nemen de korrelige texturen van Lex ons mee naar de wereld van het professionele wielrennen, terwijl schokkende bewerkingen en uitvergrote kleuren de fysieke tol van langeafstandsrijden accentueren. In zijn opdrachtfilm voor Adizero Boston-schoen van Adidaskiest Lex opnieuw voor emotionele intelligentie boven scherpe, coole prestaties – met de nadruk op de gemeenschap en vriendschap van samen hardlopen. “Er zijn veel geweldige regisseurs die van plan zijn je duizelig en opgewonden te maken en je bijna een moment, misschien zelfs een minuut, in verwarring te brengen, ter wille van hun algehele emotionele toon”, zegt Lex. “Maar als mensen dat proberen na te bootsen, en ik geloof dat dat zo is veel van professionele emulators werkt het niet omdat je niet weet waarom het überhaupt wordt gedaan.
Maar dat betekent niet dat zijn video’s minder stijlvol zijn; elke video van Lex kan ervoor zorgen dat je opspringt en midden in de winter met je vrienden wilt gaan hardlopen. “Ik probeer eerst verbinding te maken en vervolgens te prikkelen”, zegt Lex. “Ik probeer altijd energie aan het stuk te geven en die energie kan in camerabewegingen zitten of in actie op het scherm, een moment met het onderwerp of talent.”
Je zou kunnen stellen dat zijn specifieke vorm van empathie begon met a fietsen zine hij maakte met vrienden in Herne Hill tijdens de lockdown. Nadat hij 36 filmrolletjes van fietsers had geschoten en al zijn salaris had uitgegeven om de foto’s te laten verwerken, stelden zijn huisgenoten voor dat hij een zine zou maken van zijn lockdown-inspanningen – en beide series daarvan waren onmiddellijk uitverkocht. Het bleek dat een van de renners die hij neerschoot een professional was en een film wilde maken. Dit bracht hem in een lawine van kansen van klanten die zagen hoe toegewijd hij was om atleten in hun zone vast te leggen, en de rest was geschiedenis.
