Verhaal: June wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht nadat ze is ingestort, waardoor haar volwassen kinderen voor Kerstmis bij elkaar worden gebracht. In het ziekenhuis wordt het gezin geconfronteerd met conflicten uit het verleden.Beoordeling: Als je naar ‘Goodbye June’ kijkt, voelt het alsof je een familiebijeenkomst binnenloopt waarvan je niet zeker wist of je erbij wilde zijn, maar niet weg kunt. Kate Winslet maakt haar regiedebuut met een verstild drama over verlies dat vaker belandt dan mist. De film is niet perfect, en sommige delen slepen, maar hij slaagt erin de moeilijkheid van het afscheid nemen te onderzoeken zonder te proberen alles netjes in te pakken. Op iets minder dan twee uur groeit de film stilletjes op je af, waardoor je je zowel verdrietig als opgelucht voelt. Voor kijkers die op zoek zijn naar een verhaal dat de echte gezinsstrijd weerspiegelt zonder gemakkelijke oplossingen, is deze film een boeiende film.De plot draait rond juni (Helen Mirren), die instort en door haar zoon Connor (Johnny Flynn) en haar man Bernie (Timotheüs Spall), die nu aan geheugenverlies lijdt en ermee omgaat door zichzelf af te leiden met triviale gewoonten. In het ziekenhuis wordt bij June terminale kanker vastgesteld, en al snel arriveren hun vier volwassen kinderen een voor een. Julia (Kate Winslet), de oudste, probeert het gezin bij elkaar te houden terwijl ze haar eigen jonge gezin leidt; Molly (Andrea Riseborough), de middelste zus, heeft een scherpe tong en koestert oude wrok; en Helene (Toni Collette), de jongste, is vrijgevochten en is teruggekeerd uit het buitenland met onzekere beloften om vrede te sluiten. De film toont hun ongemakkelijke interacties met gevechten, oude geheimen en rustige momenten die hen langzaam dichterbij brengen.Wat opvalt in de film is hoe verdriet wordt getoond als iets dat de hele familie deelt, in plaats van zich op slechts één persoon te concentreren. Winslet houdt het verhaal gegrond en realistisch, en dat geldt ook voor de meeste personages. In feite brengt deze film enkele van de beste Britse acteurs samen, en ze geven allemaal sterke, uniforme uitvoeringen. De vakantiesetting is eenvoudig en niet overdreven sentimenteel. Het benadrukt de emoties en zorgt ervoor dat kleine gezinsroutines betekenisvol aanvoelen. Het tempo van het verhaal vertraagt soms, vooral wanneer de problemen van de broers en zussen de aandacht afleiden van het hoofdverhaal. Sommige scènes, zoals familieruzies of momenten aan het bed, zijn voorspelbaar, maar doen niets af aan de krachtigere momenten, zoals het gesprek tussen de zussen.De voorstellingen verheffen het materiaal. Mirren als June is een les in zelfbeheersing, en haar stille kracht en subtiele uitdrukkingen werken magisch. Winslet portretteert June als de onwillige lijm van de familie, haar emoties rauw maar beheerst. Riseborough als Molly levert scherpe humor die angst maskeert. Flynn als Connor brengt diepe emoties over zonder melodrama en blijft het eerlijkste personage in de film, en Collette als Helen zorgt voor lichtheid die de zwaarte in evenwicht brengt. Spall completeert het gezin als Bernie, de onhandige vader wiens gebaren verwijzen naar gemiste kansen in het leven. Samen voelen ze zich als een echte familie, met natuurlijke rivaliteit en oprechte genegenheid, waardoor het verhaal authentiek wordt, zelfs als het script hapert.‘Goodbye June’ probeert geen vragen over de dood of familie te beantwoorden, maar blijft gewoon bij hen, rommelig en onopgelost. Winslet toont belofte als regisseur en gaat met zorg en eerlijkheid om met intieme momenten. De film is niet flitsend of perfect, maar blijft hangen en weet een impact achter te laten die je doet nadenken over je eigen relaties. Het is een zachtaardig, waarheidsgetrouw verhaal dat kijkers herinnert aan de schoonheid en pijn bij het afscheid nemen.
