De meeste dingen in deze wereld hebben hun goede en minder goede punten, en dit geldt zeker voor ‘The Copenhagen Test’, een sciencefiction-spionageverhaal over een man wiens hersenen zijn gehackt. Zonder dat hij het weet, wordt alles wat hij ziet en hoort geüpload naar een onbekend feest, op een onbekende plek, alsof hij een levend slimme bril is. Gemaakt door Thomas Brandon en gaat zaterdag in première op Peacock, de verwaandheid ervan is dramatisch slim, zij het natuurlijk onmogelijk. Waar kijk je naar als je ontdekt dat waar je naar kijkt, ook gekeken wordt?
In een preambule ontmoeten we onze held, Andrew Hale (Simu Liu, “Shang-Chi en de legende van de tien ringen”), een Chinees-Amerikaanse Groene Baret van de eerste generatie, die gijzelaars redt in Wit-Rusland. Een stem in zijn koptelefoon vertelt hem dat er genoeg ruimte is voor iemand in een vertrekkende helikopter en dat hij voorrang moet geven aan een Amerikaans staatsburger. In plaats daarvan kiest hij een buitenlands kind. We zullen leren dat dit de minder geprefereerde keuze is.
Drie jaar later werkt Hale voor het Orphanage, een schimmige Amerikaanse inlichtingendienst die alle minder schimmige Amerikaanse inlichtingendiensten bespioneert en de toeschouwers in de gaten houdt. (Er wordt zo veel gekeken!) De trotse opschepperij is dat er sinds de oprichting ervan onder de regering-Bush I nooit compromissen zijn gesloten. (Totdat iemand door de ogen van Hale begon te kijken, tenminste.) Er is een geheime ingang naar hun gigantische complex, toegankelijk door de ogen te vergrendelen met een standbeeld in een bibliotheek – het is thematisch passend, maar ook erg “Word slim!” Dat is natuurlijk een compliment.
Op de benedenverdieping zwoegen de analisten; De toegang tot de bovenverdieping, waar de actie plaatsvindt, is met het soort fraaie sleutel die gebruikt zou kunnen zijn om in 1895 een directietoilet te openen. (De inrichting is daar ook beter, met iets dat doet denken aan een directietoilet uit 1895.) Hale, die naar Koreaans en Chinees geklets heeft geluisterd en deze heeft vertaald, droomt ervan om naar boven te verhuizen, wat zal gepaard gaan met de ontdekking dat zijn hoofd niet helemaal van hemzelf is.
Ondertussen heeft hij last van migraine, toevallen en paniekaanvallen. Ex-verloofde Rachel (Hannah Cruz), een dokter, heeft hem onder de tafel pillen gegeven. Andere personages die nog steeds interessant zijn, zijn onder meer Michelle (Melissa Barrera), een barman die Hale bespioneert vanuit het gezichtspunt van een vriendin, een soort van; Parker (Sinclair Daniel), een pas gepromoveerde ‘voorspellende analist’ met een gave voor het lezen van mensen en situaties; Victor (Saul Rubinek), een ex-spook die een luxe restaurant runt en Hale al altijd kent; Cobb (Mark O’Brien), een rivaliserende collega wiens Ivy League-persona in contrast staat met die van Hale; en Cobb’s oom, Schiff (Adam Godley), die ook spionagekennis heeft. Peter Moira (Brian d’Arcy James) runt de winkel en St. George (Kathleen Chalfant) zweeft boven Moira.
Terwijl onbekende partijen door Hale’s ogen kijken, houdt het weeshuis Hale in de gaten met de gebruikelijke toegang tot de beveiligingscamera’s van de wereld. (Dat stukje filmspionage lijkt mij altijd vergezocht; een gesprek in de privacy van mijn keuken zal zich echter op de een of andere manier vertalen in advertenties op mijn sociale feeds, dus wie weet?) ‘De Kopenhagen-test’ verkoopt in ieder geval geen metafoor van de toezichtstaat; dit is slechts een van die “Wie kun je vertrouwen?” verhalen, een die karakters blijft omdraaien om de show gaande te houden, enigszins voorbij het punt van winstgevendheid.
Zoals de meeste acht uur durende drama’s is het te lang – “Langzame paarden,” de beste van dit ras blijft bij zes – en in de loop van de show worden de zaken vertroebeld met MacGuffins en subplots. Hoewel het gemakkelijk genoeg is om te genieten van wat er op dat moment gebeurt, kan het gemakkelijk zijn om de plot te verliezen en moeilijker om te zeggen wie aan welke kant staat, of zelfs hoeveel kanten er zijn. (Het helpt niet dat bijna iedereen bereid is Hale te vermoorden.) Ik kan niet in details treden zonder de gevreesde spoilerlijn te overschrijden, maar zelfs als ik de onmogelijke technologie accepteer, heeft een groot deel van “The Copenhagen Test” weinig praktische zin, inclusief de gelijknamige test. (Waarom “Kopenhagen?” Dat weet ik niet. Deens voor ‘Ik weet het niet.’) Ik besteedde zoveel tijd aan het losmaken van knopen en het rechthouden van de draden dat, hoewel ik op een afstandelijke manier voor Hale bleef pleiten, ik me niet meer helemaal bekommerde om het lot van het weeshuis en de zogenaamd vrije wereld.
De show is goed gecast. Hoewel de personages op papier behoorlijk typerend zijn, projecteert elke acteur de essentie van de rol en voegt hij genoeg extra persoonlijkheid toe om een echte persoon te suggereren. (En ze zijn allemaal leuk om naar te kijken.) Als Liu niet omvalt van de pijn, of verwikkeld is in een vuurgevecht of man-tegen-man-gevecht, is hij een evenwichtige, rustige hoofdrolspeler – eerder in de stijl van Keanu Reeves – en als Chinees-Canadese acteur nog steeds een noviteit onder Amerikaanse televisie-actiehelden. Hij heeft een soort chemie met Barrera, die helemaal alleen de chemie op het scherm heeft, hoewel dit enigszins wordt beperkt door de eisen van de plot.
Het einde, inclusief een twist met een verminderd akkoord, is behoorlijk goed, maar gelukkiger dan je zou denken gezien de ruckus die eraan voorafging. Nette strikken zijn gebonden – hoewel er tenminste één los is gelaten in de hoop, volgens mijn eigen voorspellende analyse, op een tweede seizoen. En hoewel het uitbrengen van een serie in de laatste week van het jaar niet bepaald een teken van vertrouwen is, kan ik met enig vertrouwen voorspellen dat er misschien wel een is.
