Zoals getoond in apocalyptische brillen zoals Onafhankelijkheidsdag, OvermorgenEn 2012, Roland Emmerich Hij heeft op beroemde wijze een overdreven, zintuigen beledigende stijl ontwikkeld die heel erg de zijne was. Maar voordat hij groot werd in de Verenigde Staten, had de Duitse filmmaker de ambitie om twee heel verschillende blockbuster-auteurs na te bootsen.
Emmerich vatte het waarschijnlijk eerder op als een compliment dan als een belediging die het bedoeld was, zoals toen critici thuis reageerden op zijn tweede speelfilm, Joey, met de term “Spielbergle” (kleine Spielberg). De directeur had het vrijelijk toegegeven dat het zijn doel was om een nieuwe golf van Duitse cinema op gang te brengen door het succes van Steven Spielberg te kopiëren George Lucas‘ popcorntarief, zeggende: “Het vermaken van de massa is de basis, en dat is hier lange tijd verwaarloosd.”
Een jaar na politiek geladen sciencefiction Het principe van de Ark van NoachEmmerichs Engelstalige debuut probeerde zijn invloeden zeker niet te verbergen. Vanuit het Lucas-kamp is er een bewuste R2-D2-achtige robot genaamd Charlie, genoeg Star Wars merchandise om een Toys “R” Us-gangpad te vullen, en een climaxgevecht met Darth Vader (vermoedelijk, Joey vloog onder de radar van vergunningverleners). Van Spielberg leent het telekinetische kinderplot zwaar van Poltergeistwerd de muziek schaamteloos gemodelleerd Johannes Williams‘scoren voor ENterwijl de afwezigheid van een vaderfiguur inspeelde op de voorliefde van de auteur voor gebroken gezinnen.
Uitgebracht onder de titel Contact maken in de Verenigde Staten, Joey verspilt geen tijd om zijn gelijknamige negenjarige hoofdrolspeler (Joshua Morrell) door de emotionele wringer te halen. Het openingsshot is op de begrafenis van zijn vader, en zijn eerste woorden worden gesproken tijdens een denkbeeldig (of toch?!) gesprek met zijn vader via een gloeiende rode telefoon. Is dit eenvoudigweg een coping-mechanisme van een jongere in de vroege stadia van het rouwproces? Of strekken zijn ESP-vaardigheden zich uit tot communicatie met de doden?
De film werpt nog een waanzinnige mogelijkheid op wanneer Joey de pop van een buikspreker tegenkomt in een verwaarloosd pand naast de deur dat griezelig veel lijkt op het huis van de Bates in Psycho. Wanneer hij tot leven komt, beweert de scherpgeklede figuur met monocle genaamd Fletcher dat hij achter de chats achter het graf zit, hoewel zijn motief een mysterie blijft. Zelfs een oorsprongsverhaal dat zich handig afspeelt op een zwart-wit-tv en waaruit blijkt dat hij is gemaakt door een goochelaar uit de jaren twintig die zich bezighield met zwarte kunst, kan geen enkel licht op de zaak werpen.
Joey van Joshua Morrell en zijn buiksprekerpop met monocle.
Nieuwe wereldfoto’s
Deze afkeer van rijm of rede is terug te vinden in de korte knock-off van 79 minuten (de Europese kijkers werden “getrakteerd” op nog eens 19 minuten die de zaken op de een of andere manier alleen maar nog onbegrijpelijker maakten). Emmerich leek zo in beslag genomen door het amerikaniseren van het verhaal dat hij vergat het af te maken. Plotpunten worden geïntroduceerd en vervolgens onmiddellijk terzijde geschoven, gesprekken lijken halverwege de zin te eindigen en er is een hele reeks non-sequiturs die de logica tarten. In misschien wel de meest WTF-scène van de film stopt moeder Laura (Eva Kryll) bij het bezoeken van onderwijzeres Martin (Jan Zierold) met het kalmeren van zijn verbrande hand onder de kraan, en dwingt deze in plaats daarvan in een nabijgelegen vissenkom.
Dit is een film waarin ’s werelds meest vooraanstaande wetenschappers op basis van één vaag telefoontje het huis van Joey’s familie binnendringen. Dan is er de koortsdroom van een finale waarin Joey, zijn beste vriendin met paardenstaart Sally (Tammy Shields) en zijn schoolkwelgeesten in een ondergronds doolhof worden aangevallen door van alles, van gigantische hamburgers tot bewuste rotsblokken.
Toch moet je Emmerich vooral bewonderen om zijn vindingrijkheid. Vastbesloten om voor een fractie van de prijs een Amblin-achtige foto te maken, richtte hij een verlaten fabriek op om zijn eigen effectenstudio te maken. Hoewel het drijvende antropomorfe speelgoed er nu hilarisch verouderd uitziet, deed Hollywood uit de jaren 80 veel erger.
De werelden van buikspreken en Star Wars komen samen.
Nieuwe wereldfoto’s
Om de kosten verder te verlagen, heeft Emmerich ook het grootste deel ervan ingekocht Joey’s gecast vanaf een Amerikaanse militaire basis, waarin wordt uitgelegd waarom weinigen andere IMDb-credits hebben en waarom hun acteerwerk zo beslist amateuristisch is. Alleen Kryll, die een lange carrière achter de rug heeft, toont enig natuurlijk talent als de moeder die bijna wordt neergestoken en overreden door de kwaadaardige pop, vooral wanneer haar aanvankelijke vreugde bij het zien van Joey’s bedrog in wanhoop verandert.
Emmerich heeft een paar dingen goed in zijn zoektocht om Tinseltown in zijn eigen spel te verslaan. Het gepest dat Joey krijgt omdat hij gelooft dat zijn vader nog steeds met hem praat, onderstreept de wreedheid van kinderen, waardoor het anders onsamenhangende verhaal kortstondig een emotionele diepgang krijgt waar Spielberg trots op zou zijn. En Fletcher – ingesproken door een van de weinige ervaren namen van de film, Hanna-Barbera-vaste Jack Angel – is een leuke maniakale aanwezigheid, van zijn keurige kledinggevoel tot zijn gewoonte om alle chaos uit te spreken met de uitroep ‘Blargh’.
De film leverde zelfs geld op, waardoor Emmerich met de eveneens oubollige B-films verder op de industrieladder kon klimmen. Spookjacht En Maan 44voordat hij uiteindelijk met 1992 de sprong naar Hollywood maakte Sterrenpoort. Er is hier weinig dat onthult dat hij binnenkort met zijn helden zou strijden om de titel van box office-koning, maar we moeten allemaal ergens beginnen.
Joey, oftewel Contact leggen, is beschikbaar om te streamen op het Jaar.
