Verhaal: De legendarische tekstschrijver Lorenz Hart zwerft door het New York van 1943 op de avond dat zijn vriend Richard Rodgers het succes van de musical Oklahoma! viert. Terwijl hij zich tussen bars en gesprekken beweegt, denkt Hart na over zijn leven en heeft hij spijt.Beoordeling: ‘Blue Moon’ is een bedachtzame film die niet probeert je te overweldigen met spektakel. Richard Linklater neemt kijkers mee in het leven van de legendarische tekstschrijver Lorenz Hart op een bepaalde avond in het New York van 1943. Terwijl de wereld het succes van zijn medewerker viert, dwaalt Hart door de stad en voelt zich verloren, grappig en pijnlijk menselijk. De film gaat niet over grote Broadway-nummers of flitsende sets; het gaat over een man die worstelt met zijn eigen plek in de wereld, en het zet meteen een reflectieve en intieme toon.Het verhaal begint met de dood van Lorenz Hart (Ethan Hawke), die dronken sterft in een straat in New York, waarna de film overschakelt naar flashback-modus. Vervolgens wordt de dag belicht waarop Richard Rodgers zijn musical Oklahoma! De plot volgt dan Hart terwijl hij ronddwaalt tussen bars, late diners en gesprekken met vrienden en vreemden. Hart kijkt naar zijn oude vriend Richard Rodgers (Andreas Scott), die nu samenwerkt met Oscar Hammerstein (Simon Delaney), viert de première van Oklahoma! en worstelt met afgunst en spijt. Onderweg heeft hij contact met Elizabeth (Margaret Qualley), wiens zachte aanwezigheid enkele van zijn scherpere randen verzacht, en andere figuren uit zijn verleden. De plot is eenvoudig, bijna een stukje leven, maar het werkt omdat elke ontmoeting iets over Hart onthult dat verband houdt met zijn onzekerheden en zijn verlangen naar verbinding.De regie van Richard Linklater leunt zwaar op gespreks- en karaktermomenten in plaats van op actie of drama. De film beweegt langzaam, maar heeft een ritme dat levend en echt aanvoelt. Je wordt meegezogen in Harts gedachten, zijn humor en zijn tegenstrijdigheden. Het verhaal laat zien hoe vluchtig succes kan aanvoelen en hoe diep mensen kunnen worden beïnvloed door hun eigen onzekerheden. Door het tempo van de film kun je de hartverscheurende momenten opmerken die Hart zo meeslepend maken. Er heerst ook een gevoel van nostalgie, een bitterzoet gevoel als je terugkijkt op je leven en beseft hoeveel er veranderd is, of hoe weinig.De optredens vormen het hart van de film. Ethan Hawke draagt het moeiteloos, waardoor Hart zich in elke scène levend voelt. Hij speelt Hart met een rusteloze energie, vol humor en melancholie, en is een openbaring. Margaret Qualley brengt warmte en subtiele emotie die Harts rusteloze energie in evenwicht brengt. Andrew Scotts vertolking van Richard Rodgers in een beperkte rol is kalm en bedachtzaam en biedt het contrast dat Hart nodig heeft om zijn kwetsbaarheden te laten zien. De kleinere rollen, of het nu Eddie of Andy White is, voegen textuur toe en wekken de indruk dat deze wereld verder reikt dan Harts directe worstelingen. De film bevat verschillende momenten die doelgericht aanvoelen en diepte toevoegen zonder hardhandig te zijn.‘Blue Moon’ is een film die geduld beloont. Het legt het leven vast van een briljante, gecompliceerde man met eerlijkheid en hart. Het is grappig, verdrietig en soms ongemakkelijk, maar altijd boeiend. Hoewel het misschien niet aantrekkelijk is voor kijkers die op zoek zijn naar snel drama, slaagt het erin een gedenkwaardig portret te creëren van een kunstenaar op een kruispunt en in de nadagen van zijn carrière. De combinatie van inzichtelijk schrijven en sterke vertolkingen maakt het meer dan alleen een biopic. De film is meer een karakterstudie, een kijkje in de worstelingen van het creatieve leven, en een herinnering dat talent niet altijd gepaard gaat met gemoedsrust. Het is een doordachte, charmante en rustig ontroerende film van Richard Linklater die je bijblijft en je dwingt na te denken over talent, vriendschap en de prijs van genialiteit.
