John Hughes’ ‘De ontbijtclub’ is, in positieve of negatieve zin, de bepalende Generation X-komedie. Het was een kaskraker tijdens de bioscoopuitgave en werd na verloop van tijd een film die door de vele fans hoofdstuk en vers kon worden aangehaald. Het verhaal van vijf heel verschillende middelbare scholieren – een brein (Anthony Michael Hall), een atleet (Emilio Estevez), een mandkoffer (Ally Sheedy), een prinses (Molly Ringwald) en een crimineel (Judd Nelson) – samengebracht voor een hele dag detentie op een zaterdag blijft resoneren, wat een bewijs is van Het vermogen van John Hughes om op de vluchtige emotionele golflengte van tieners te komen en de perfect gepitchte optredens van zijn cast van opkomende acteurs.
Het inpassen van de juiste acteurs in de juiste rollen bleek een uitdaging voor Hughes en castingdirecteur Jackie Burch, vooral als het ging om de rol van hellraiser John Bender. Estevez kreeg aanvankelijk de rol, maar Hughes vond hem meer leuk als jock Andrew Clark. Nicolas Cage en Alan Ruck kwamen in aanmerking voor Bender, maar Hughes besloot John Cusack te casten … even. Toen de schrijver-regisseur besefte dat Cusack de fysiek intimiderende aanwezigheid ontbeerde die van Bender het rietje maakte dat de drank roerde, wendde hij zich tot Nelson. Hughes heeft duidelijk de juiste beslissing genomen, maar deze beslissing bracht ook een aantal problemen met zich mee.
Nelson had een Bender-dry-run gedaan in de Cannon-tienerkomedie ‘Making the Grade’ uit 1984. Het was een grotendeels vergeetbare inzending in het bloeiende genre van dat decennium, maar Nelson maakte indruk als een slimme oplichter die door een rijk kind was ingehuurd om voor hem naar de middelbare school te gaan en daar af te studeren (dit is in de eigenlijke film net zo logisch). Je wilde meer van hem zien, maar Hughes en zijn cast zagen uiteindelijk iets te veel van hem.
Judd Nelson irriteerde John Hughes door Bender te worden op de set
Volgens een mondelinge geschiedenis uit 1999 van “The Breakfast Club” gepubliceerd door Premiere Magazine, ging Nelson een beetje te werk in zijn vertolking van Bender. Zoals eenheidspublicist Fredell Pogodin zei: “Judd kon zo arrogant zijn als wat dan ook, maar hij was heel slim, heel snel van begrip. En hij was een griezelige waarnemer. Hij wist waar je achilleshielen waren.”
Net als zijn karakter deed Nelson bijzonder hard tegen Molly Ringwald – wat Hughes interessanterwijs meer hinderde dan Ringwald. Volgens de ster van “Sixteen Candles” en “Pretty in Pink”:
“Judd begon een beetje karakter te krijgen, probeerde onder mijn huid te kruipen en veel dingen op te sommen die bedoeld waren om aanstootgevend voor mij te zijn. Ik dacht niet dat het zo’n groot probleem was, maar John was erg beschermend tegen mij, en hij had misschien andere problemen. Plotseling dacht ik: “Dat is het – ik ga hem ontslaan. Ik heb geen tijd voor deze s***.”
“Mijn gevoel was dat Bender een ongelooflijke klootzak zou moeten zijn”, zei Nelson. “Ik wilde dat hij vanaf het begin klaar was voor geweld. Dus toen ik begon, dacht ik: ‘Wauw! Dat is te veel!'”
Hughes was bang dat Nelsons aanpak Bender in een onwaarschijnlijke pestkop zou veranderen. Er was een push-pull tussen de twee die leidde tot onenigheid over de bewering van Bender dat zijn vader hem met een sigaar had verbrand. Hughes dacht dat Bender ‘het aan een hek had laten vastzitten’. Nelson wierp tegen: ‘Natuurlijk was hij verbrand! Heeft hij het zichzelf aangedaan? Waarom zou hij zoveel karikaturen kennen over de perfecte families van anderen als hij geen nachtmerrie was?’
Uiteindelijk behield Nelson zijn baan en gaf een iconisch optreden dat de film zijn emotioneel geladen kern gaf. Het is onmogelijk om je een andere acteur uit die tijd als Bender voor te stellen, en hoewel Nelson deze prestatie nooit heeft overtroffen (en verdween uit Hollywood), dat is een geweldige piek.
