Ik breng twee carrières in evenwicht tijdens het ouderschap; Ik heb imperfectie omarmd

Ik was nooit van plan mijn volwassenheid door te brengen twee banen combineren naast mijn ouderlijke verplichtingen. Het gebeurde gewoon.

Ik ben een 38-jarige freelance gezondheidsschrijver en architectenconsulent. Op papier konden de twee werelden niet méér van elkaar verschillen. Eén ervan betreft het schrijven over voeding, fitness en levensduuren de andere omvat het beoordelen van plattegronden, codevereisten en constructiedetails. Maar samen hebben ze bijna elk deel van mijn leven gevormd, inclusief de manier waarop ik ouder ben.

Jarenlang heb ik gedacht dat ouderschap betekende dat je alles goed moest doen. Ik heb alle boeken gelezen, naar alle podcasts geluisterd, de routines gevolgd en ervoor gezorgd dat onze kinderen hebben goed gegeten en genoeg geslapen. Maar na verloop van tijd besefte ik dat mijn twee carrières mij onbewust waardevolle lessen hebben geleerd over geduld, veerkracht en onvolmaaktheid die geen enkel ouderschapsboek ooit zou kunnen.

Het voortdurende jongleren heeft mij geleerd de imperfectie te omarmen

Freelance schrijven en architectonisch advies opereren beide in onvoorspelbare cycli. Deadlines botsen, klanten veranderen van gedachten en er is nooit iets netjes 9-tot-5-ritme. Ik vocht altijd tegen die chaos, ervan overtuigd dat ik elke variabele onder controle kon houden als ik maar beter plande en elke minuut van mijn agenda op microniveau beheerde.

Ouderschap lijkt daar veel op: vol plannen die om acht uur ’s ochtends instorten

Mijn vrouw en ik hebben twee kinderen, nu 9 en 11. Toen ze klein waren, probeerde ik dat ook werkbezoeken plannen rond dutjes of het ophalen van school, maar er ging altijd iets mis, of het nu een inzinking van een peuter was, een noodgeval voor een klant of een gemiste e-mail. Ik sloeg mezelf erover, ervan overtuigd dat ik in beide rollen faalde.

Ik dacht dat als ik maar hard genoeg werkte, ik uiteindelijk het perfecte zou bereiken balans tussen werk en privé (als zoiets überhaupt bestaat). Nu zie ik het als een constante aanpassing en meer als een begrip dat soms een deel van het leven meer aandacht vraagt ​​dan de andere. Als je dat eenmaal leert accepteren, leer je je snel aan te passen, met de stroom mee te gaan, meer te lachen en het perfectionisme los te laten.

Door te wisselen tussen rollen heb ik geleerd aanwezig te zijn

Als ik een artikel schrijf, ben ik bezig met onderzoek doen, experts interviewen en zin voor zin een verhaal aan elkaar weven. In de architectuur ben ik op een heel andere manier bezig met het oplossen van problemen, waarbij ik nadenk over constructiedetails, materialen en samenwerk met anderen als een team.

Beide rollen vereisen focus, en die focus is overgenomen in mijn ouderschap. Hoewel mijn kinderen niet elke seconde mijn aanwezigheid nodig hebben, hebben ze wel nodig dat ik aanwezig ben als ik er ben. Als ik mijn laptop dichtklap, wil ik dat dit het voor vandaag is. Nee e-mails controleren tijdens het eten of het herzien van concepten in mijn hoofd terwijl ze me over hun dag vertellen. Dat soort mentale compartimentering was voor mij niet vanzelfsprekend. Het is iets dat ik door mijn werk door de jaren heen heb moeten leren.

Mijn kinderen hebben het ook gemerkt. Als ik echt luister, zonder afleiding, gaan ze meer open. Ze praten over school, hun vrienden, de dingen die hen bang maken of opwinden. Ik heb geleerd dat echt aanwezig zijn betekent dat je de energie van mijn kinderen moet matchen en dat je ze mijn volledige aandacht moet geven, en niet alleen maar tijd met ze door moet brengen.

Omdat ik twee carrières heb, heb ik geleerd hoe ik veerkracht kan modelleren

Natuurlijk zijn sommige weken zo chaotisch en druk dat ik twijfel aan mijn keuzes, bijvoorbeeld wanneer opdrachten niet doorgaan of een architectonische deadline samenvalt met een bewerkingsverzoek. Maar mijn kinderen zien mij er doorheen navigeren, en ik denk dat dat ertoe doet.

Ze zien mij hard werken, omgaan met tegenslagen en doorzetten. Ze zien mij pauzes nemen als ik dat ben uitgebrand. Ik hoop dat dit hen laat zien dat werk niet alleen om geld gaat, maar dat het ook gaat om het vinden van betekenis en het doen van dingen waar je trots op bent, zelfs als het moeilijk is of als je er geen zin in hebt.

Ik wil dat mijn kinderen begrijpen dat er niet één perfect pad in het leven bestaat. Dat kan van carrière veranderen. Je kunt jezelf opnieuw uitvinden. Je kunt iets nieuws bouwen als je eind dertig, veertig en daarna bent. Dat is wat freelancen en ouderschap gemeen hebben: het zijn oefeningen in flexibiliteit, creativiteit en leren terwijl je bezig bent.