Bij de Verenigde Naties bestond er brede overeenstemming over het Trump-plan voor Gaza. De Amerikanen hebben de resolutie aangekondigd als een belangrijke stap voorwaarts in het veiligstellen van kostbare vrede. Zelfs de Russen, die een rivaliserende resolutie hadden ingediend, besloten zich van stemming te onthouden.
Op papier ziet het er overtuigend uit. Dertien stemmen vóór, geen enkele tegen en de twee onthoudingen van Rusland en China. Maar dat is niet het hele verhaal.
De uitdaging is dat de mensen die daadwerkelijk in de oorlog hebben gevochten, niet zo gelukkig zijn.
Israël gaat met het grootste deel akkoord, maar is onvermurwbaar dat er geen weg mag zijn naar een Palestijnse staat. Die wens werd in de resolutie opgenomen om een aantal landen te kalmeren die vonden dat er te veel macht in de handen van Israël en Amerika werd gelegd.
Maar premier Benjamin Netanyahu heeft overduidelijk gemaakt dat hij zoiets niet zal toestaan. En de realiteit is dat als Netanyahu bij de verkiezingen van volgend jaar zijn baan zou verliezen, het zeer onwaarschijnlijk is dat hij zal worden opgevolgd door iemand met een heel andere kijk op het onderwerp. Dus hoewel de resolutie zou kunnen zeggen dat er een weg is naar een tweestatenoplossing, is het moeilijk om die weg door de Israëlische politiek te vinden.
Dan is er Hamas, dat net zo heftig bezwaar maakt tegen het idee dat buitenlanders niet alleen Gaza zullen besturen, maar ook de veiligheid ervan zullen handhaven en de verantwoordelijkheid zullen nemen voor de ontwapening van Hamas zelf.
Vasthoudend aan een greintje optimisme
Er is nog steeds meer dat we niet weten dan we daadwerkelijk weten. Wie zal deze stabilisatiemacht vormen, welk mandaat zij zal volgen, hoeveel invloed zal worden uitgeoefend door de VN, wie zal betalen voor de wederopbouw en hoe de veelgeprezen Vredesraad zal werken – inclusief de rol van Tony Blair? Wanneer en hoe zullen de Israëlische troepen vertrekken? Wat gebeurt er als de overige overleden gijzelaars niet worden teruggestuurd? Wanneer zal de humanitaire hulp werkelijk de regio binnenstromen? Wat zal er feitelijk met Hamas gebeuren? En zo zijn er nog zoveel meer vragen. De lijst reikt tot aan de horizon.
Er blijven vragen over hoe betrokken figuren als Tony Blair zullen zijn. Afbeelding: Reuters
Lees meer:
In het pakhuis in Jordanië, waar hulp uit Gaza wordt ondersteund
Overblijfselen van Israëlische soldaten gedood in Gaza keerden elf jaar later terug
Het is gemakkelijk om door dit alles overweldigd te worden, maar er zijn hier mensen die vasthouden aan een greintje optimisme. De resolutie is aangenomen en dat betekent de voortdurende betrokkenheid van Amerika, dat door velen wordt gezien als de sleutel tot duurzame vrede.
Het aantal Amerikaanse militairen, maar ook diplomaten en werknemers uit de particuliere sector, dat nu actief plannen maakt voor de toekomst van Gaza, loopt in de vele duizenden. De optimistische logica luidt dat, zolang de VS vrede in plaats van oorlog plannen, vrede – hoe wankel, transactioneel, pragmatisch en onvoorspelbaar deze ook mag zijn – verwelkomd moet worden.
