‘Paranormal Activity’-recensie: horror van scherm tot en met toneel

Wat is enger: een wereld met geesten of een wereld zonder hen?

Ik dacht na over deze vraag tijdens de rit naar het centrum om te zien “Paranormale activiteit,” een toneelstuk gebaseerd op de gelijknamige filmfranchise van Paramount Pictures. Ik moet bekennen dat ik geen van de zeven films uit de serie heb gezien. Maar het is niet snobisme dat mij heeft weggehouden. Ik ben nog steeds aan het herstellen van het feit dat mijn grootmoeder mij als kind meenam om “Damien – Omen II” te zien.

Ik ben te oud voor nachtmerries. Maar op mijn leeftijd zijn zorgverzekeraars een stuk angstaanjagender dan de duivel. Wat is enger: een wereld met demonische krachten of een wereld met onvoorziene medische rekeningen? Geef mij Damiaan!

Kortom, ik ging ervan uit dat ‘Paranormal Activity’, dat zojuist in het Chicago Shakespeare Theatre te zien was, niets voor mij was. Jongen, had ik het mis. De productie, die vrijdag onder leiding van Felix Barrett in het Ahmanson Theater in première ging, wordt briljant uitgevoerd. Ik betrapte mezelf erop dat ik me tijdens het eerste bedrijf afvroeg: “Is dit de beste geënsceneerde productie van het jaar?”

Ik schreeuwde op mijn stoel. Ik reikte een paar keer naar mijn metgezel toen de paniek mij overviel. Ik sloot mijn ogen toen ik wist dat er iets vreselijks ging gebeuren. De scenische en geluidselementen werden gesynchroniseerd om maximale terreur te creëren. Door de illusies en projecties zag ik dingen waarvan ik niet kon geloven dat ik ze zag. En toch was wat de grootste indruk op mij maakte de levensechte situatie van het jonge getrouwde stel in het middelpunt van het stuk, geschreven en opnieuw opgevoerd door Levi Holloway, de auteur van het griezelige Broadway-toneelstuk ‘Grey House’.

James (Patrick Heusinger) en Lou (Cher Álvarez) zijn voor een nieuwe start van Chicago naar Londen verhuisd. Zijn bedrijf heeft ze ondergebracht in een ruim huis (naar dure Londense normen) met een paar griezelige eigenaardigheden. De radiatoren maken nogal wat kabaal en de elektriciteit lijkt een eigen wil te hebben.

Lou worstelt met haar geestelijke gezondheid, hoewel er meer aan de hand is dan de psychiatrie kan verklaren. James doet zijn best om een ​​geduldige en begripvolle echtgenoot te zijn, maar als Lou hem vertelt over de vreemde dingen die zijn gebeurd als ze alleen is, vraagt ​​hij zich af of ze haar medicijnen heeft ingenomen.

Nu ze eenjarig jubileum vieren, lijken ze te bedenken hoe ze als koppel verder kunnen gaan. Ze houden van elkaar, maar het voelt als een make or break-moment. Eén bron van spanning steekt boven de rest uit. James heeft boven een kinderkamer gebouwd, maar Lou weet niet zeker of dit het juiste moment is om te proberen een baby te krijgen.

Carolanne (Shannon Cochran), de vrome moeder van James in Boca Raton die opdringerige videogesprekken voert, is vastbesloten een kleinkind te krijgen voordat ze sterft en is bang dat alle psychiatrische medicijnen van Lou in de weg zitten.

James groeide religieus op, maar verloor zijn geloof. (Ook hij vraagt ​​zich af of een wereld zonder geesten enger is dan een wereld met geesten.) Lou gaat ervan uit dat haar man atheïst is en begrijpt het niet als ze een Bijbel in huis ontdekt. Er gebeuren steeds mysterieuze dingen: plotseling klinkt muziek, deuren slaan dicht, de lichten gaan uit en het alarmsysteem brult midden in de nacht. Maar ‘Paranormal Activity’ suggereert – op een neo-Pintereske manier – dat de onkenbaarheid van een andere persoon angstaanjagender is dan bovennatuurlijke pyrotechniek.

In momenten van conflict trekt Lou zich terug terwijl James koortsachtig probeert mee te doen. Het lijkt erop dat zij degene is die iets verbergt, maar James’ vernisje van normaliteit is niet helemaal wat het lijkt. Ze hebben allebei geheimen, maar hoe houden hun huwelijksproblemen precies verband met de onverklaarbare hobbels in de nacht?

Ik begreep eerst niet waarom James en Lou het huis niet ontvluchtten op het moment dat er schaduwen uit het niets verschenen. Ik zou een hotelkamer hebben geboekt zodra Alexa aanwijzingen begon te krijgen van een of andere onheilige aanwezigheid. Maar het is niet het huis dat zo spookt als het echtpaar. Lou gaat ervan uit dat zij de schuldige is. Een schaduw, mogelijk gerelateerd aan de dood van haar ouders bij een huisbrand toen ze nog een meisje was, kwelt haar al eeuwen.

De problemen in Chicago zijn hen naar Londen gevolgd. Er lijkt geen ontkomen aan. Etheline Cotgrave (Kate Fry), een medium met haar eigen podcast, brengt een spoedbezoek aan het huis en ontdekt niet alleen gevaarlijke occulte activiteiten, maar ook huwelijkswaarschuwingen. Wanneer de hel losbarst tijdens haar quasi-wetenschappelijke seance, beseft ze dat het probleem haar capaciteiten te boven gaat en dat het huis hun ondergang voorspelt.

Op dat moment had ik alleen mijn astma-inhalator bij me om me te troosten. Hoe kan een toneelstuk zo eng zijn? “2:22 – Een spookverhaal,” een griezelig drama dat in 2022 naar de Ahmanson kwam, was lang niet zo effectief.

De eer gaat niet alleen naar de schrijver, maar ook naar het productieteam. Barrett (vooral bekend van zijn meeslepende enscenering van Punchdrunks “Sleep No More”) en zijn medewerkers zijn meesters in het misleiden. Terwijl het publiek zich op één deel van het podium concentreert, gebeurt er iets heimelijks op een ander deel.

Het split-level huis (tot leven gebracht door decorontwerper Fly Davis, die ook de kostuums verzorgde) biedt de schijnveiligheid van een alomvattend beeld. Toch houdt de ingenieuze verlichting van Anna Watson bepaalde ruimtes in het donker, en is de verontrustende kinderkamerdeur meestal gesloten.

Het geluidsontwerp van Gareth Fry erkent dat onze oren de toegangspoort tot ons zenuwstelsel zijn. Het videoontwerp van Luke Halls geeft de occulte uitbarstingen voldoende plausibele ontkenning om de personages (en het publiek) dom te laten hopen dat alles op de een of andere manier in orde zal komen. De illusies van Chris Fisher doen je denken dat je dubbel ziet. Jij bent!

Te midden van al deze buitenaardse gekte is de dialoog van Holloway naturalistischer dan de meeste binnenlandse drama’s. En de acteurs zijn feilloos authentiek. Heusinger’s James heeft een verleidelijke ernst die enkele schokkende karakterontwikkelingen verbergt. Maar er zitten scheuren in de gevel.

Lou van Álvarez is nog moeilijker onder de knie te krijgen. Haar terughoudendheid is zelfbeschermend, maar ze kan kil overkomen. De warmte van de band tussen het paar staat echter nooit ter discussie.

Cochran en Fry hebben opvallendere bijrollen waarmee ze de excentriciteiten van hun personages kunnen uitspelen. Gelukkig is Cochran, een formidabele realist die een Obie won voor haar optreden in Tracy Letts’ ‘Bug’, niet aangewezen op videogesprekken als de moeder van James. Ik zal niet verklappen hoe ze opduikt, maar Cochran maakt horror op een verontrustende manier realistisch. Wat Fry betreft, toen haar Etheline haar sangfroid verloor, was ik klaar om weg te rennen.

Holloway’s karakterobservaties zijn foutloos, maar de oplossing van het verhaal is niet geheel bevredigend. Bepaalde plotpunten zijn overdreven uitgelegd; anderen blijven buiten de boot vallen. Wiskundig gezien is het stuk indrukwekkender dan poëtisch. Ik ben een voorstander van de Henry James-school van spookverhalen. In zijn novelle ‘The Turn of the Screw’ laat hij het verband tussen het bovennatuurlijke en het psychologische op suggestieve wijze sudderen.

Kunstenaars weten dat raadsels ons dichter bij de waarheid brengen. Wanneer dat gebeurt in ‘Paranormal Activity’, is de angst een eyeopener.

Natuurlijk was het zeer vreemde incident met mijn autoalarm nadat ik thuiskwam van de show puur toeval. Ik bedoel, het feit dat het nooit eerder zonder reden is afgegaan nadat ik voor mijn deur had geparkeerd, is geen reden om aan te nemen dat er iets vreemds aan de hand was.