De ophaallijn van Bill Ackman is lastig, maar hij is iets op het spoor

Ik heb meer tijd besteed dan ik zou willen toegeven aan het consumeren van content van artiesten op elk medium. Ik heb tv-programma’s gezien, op online forums gesurft en boeken gelezen – de legitieme van grote uitgevers en enkele duistere boeken die als e-books op dubieuze websites worden verkocht.

Ik kan dat deels toeschrijven aan het feit dat forums voor artiesten halverwege de jaren 2010 politiek relevant werden dankzij GamerGate, een online intimidatiecampagne gericht op vrouwen in de game-industrie.

Maar zelfs daarvoor werd ik grondig vermaakt door ‘The Pickup Artist’, een realityshow op VH1 uit 2007 waarin een man die de naam ‘Mystery’ droeg ongelukkige jonge mannen leerde hoe ze met vrouwen moesten praten in bars in Arizona. Ik las ‘The Game’, het boek over Mystery en zijn band van PUA’s (pick-up artiesten), van muziekjournalist Neil Strauss (die uiteindelijk zelf een PUA werd). Ik kon gewoon geen genoeg krijgen van deze vreemde wereld van mannen met verenboa’s en harige hoeden (“pauwen” om de aandacht te trekken) en hun bizarre wereld.

Wat mij fascineerde aan de kunstenaarsgemeenschappen was deze spanning tussen ongelukkige jonge mannen die alleen maar hunkerden naar menselijke verbinding en gezelschap, en de vaak schadelijke, manipulatieve en vrouwonvriendelijke goeroes die aanboden hen de weg te leren. Deze leraren, die over het algemeen dure cursussen en privélessen verkochten, hadden hun eigen jargon en ingewikkelde strategiesystemen, ook al kwam het advies grotendeels neer op ‘Wees zelfverzekerd en ga met meisjes praten’.

Bill Ackman, een hedgefondsmanager en zeer actieve poster op sociale media, heeft onlangs een kleine memecyclus op gang gebracht. Terugkijkend op zijn jeugd tweette Ackman wat volgens hem zijn oude gewoonte was om een ​​gesprek met een vrouw te beginnen: “Mag ik je ontmoeten?“

De algemene online reactie op zijn advies was sceptisch. Sommigen hebben erop gewezen dat dit soort enigszins vreemde regels alleen zouden werken als je al lang, rijk en knap was, en voor de meeste vrouwen griezelig over zou kunnen komen.

Anderen waren positiever en zeiden dat de lijn als startpunt zou kunnen dienen voor een oprechter gesprek. Grindr’s seks- en relatie-expert, Zachary Zane, zei dat hij denkt dat het een “solide ijsbreker” is. “Het geeft iemand de mogelijkheid/autonomie om de achtervolging in te zetten en te beslissen of hij of zij wil praten”, zei hij tegen mijn collega Sydney Bradley. Er is minimaal één persoon aanwezig X beweerde ze probeerden de lijn uit en het werkte.

“Ik denk eerlijk gezegd niet: ‘Mag ik je ontmoeten?’ gaat het redden”, zegt Myles Slayton, CEO van de dating-app Cerca. ‘Maar de stelling van wat hij zegt is waar. Mannen benaderen vrouwen niet meer zo vaak.’

Ackman heeft iets echts ontdekt: het is altijd intimiderend geweest om met iemand op de foto te gaan, maar voor generatie Z, die opgroeide in het tijdperk van dating-apps en sociale media, kan het zelfs nog ongemakkelijker zijn om een ​​gesprek aan te knopen met een aantrekkelijke vreemdeling. Jonge alleenstaanden verlangen ernaar iemand persoonlijk te ontmoeten – nou ja, zo doe je dat. Soms moet je de enigszins onhandige persoon zijn die een rare zin zegt. In het slechtste geval word je afgewezen! Wees moedig!

Maar op basis van mijn bijna 10.000 uur PUA-kennis kan ik vol vertrouwen zeggen: “Mag ik je ontmoeten?” is inderdaad niet de beste lijn voor een ‘koude benadering’. De succesvolle soorten openingszinnen die echte pick-upartiesten suggereren, zijn specifieker en kunnen beter tot een gesprek leiden. Een zin die mijn vrienden en ik altijd leuk vonden tijdens de VH1-show van 2007 met Mystery was om iemand te vragen: “Hé, heb je net het gevecht buiten gezien?” (Er zou natuurlijk geen ruzie zijn, maar het zou een gesprek op gang brengen.)

Een andere tactiek zou zoiets kunnen zijn als: ‘Help mijn vriend en mij om een ​​ruzie op te lossen: Kies hier uw eigen lichtgewicht maar discutabel onderwerp“- dit werkt goed als je een groep mensen wilt benaderen, en niet slechts één vrouw.

Beide tactieken werken omdat ze je in staat stellen een gesprek te beginnen zonder de indruk te wekken dat je een verdrietige, dorstige man bent die een vreemde probeert te versieren. Breng eerst het gesprek op gang, en dan kun je beginnen met het aanbrengen van de charme.

Dat is waar de lijn van Ackman ontbreekt. Het is te duidelijk wat je bedoelingen zijn om de persoon aan te vallen. En wat komt er daarna? Je vraagt ​​haar naam? Hoe saai! Bah!

De realiteit is dat de grootste hindernis waar PUA’s jonge mannen doorheen helpen het ‘innerlijke spel’ is. Wat mannen ervan weerhoudt vrouwen te benaderen en een gesprek te beginnen, is niet dat ze niet de juiste magische bezwering of zin hebben, maar eerder een gebrek aan zelfvertrouwen of verlegenheid.

Het is lastig om een ​​vreemde te benaderen om met hem of haar te praten – en die angst en onhandigheid overwinnen is het moeilijkste deel. Sommige PUA’s bevelen praktijken aan met lagere inzetten, zoals praten met oude dames in de supermarkt, alleen maar om vertrouwen op te bouwen over het benaderen van vreemden.

Dus als het gebruik van de lijn van Ackman iemand het vertrouwen geeft om (beleefd!) in een bar met een vreemde te praten, dan is hij al voor 75% onderweg. Het moeilijkste is het gewoon zeggen iets – wat maakt het uit wat de oubollige lijn is!

Ik bladerde vandaag door het r/seduction-forum van Reddit om te zien of ze de suggestie van Ackman hadden opgemerkt (dat was niet het geval). Maar in plaats daarvan zag ik een interessant recent bericht dat een nieuwe suggereerde “domme eenvoudige natuurlijke verleidingsmethode” om vrouwen te ontmoeten, en heeft een vierstappenplan uitgewerkt:

1) Word goed in een interesse of hobby

2) Organiseer er evenementen omheen

3) Gezien worden als de leider door meisjes die deze evenementen bijwonen

4) Kies de meisjes die je leuk vindt

Het blijkt dat een goed afgerond, normaal persoon met interesses meer kan helpen dan een hippe openingszin. Zelfs de professionele PUA’s zijn het daarmee eens!

Aanvullende rapportage door Sydney Bradley.