Dit artikel bevat spoilers voor ‘De rennende man’.
Er lijkt altijd een hele reeks Stephen King-aanpassingen te zijn binnen een bepaald jaar, maar het is interessant dat er in 2025 niet één, maar twee aanpassingen zijn uitgebracht onder zijn schrijfpseudoniem Richard Bachman. Zowel ‘The Long Walk’ als ‘The Running Man’ zijn zulke sombere, boze verhalen over een dystopische toekomst waarin televisie-entertainment wordt bepaald door een nationale smaak voor bloeddorst onder het mom van uithoudingsvermogen. Francis Lawrence’s “The Long Walk” is een uitstekende film dat illustreert dit het beste door te weigeren te laten zien wat iedereen thuis ziet en benadrukt in plaats daarvan de psychologische terreur die de jongens overkomt terwijl ze hun dood tegemoet marcheren. ‘The Running Man’ is echter een ander beest, aangezien de wrede praal deel uitmaakt van de tekst. Het was spannend om te horen dat de versie van Edgar Wright geen remake zou zijn van de Arnold Schwarzenegger-film uit 1987, maar een bewerking die dichter bij het verhaal van King kwam. Helaas slaagt het er niet in om op de juiste manier aan het moment te voldoen.
Chris Evangelista van /Film belt “The Running Man”, een repetitieve, duistere en gefabriceerde versie van het verhaal in zijn recensiewaar hij gelijk in heeft op het met Schwarzenegger versierde geld. Het is verpletterend dat de pittige filmmaker achter de hoogst satirische Cornetto-trilogie hier vrijwel afwezig is. Wright, geschreven in samenwerking met Michael Bacall, volgt grotendeels de plotbewerkingen van de roman, waarbij Ben Richards (Glen Powell) een werkloze vader is die zich vrijwillig aanmeldt voor de titulaire spelshow om de medicijnen van zijn dochter te betalen. Hij krijgt 30 dagen de tijd om te overleven, een prestatie die niemand anders ooit heeft volbracht, samen met een reeks regels die hij moet volgen. Wat frustrerend is, is dat de tonale onevenwichtigheid van de film, namelijk een publiekstrekker willen zijn en een commentaar op roofzuchtige bedrijven, elk punt dat de film wil maken neutraliseert.
The Running Man is een tandeloze kritiek op gewelddadig entertainment in een dystopische wereld
Er zijn momenten in ‘The Running Man’ waarop Ben walgt omdat hij wordt gebruikt als instrument voor televisiegeweld, maar de film zelf geniet vaak van zijn gedempte actiescènes, terwijl hij nooit echt de diepte illustreert van hoe verschrikkelijk en kwellend deze hele spelshow werkelijk is. Ongeveer halverwege de film denkt Ben bijvoorbeeld dat hij een toevluchtsoord heeft gevonden bij Michael Cera’s Elton Parrakis. Er is vrijwel geen spanning als de Hunters verschijnen, omdat hij het hele huis heeft opgetuigd met ‘Home Alone’-achtige constructies waar hij meer dan bovenop zit. Het zou een leuke verlichting moeten zijn tegen The Network, die volledig plat valt. Zelfs de dood van andere deelnemers, zoals Martin Herlihy’s Jansky of Katy O’Brian’s Laughlin, wordt met gelach onthaald omdat het gemakkelijker is om de draak te steken met hun domheid omdat ze betrapt worden, dan dat er misbruik wordt gemaakt van gewone mensen.
De film maakt ons medeplichtig aan het plezier dat gepaard gaat met het kijken naar Ben die Hunters ontwijkt zoals McCone van Lee Pace, maar de film lijkt nooit geïnteresseerd te zijn om dat te ondervragen. Door ronduit te stellen dat ‘deze aspecten van onze totalitaire samenleving slecht zijn’, ontslaan Wright en Bacall het publiek van hun deelname. De manipulatietactieken van het netwerk, zoals de deepfakes, de invasieve surveillance-app en het negeren van de deelnemers die dit ding daadwerkelijk winnen, klinken zo vals. Ben lijkt nauwelijks gekweld als hij hoort dat de show tegen hem is opgezet, maar hij is gewoon boos en geïrriteerd. Die woede is afwezig van wanhoop of spanning, wat betekent dat hij nauwelijks twijfelt aan zijn kansen om er levend uit te komen. “The Running Man” is nogal tandeloos en haalt helaas elke kans die hij krijgt uit de kast. Maar zorg ervoor dat je je Monster Energy en Liquid Death drinkt, mensen.
The Running Man van Edgar Wright zorgt ervoor dat de Schwarzengger-film in vergelijking gevaarlijker aanvoelt
Dystopische sciencefictionverhalen zijn altijd populair geweest omdat ze een overdreven weerspiegeling zijn van de ergste aspecten van onze cultuur. Het enige probleem hiermee met betrekking tot Wright’s “Running Man” is dat dystopie al de mainstream is geworden. Om zijn aanpassing echt impact te laten hebben, moest het echt verder gaan dan het veilige fineer van een studio-actiekomedie van Paramount Pictures, en dat is gewoon niet opgewassen tegen de taak. Zelfs de ‘Hunger Games’-films slaagden erin een beter evenwicht te vinden tussen introspectie en entertainment.
Hoewel de aanpassing van Wright qua toon dichter bij de film uit 1987 ligt, heeft dat er in ieder geval geen enkele moeite mee om een belachelijk overdreven Schwarzenegger-actiefilm te zijn. Regisseur Paul Michael Glaser aan het diëten Paul Verhoeven-satire slaagt er nog steeds in om gruwelijke observaties te maken over het smerige karakter van het spelen, nog beter, het vervult de belofte van een visueel aantrekkelijke actiefilm.
De agent die hier eindigt, probeert beide kanten op te gaan door Ben te laten ontwijken dat hij in een hoek wordt gedrukt en aan de andere kant naar buiten komt als een succesvol figuur van het verzet, maar het ontkent de catharsis van het feit dat hij Killian in het nauw drijft op live televisie. Het heeft niet het voordeel om de dystopische verschrikkingen van dit universum echt te ondermijnen, noch wordt Ben een onbedoelde uitbreiding van het netwerk. Zelfs het feit dat zijn familie in gevaar is, is een halfbakken poging om de inzet te winnen, maar het is te laat om impact te maken. Gewapend met een hoop flauwe grappen, gewichtloze actiescènes en een vreselijk einde, voelt Wright’s teleurstellende “Running Man” al zo laat op het feest.
“The Running Man” speelt nu in theaters door het hele land.
