Dan Trachtenberg is het beste wat de Predator-franchise kan overkomen sinds John McTiernan. Hij blies de worstelende, 38 jaar oude sciencefictionserie van 20th Century Studios nieuw leven in met het inventieve ‘Prey’, en volgde die triomf met de animatiehit ‘Predator: Killer of Killers’ en de geweldige ‘Predator: Badlands’, de eerste aflevering waarin het titelwezen een hoofdrolspeler wordt. Hij wacht nog minstens één hoofdstuk en fans kunnen niet enthousiaster zijn.
Hoewel ‘Predator: Badlands’ weer een verademing is voor de franchise, hebben genrefans van een bepaalde leeftijd misschien een verband gevoeld met een ondergewaardeerde sciencefictionfilm van 20th Century Fox die dateert van vóór de Hunter-Alien-serie. Beschouw het dus als een bijkomend voordeel van de release van Trachtenbergs film dat kijkers misschien niet gedwongen worden om Wolfgang Petersens ‘Enemy Mine’ te bekijken.
Uitgebracht in 1985 na een turbulente productie (waar we nog op ingaan), was ‘Enemy Mine’ zelf een echo van Stanley Kramer’s ‘The Defiant Ones’, een actiedrama over twee ontsnapte gevangenen (Sidney Poitier en Tony Curtis) die gedwongen worden hun rassenhaat te overwinnen om elkaar in leven te houden. Geschreven door Edward Khmara, spelen Petersen’s film Dennis Quaid en Lou Gossett Jr. als galactische gevechtspiloten die elkaar uit de kosmos proberen te blazen midden in een interplanetaire oorlog. Quaid is een mens, terwijl Gossett een strijder speelt uit het reptielenras Drac. Uiteindelijk schieten ze elkaar neer en maken een noodlanding op een vijandige planeet waar ze, als ze willen overleven, de vijandelijkheden moeten staken en moeten samenwerken.
Klinkt een beetje als de deal die Dek en Thia moeten sluiten om de gevaren van de dodenplaneet te weerstaan, nietwaar? De overeenkomsten houden daar niet op (en ik ga hier een spoilerwaarschuwing geven, omdat ik op het punt sta een enorme plotwending uit “Enemy Mine” te verpesten).
Enemy Mine is een mooie sciencefictionfilm die een breder publiek verdient
In “Enemy Mine” wordt onthuld dat Gossetts personage, Jeriba, zwanger is, terwijl de Dracs via zelfbevruchting spawnen. Voordat Jeriba tijdens de bevalling sterft, laat Jeriba Quaid’s Davidge beloven niet alleen hun nakomelingen te beschermen, maar ook ervoor te zorgen dat ze worden teruggestuurd naar de thuisplaneet van de Dracs. Dit rijmt met Dek en Thia die voor Bud zorgen na de dood van hun vader, de Kalisk.
Ik heb geen idee of Trachtenberg bewust doorzeurde de jammerlijk onderschatte “Enemy Mine” toen hij ‘Predator: Badlands’ schreef, maar het is leuk om een excuus te hebben om dit juweeltje op de radar van sciencefictionfans te zetten – vooral omdat het bijna gesloopt werd na een rampzalige start van de productie. Richard Loncraine, die de filmversie van Dennis Potters ‘Brimstone and Treacle’ had geregisseerd, werd een aantal weken op locatie in IJsland opgenomen met Quaid en Gossett, maar werd uiteindelijk ontslagen omdat de studio zich zorgen maakte over vertragingen en slechte dagbladen. Fox had al $18 miljoen aan de film uitgegeven, dus ze waren, in pokertaal, op dit moment pot-commited.
Fox wendde zich tot Petersen, die, ondanks dat hij geen sciencefictionfan was, waarde vond in de thema’s van het scenario. Ze onderbraken de productie van “Enemy Mine” terwijl Petersen “The NeverEnding Story” afrondde en lieten de Duitse filmmaker enorme sets bouwen op een soundstage in München. Het budget schoot omhoog, maar Petersen aanvaardde de opdracht. Helaas, toen het tijd werd om de film op 20 december 1985 uit te brengen, had Fox geen idee hoe hij hem moest verkopen. Ze stopten miljoenen in een onhandige marketingblitz op de laatste seconde, maar de film bombardeerde. Pas toen ‘Enemy Mine’ in de home entertainment-etalage verscheen, werden mensen er verliefd op. Als je het nog nooit hebt gezien, trakteer jezelf dan. Het is een diep ontroerend, humanistisch sciencefictionwerk dat je hoopvol maakt op verandering in deze moeilijke tijden.
