“Monty Python and the Holy Grail” wordt door velen beschouwd als een van de grappigste films ooit gemaakt. De Arthuriaanse grappen, die van alles omvatten, van een pittige Zwarte Ridder die weigert toe te geven – zelfs nadat al zijn ledematen zijn afgesneden – tot een confrontatie met de moordenaar Rabbit van Caerbannog (een beest dat alleen kan worden verslagen via de Heilige Handgranaat van Antiochië), zijn volkomen geïnspireerd en eindeloos aanhaalbaar. Het is een film die kinderen vaak in hun vroege tienerjaren ontdekken, waarna ze voor het leven Python-fans worden. Ze gaan daarna op zoek de volledige oplage van “Monty Python’s Flying Circus” en zet de andere verhaallijnen van de groep op een rijtje, “Monty Python’s Life of Brian” (hun beste werk) en “Monty Python’s The Meaning of Life” (een wisselvallige affaire).
Als je eenmaal voorbij de officiële werken van Monty Python bent, wil je natuurlijk ook Python-gerelateerde films als ‘A Fish Called Wanda’ en ‘Fierce Creatures’ bekijken, evenals de sublieme Britse sitcom ‘Fawlty Towers’ van John Cleese en Connie Booth. Dan, nadat je dit amusement hebt doorgeploegd, zul je misschien verrast zijn om te horen dat Terry Gilliam nog een Dark Ages-set regisseerde, “Monty Python and the Holy Grail”-achtige komedie in de vorm van “Jabberwocky” uit 1977.
De film, Gilliams eerste solo-inspanning als regisseur, krijgt niet veel aandacht omdat hij enorm ongelijk is. Er wordt flink gelachen en er is één echt geïnspireerd decorstuk, maar het speelt over het algemeen als een proefrit voor de sporadisch briljante carrière die Gilliam vier jaar later zou lanceren. met de prachtige ‘Time Bandits’. Maar als je gek bent op de Python-jongens, is het zeker de moeite waard om te kijken zolang het beschikbaar is op Prime Video.
Jabberwocky is een grillig grappige echo van Monty Python en de Heilige Graal
Een belangrijke reden waarom ‘Jabberwocky’ lijkt op een soort vervolg op ‘Monty Python and the Holy Grail’, is dat de film is opgenomen door de cameraman van laatstgenoemde film, Terry Bedford. Toen ik jong was, kwam ik af en toe ‘Jabberwocky’ tegen op The Movie Channel en dacht ik dat ik een paar minuten naar ‘Holy Grail’ zat te kijken.
In de film speelt Michael Palin de rol van Dennis Cooper, een kuiper die, nadat hij door zijn vader is verstoten vanaf het sterfbed van de oude man, op avontuur gaat om een plek voor zichzelf te vinden in een groezelige, moordende wereld. Hij verhuist naar de hoofdstad van zijn land, die wordt geregeerd door koning Bruno de twijfelachtige (Max Wall). Het dorp is gevuld met vluchtelingen die de buitenste gebieden zijn ontvlucht uit angst opgegeten te worden door een draakachtig monster. Uiteindelijk sluiten de pogingen van Dennis om vast werk en een huis te vinden aan bij de obsessie van koning Bruno om dit mensetende beest te doden. Wanneer een steekspel om een man te vinden die het waard is om op het monster te jagen en te doden onbetaalbaar bloedig blijkt te zijn, wordt Bruno overgehaald om de zaak op te lossen met een spelletje verstoppertje. Dit is het decorstuk waar ik het over had.
“Jabberwocky” is niet slecht, maar is over het algemeen bedoeld voor Monty Python/Terry Gilliam-completisten. Je ziet hoe Gilliam zijn aparte visuele stijl ontwikkelt door de hele film heen, en je zult ook de fysieke incarnatie van Darth Vader, David Prowse, zien spelen in de kolossale Red Herring. Het is een beetje lang met 106 minuten, maar de lach is de moeite waard.
