Twee decemberdagen in Palm Beach en ik heb zonnebrand en een whiplash.
De zonnebrand is mijn schuld. Maar Donald Trump is verantwoordelijk voor de whiplash, zo is zijn stijl van diplomatie. Hij zou het niet anders willen. Hij is druk bezig dingen te laten gebeuren. Zo kadert hij het.
Maar laten we de balans opmaken, want er is veel te verwerken geweest. Wat is er de afgelopen twee dagen daadwerkelijk bereikt, hoeveel was theatrale gebakken lucht en welke verrassingen waren er?
Laten we beginnen met het Midden-Oosten en het bezoek van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
“Een bijzondere bijeenkomst.” Dat is hoe Netanyahu’s woordvoerder de dag aan mij beschreef toen alles eindigde.
Je begrijpt waarom hij dit denkt. Netanyahu kreeg waar hij voor kwam.
• De toezegging van Trump om Iran opnieuw te bombarderen (als de Amerikaanse inlichtingendienst tot de conclusie komt, zoals Israëlische spionnen doen, dat het land zich inderdaad aan het herbewapenen is)? Vink.
• Trump geeft Hamas de schuld als volledig verantwoordelijk voor de het wankele staakt-het-vuren in Gaza en om te voorkomen dat fase twee vordert? Vink.
• Trump zal Netanyahu loven als de redder van Israël en als geen ander leider in oorlogstijd? Vink aan (en één voor de verkiezingscampagnevideo).
• Gaat Trump publiekelijk verklaren dat Netanyahu gratie moet krijgen in zijn corruptiezaak en druk uitoefenen op de Israëlische president om de gratie onmiddellijk in te voeren? Vink.
Er moet daar veel worden verwerkt.
Trump zegt dat hij nog steeds opgesloten zit in Iran. Trump dreigt met ‘een hel’ tegen Hamas. Hoe zal dit allemaal uitpakken in 2026? Als hij doorzet (grote als), hoe zal zijn basis dan in eigen land reageren? Er is zoveel om over na te denken.
Er waren enkele intrigerende meningsverschillen tussen Netanyahu en Trump, de ene over Syrië en de andere over de Westelijke Jordaanoever.
Over Syrië zei Trump dat hij de betrekkingen tussen de twee landen wilde ontdooien de nieuwe Syrische president en Israël. Veel succes voor hem als hij kan. Het zou een prestatie zijn en welkom.
Op de Westelijke Jordaanoever suggereerde Trump dat hij zich zorgen maakte over het geweld en de expansie van kolonisten. Het is een enorm probleem, het bedreigt de visie van Trump voor de regio. Nogmaals: als hij het geweld en de expansie kan stoppen, zou dat een prestatie zijn.
Ik houd mijn adem niet in.
👉Volg Trump100 op je podcast-app 👈
Maar zoals altijd was er ook meer; de dingen die we niet hadden verwacht van de twee vrij vloeiende geïmproviseerde persconferenties waarop de Amerikaanse president bijna al het woord deed.
Er werd hem gevraagd naar een aanval op Venezuela die hij terloops en vaag in een eerder interview had genoemd.
Hij bevestigde dat hij inderdaad opdracht had gegeven tot een aanval op een ‘grote faciliteit’ in Venezuela. Dat is groot nieuws: de eerste Amerikaanse landaanval. Toch was het gewoon een nieuw moment op deze tweede dag van de Mar-a-Lago-diplomatie.
Dan was er zijn reactie op wat enorm lijkt te zijn Chinese militaire generale repetitie voor een blokkade van Taiwan.
Maakte Trump zich zorgen? Nee, zei hij. “Niets baart mij zorgen.”
Gewoon chillen? Of maakt het eigenlijk niet uit? Het is soms moeilijk om te weten.
Een dag eerder was het zover De Oekraïense president in Mar-a-Lago.
De heer Zelenskyy ontmoet de heer Trump. Foto: Presidentieel Bureau van Oekraïne/picture-alliance/dpa/AP Images
Is dat ironisch of gewoon gek? Volodimir Zelenskij kwam van zijn stad vol echte paleizen, waaronder zijn eigen presidentieel paleis, naar een Disneyland-stad genaamd Palm Beach en het namaakpaleis van een voormalige vastgoedmagnaat om te smeken om steun voor de toekomst van zijn land.
Toch leek het goed te gaan.
Oekraïense functionarissen vertelden me dat ze erg blij waren met de belofte die Trump heeft gedaan op het gebied van veiligheidsgaranties. Ze verdoezelden de uiterst belangrijke kwestie van hoe lang deze garanties duren en of ze op het woord van Trump kunnen vertrouwen. Welke keuze hebben ze?
Natuurlijk was er meer. President Trump sprak twee keer met de Russische president Vladimir Poetin – voor en na de Zelenskyy-bijeenkomst. En het was wat hij zei na het tweede telefoontje dat de belangstelling wekte.
Dat maakte hij bekend Poetin had hem verteld dat Oekraïne een van zijn huizen had aangevallen met een zwerm drones.
Zelenskyy had de bewering al als leugens bestempeld. De suggestie uit Kiev is dat als het zou gebeuren, het een valse vlag zou zijn om te proberen het vredesproces te laten ontsporen, omdat Poetin geen vrede wil.
Maar de toon van Trump suggereerde dat hij Poetin op zijn woord geloofde. Vergeet niet dat hij tijdens zijn eerste termijn Trump geloofde het woord van Poetin boven dat van zijn eigen inlichtingendiensten.
En dus twee duizelingwekkende dagen vol nieuws; een passende manier om het jaar af te sluiten.
2026 is een verkiezingsjaar voor Donald Trump. De tussentijdse examens zijn in november. Hij moet zich concentreren op het ‘thuisfront’, zoals zijn vice-president hem een paar maanden geleden subtiel in herinnering bracht. De economie en de kosten van levensonderhoud, niet buitenlandse conflicten.
Trump weet dat. Maar dat geldt ook voor Amerika’s tegenstanders en zijn lastige bondgenoten. Waar zullen ze in 2026 op gokken, wetende dat het hem misschien niets kan schelen, of er misschien gewoon mee instemt.
Riemen vast.
