El DeBarge brengt het ‘ritme van de nacht’ naar oudejaarsavond in Blue Note LA

Wanneer de Hollywood-locatie van de Blue Note werd voor het eerst geopendhet was in moeilijke tijden. Zoals bijna heel LA werd de locatie getroffen door de bosbranden in januari, en de opening in maart werd uitgesteld tot augustus.

Maar sinds de SoCal-locatie van de geliefde jazzclubfranchise zijn deuren opende, begon het met een memorabele reeks uitverkochte shows en iconische momenten, zoals de deelname van Stevie Wonder Robert Glasper vorige week op het podium. Dus gezien alles wat er in dit unieke openingsjaar 2025 is gebeurd, wist het team van Blue Note dat hun eerste oudejaarsavondshow opmerkelijk moest zijn.

Woensdag zal LA-inwoner en R&B-legende El DeBarge optreden in de club om 2026 in te luiden.

The Times sprak onlangs met DeBarge over zijn relatie met jazz, waarom hij nooit met pensioen zal gaan en waarom hij graag op NYE-shows speelt.

We hebben het over jullie nieuwjaarsshow bij Blue Note. Zal het met de volledige band zijn?

De nieuwjaarsshow in de Blue Note in Los Angeles met (bij) de helft van mijn band. De plaats is een beetje klein, maar het is gewoon een geweldige krachtige plek. Ik zat samen met Robert Glasper op de locatie in New York en ik ben zeer vereerd om de Blue Note opnieuw te doen.

Het is een heel groot probleem, want dit is de clubs eerste oudejaarsavond in LA Hoe pak je het aan en is het speciaal voor jou om eerste te zijn?

Het is heel speciaal voor mij om de eerste persoon te zijn die Blue Note NYE speelt, want het is een eer. Robert Glasper belde me op en zei: “Hé, El, ik heb een grote rol gespeeld bij het helpen lanceren van de Blue Note in Los Angeles.” Ik zei: ‘Geweldig’, omdat hij me vertelde dat ze er een zouden krijgen. Voor ik het weet krijg ik een telefoontje van mijn manager die zegt: ‘Hé, ze zouden het leuk vinden als je oudejaarsavond bij de Blue Note doet.’ Ik dacht: “Wat? Dat vind ik geweldig.” Ik heb er niets dan goede dingen over gehoord. Ik hou van de akoestiek daar (in New York).

Heb jij door de jaren heen memorabele nieuwjaarsshows gehad?

Elke keer dat ik een nieuwjaarsshow heb gedaan, was het gewoon geweldig. Zoals je al zei, de mensen zijn in een goed humeur, ze hebben allemaal hun goede voornemens gemaakt en zijn blij en kijken er naar uit en we hebben gewoon een geweldige tijd. Niemand wil naar huis (lacht).

Wat is het beste nummer dat je om middernacht kunt spelen?

“Rhythm of the Night” is een van mijn favorieten om te spelen. Mensen vragen er daadwerkelijk om. Als ik zeg: “Wat wil je horen om het nieuwe jaar in te luiden?” De meerderheid zal zeggen: ‘Ritme van de Nacht’. Het is gewoon een leuk, dansend, gelukkig moment. Het brengt bij mensen veel herinneringen naar boven.

Als je op kleinere locaties zoals City Winery of Blue Note speelt, zijn er dan nummers die je graag opnieuw bezoekt?

Ja, ik merk dat ik kan ontsnappen aan de normale manier van spelen en zingen van een liedje en dat ik het liedje gewoon een beetje kan spreiden en het misschien langzamer kan maken, er de tijd voor kan nemen en kan stoppen. Dan heb je veel mensen uit het publiek die loskomen en gewoon met je meezingen en ik kan ze horen omdat het van dichtbij is. Soms ga ik zelfs naar iemand toe en neem de microfoon mee naar iemand en ga gewoon met hem of haar zitten zingen aan de rand van het podium, omdat ze zo dichtbij zijn. Zo is het leuk.

Als iemand die in LA woont, weet je dat dit jaar zo moeilijk is geweest, omdat het begon met de branden. Heeft u, gezien hoe zwaar dit jaar was, het gevoel dat dit nieuwe jaar extra betekenis heeft?

Ik denk dat deze oudejaarsdag om veel redenen heel bijzonder is, maar vooral voor alle mensen die geleden hebben en gewond zijn geraakt door de branden. Ik wil zelfs even de tijd nemen, als ik kan, op het podium, en ze gewoon eren. Het is slechts een moment van stilte. Denk aan hen, degenen die dingen verloren, degenen die levens verloren. En ik ben zo dankbaar als nooit tevoren om hier te zijn. En het is zo’n eer dat ze mij hebben uitgekozen om het nieuwe jaar in te luiden.

Blue Note is een legendarische jazzclub. Praat over je relatie met jazz.

Ik heb vanaf mijn kindertijd een zeer diepe band met jazz, dankzij mijn broer, Bobby, rust zacht. En een heer genaamd Ricky Calliar, met wie ik de laatste tijd veel spreek omdat hij een belangrijke mentor was in mijn leven als kind. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, was ik negen jaar oud op de piano, en hij heeft me zoveel geleerd. Hij had een bijzondere belangstelling voor mij, en hij speelde altijd Thelonious Monk, Joe Sample van de Crusaders, en hij verwees naar hen, en Miles. Ricky speelt zelf trompet. Zoals ik al zei, ik heb de laatste tijd veel over hem gesproken omdat hij zo’n belangrijke rol heeft gespeeld in mijn leerervaring met muziek. Maar hij en mijn broer Bobby speelden een grote rol bij het verbinden van mij met jazz. En ik heb onlangs de Joe Sample Award ontvangen. Ik vloog naar Houston, Texas, en zij eerden mij daarmee. Ik zal niet zeggen dat ik net zo goed piano speelde als Joe Sample, maar het was een eer om dat te ontvangen.

Als je teruggaat naar je eigen werk door de jaren heen, zijn er dan jazzinvloeden die je in je muziek hoort?

Het is grappig dat je dat zegt. Ik luisterde veel naar Joe Sample and the Crusaders, zoals ik al zei, en ook naar Earth, Wind and Fire. Ik besefte niet hoeveel invloed de productie en het schrijven van Maurice White, hij en Philip Bailey, op mij hadden. Ik begon de muziek langzamer te zetten en gewoon te luisteren. Het raakt je gewoon op een bepaald punt in je leven, je denkt: “Wauw, toen ik dit nummer schreef, realiseerde ik me niet dat dat nummer het zo erg beïnvloedde.” Omdat het zo een deel van je wordt, gaat het automatisch. Gewoon zitten en schrijven, ik schrijf liedjes alsof ik daar zit met Joe Sample of Earth, Wind and Fire. Als ik zou gaan zitten en het voor je zou uitbeelden, zou je het zien en horen.

Is er een Aarde, wind en vuur nummer dat je graag zou willen coveren?

‘September’ is het vrolijke liedje, maar het liedje dat ik graag zou willen doen is ‘I Can’t Let Go’. Dat liedje had een grote invloed op mij. Ik zou het geweldig vinden om er zelfs voor te gaan zitten en dat met hen uit te voeren als ik kon. Ik hou van dat liedje. Ik heb ze door de jaren heen vele malen ontmoet. En ik hou ervan om te zitten. Ik ging zitten en speelde met ze op het verjaardagsfeestje van DJ Cassidy. Hij en ik, Philip Bailey en Verdeen (White), zaten aan de piano op zijn verjaardagsfeestje en we zongen ‘That’s the Way of the World’. Ik speelde het op de piano, Philip Bailey zong en Verdeen op de bas. Ik was in het paradijs.

Zoals je zei, gaat je Blue Note-associatie terug naar Glasper. Jouw muziek heeft zoveel mensen beïnvloed. Hoe leuk is het om met verschillende mensen te spelen?

Er is een jonge heer met de naam Lucky Day. Hij inspireerde mij: ik gaf een concert met hem en Stevie Wonder tijdens Stevie’s jaarlijkse kerstshow. Als je alleen maar op het podium staat en naar hem luistert, is hij gewoon een opmerkelijke jongeman. Ik durf zelfs te zeggen dat hij en ik het erover hadden om in de nabije toekomst, mogelijk in ’26, samen iets te gaan doen. Ik kijk daar echt naar uit.

Als er iemand was met wie je met oud en nieuw had kunnen komen jammen, wie zou dat dan zijn?

Het zou Sting zijn. Ik zou daar graag gewoon staan ​​en improviseren, want met de energie die we allebei zouden brengen, weet ik dat het fenomenaal zou zijn. Als ik een andere keuze zou hebben, zeker Robert Glasper, want ik wil karbonades met hem uitwisselen. Hij is zo goed in improviseren. Ik hou van zijn oor en ik hou ervan dat mensen mijn oor aanmoedigen. Ik ken Sting en Robert, zij zouden mijn oor zeer aanmoedigen. Het zou alleen maar ontsteken. En dat kan ik van heel veel mensen niet zeggen. Dat zijn twee mensen die mij echt creatief op weg zouden helpen.

Welke nummers zou je met Sting willen doen?

Ik zou graag “King of Pain” met Sting willen doen als het een van zijn nummers was. Als het een DeBarge-nummer was, ‘Stay With Me’.

Zijn er door de jaren heen nummers in je catalogus waar je echt een nieuwe waardering voor hebt ontwikkeld of die favoriet zijn om te doen?

‘Stay With Me’ spreekt mij echt aan. Eén ding dat ik niet wist toen ik jonger was, was het belang van het papierwerk. Ik schreef dat nummer samen met mijn broer Marty. En ik heb geen enkele aandacht besteed aan het papierwerk toen ik bij Motown was en mijn naam is tot op de dag van vandaag nooit als schrijver van het nummer terechtgekomen. En het is nu ver weg, waarschijnlijk te laat voor mij om er iets aan te doen. Maar ik begreep het papierwerk niet, het belang ervan. Want als artiest blijven we soms gewoon schrijven, blijven we optreden, en nemen we geen tijd om de zaken af ​​te handelen. Dat was een fout die ik maakte.

“Ik zou zo meteen elke opkomende artiest het volgende advies willen geven: ga met je zaken om, want het is show slash-business en dat is alles”, zei DeBarge.

(Met dank aan El DeBarge)

Heeft u, nu u ouder bent, daar veel meer waardering en begrip voor en voor alles wat er in het algemeen gebeurt?

Ja, dat doe ik. Ik heb een grote waardering voor de hele zakelijke kant van de showbusiness. Ik zou elke opkomende artiest zo meteen het volgende advies willen geven: ga met je zaken om, want het is show-slash-business en het is alles daarvan.

Merk je dat je de momenten ook anders waardeert?

Mijn ding is dat het voor mij ook euforisch is, omdat ik hartstochtelijk van muziek houd. Dus elke keer dat ik een muzikale ervaring heb, of het nu op het podium is met Robert Glasper in de Blue Note of Stevie Wonder of gewoon in de studio terwijl ik met mensen schrijf, is het voor mij zo euforisch dat achteraf gezien vaak veel beter voor mij is, omdat ik verstrikt raak in het moment. Het is gewoon zo extase, omdat ik er zo dol op ben. En muziek is echt een hoogtepunt voor mij. Dus ja, ik kijk vaak terug en dan waardeer ik dingen echt. En ik zeg: “Wauw, als ik dat moment nog een keer kon hebben, zou ik dit hebben gedaan of dit hebben gezegd of ik zou zo hebben gehandeld.”

Aangezien je niet vaak in LA speelt, is elke show dan speciaal als je hier speelt?

Ja, dat is zo. Ik hou van LA en ik zeg dit waar ik ook ga, ik hou van LA. En wanneer ik de kans krijg om in LA te spelen, is dat meestal omdat iemand mij dat heeft gevraagd, je zou bescheiden kunnen zeggen, of ik ben gewoon bescheiden. Ik zet mezelf daar gewoon niet buiten. Als ik geen manager had, zou ik waarschijnlijk gewoon thuis zijn. Ik stel mezelf nooit buiten, maar ik ben een mensenmens. Dus ik hou ervan om LA te spelen en ik hou van elke kans die ik krijg om LA te spelen. Ik voel me altijd vereerd en ik probeer altijd op mijn best te zijn als ik LA doe, want dat is mijn thuis. Het is net New York. Telkens wanneer ik die twee plaatsen doe, denk ik: “Oh jongen, ik moet mijn best doen.”

Je zegt dat muziek euforisch voor je is. Het is indrukwekkend dat je er na zoveel jaren nog steeds zoveel enthousiasme en eerbied voor hebt.

Ik denk niet dat ik ooit mijn vreugde, mijn enthousiasme voor muziek, heb verloren. Ik kan me geen tijd in mijn leven herinneren waarin ik ooit heb gezegd dat ik de vreugde en pracht miste van alleen maar muziek maken, zingen, piano spelen, schrijven. Ik heb andere artiesten horen praten over hun pensioen, ik heb gehoord dat sommige artiesten daadwerkelijk hun pensioen aan het plannen zijn. “Ik ga dit doen tot ik deze leeftijd heb en dan ga ik dat doen.” Ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik weet niet hoe ik me zo moet voelen. Want voor mij is muziek alles. Ik ga het doen totdat ik stop met ademen. De manier waarop ik over muziek denk, wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat ik zoveel over mezelf heb geleerd, gewoon door muziek. Ik heb het gevoel dat we één zijn. Ik heb het gevoel dat we onafscheidelijk zijn. Ik weet niet wat ik zonder zou doen.