DC’s “Green Lantern” -strips volgden een intergalactisch politiekorps; de Green Lanterns-leden uit verschillende buitenaardse rassen, gekozen om het universum sector voor sector te beschermen met ringen die alles uit groene energie kunnen creëren. Dat betekent dat ‘Green Lantern’-strips vaak de grens bewandelen tussen superheldenstrips en space-opera.
Een nieuw nummer “Green Lantern Corps” #10 (geschreven door Morgan Hampton, getekend door Fernando Pasarin) leunt op de grootste ruimtefranchise van allemaal: “Star Trek.” Een van de subplots van het probleem volgt een aantal beginnende Groene Lantaarns in training onder de boorsergeant met varkensgezicht, Kilowog. De nieuwelingen – Teen Lantern Keli Quintela, de androïde Aya, de eekhoornachtige Narf en Vexar’u (een Tamaranean, zoals Starfire van de Teen Titans) — moeten een hindernisbaan lopen zonder hun ringen. Hun laatste test, de Aleta Zahir, wordt beschreven als een “no-win-dilemma” en ziet een gepantserde tegenstander gemaakt van groene energie hen aanvallen. Ze slagen erin hem te verslaan, maar dat laat ze nog steeds open voor Kilowog om ze met zijn ring in een luchtbel op te sluiten.
“Gefeliciteerd, je bent zojuist de Aleta Zahir kwijtgeraakt. Maar het is niet de bedoeling dat deze wordt doorgegeven”, legt hij uit. Het echte doel van de test is om Lantaarns te leren als team te werken en te denken zonder hun ringen. De onverslaanbare test en het verborgen doel ervan doen denken aan de Kobayashi Maru-test van Starfleet.
De opzet van de test is als volgt: een Starfleet-cadet wordt in een simulator geplaatst waar hij de rol speelt van kapitein van een ruimteschip. Hun schip ontvangt een noodsignaal van een vrachtschip, de Kobayashi Maru, dat is gestrand in de neutrale zone tussen de Federatie en het Klingon-rijk. Het betreden van de neutrale zone wordt beschouwd als een oorlogsdaad. Als de student ervoor kiest om de Kobayashi Maru te redden, verschijnt er een zwerm Klingon-schepen die hun schip vernietigen.
De Aleta Zahir-test van de Green Lanterns lijkt op Kobayashi Maru uit Star Trek
De Kobayashi Maru kan niet worden gewonnen, omdat het echte doel van de test niet is dat de student ervoor slaagt. In plaats daarvan is het de bedoeling om te beoordelen hoe een cadet omgaat met een scenario zonder winstoogmerk. Als je eenmaal het veld in gaat als soldaat, of als leider, of welk beroep dan ook, krijg je te maken met situaties waarin er niet één goed antwoord bestaat. De Kobayashi Maru-test is er niet om de geschiktheid van een cadet te meten, maar om hem te leren hoe hij met mislukkingen omgaat.
Het concept is afkomstig uit de film uit 1982, “Star Trek II: The Wrath of Khan”, waarin Vulcan-cadet Saavik (Kirstie Alley) slaagt voor de test, net als elke andere Starfleet-cadet, behalve één, James T. Kirk (William Shatner). Kirk versloeg de test door hem te herprogrammeren; Sommigen zouden zeggen dat hij vals speelde, maar Kirk beweerde dat hij niet in scenario’s zonder winstoogmerk gelooft. Precies daar vertelt dat je iets over hem; hij denkt buiten de gebaande paden om resultaten te behalen en als de voorwaarden van een situatie hem niet bevallen, zal hij ze niet accepteren.
Het motief van de Kobayashi Maru komt terug aan het einde van de film, waar Spock (Leonard Nimoy) zichzelf opoffert om de Enterprise te redden. Spock vertelt Kirk dat zijn offer in wezen zijn oplossing was voor de Kobayashi Maru-test; Spock weet, zoals elke logische Vulcanus, dat ‘de behoeften van velen zwaarder wegen dan de behoeften van weinigen, of die van één’. Ook Kirk vindt eindelijk een echte situatie zonder winstoogmerk. Hij versloeg Khan (Ricardo Montalbán) en redde zijn schip, maar hij verloor zijn beste vriend.
Hoe kapitein Kirk de Kobayashi Maru-test versloeg
De film “Star Trek” uit 2009, een prequel/reboot die zich afspeelt in een alternatieve realiteit, was te zien Kirk (Chris Pine) doet de test en speelt brutaal vals. Hij hackte de simulator zodat de Klingon-schepen allemaal hun schilden verliezen en zo kwetsbaar worden dat een enkele fotontorpedo ze kan uitschakelen. De Roman uit 1989, “The Kobayashi Maru” van Julia Ecklartoont een andere versie. De roman is niet-canon, maar ik geef de voorkeur aan deze subtielere kijk op Kirk die de test te slim af is.
In de roman herprogrammeerde Kirk de simulatie zodat de Klingons “Captain Kirk” zouden herkennen als een beroemde Starfleet-kapitein. Zijn reputatie zorgt ervoor dat de Klingons opzij gaan en Kirk de Kobayashi Maru laat redden. Kirk was tenslotte van plan een in de Melkweg bekende kapitein te worden, en dat is precies wat hij deed.
Ecklars boek laat zien hoe een aantal andere hogere stafleden van de Enterprise de Kobayashi Maru-test hebben afgelegd, en de unieke manieren waarop zij allemaal faalden. Sulu koos ervoor om het vrachtschip niet te redden en riskeerde een oorlog te beginnen, Chekov startte de zelfvernietiging van zijn schip om de Klingons uit te schakelen, en Scotty gebruikte een technische truc om de Klingons te verslaan die in de simulatie werkte, maar in werkelijkheid niet.
De “Star Trek: Enterprise” -roman “Kobayashi Maru” uit 2008 van Michael A. Martin en Andy Mangels suggereerde dat de test gebaseerd is op een gebeurtenis in de geschiedenis van Starfleet. In 2155 kreeg Kapitein Jonathan Archer (Scott Bakula) te maken met een situatie zonder winstoogmerk; hij kreeg de opdracht de gehandicapte Kobayashi Maru te redden, maar toen hij werd aangevallen door de Romulans, werd hij gedwongen het schip achter te laten om zijn eigen bemanning te redden. De Kobayashi Maru-test is dus ontworpen om Starfleet-officieren voor te bereiden op situaties waarin ze moeten kiezen wie ze willen redden – een situatie waar Green Lanterns zich ook op moeten voorbereiden.
