Horrorcinema wordt al lang bepaald door de beroemdste personages. De uitvoer van de Universeel monstertijdperkwaarin de legendarische studio pionierde in een nieuw tijdperk van horror op groot scherm, werd een van de meest herkenbare en gekopieerde creaties in de filmgeschiedenis. Dracula, Frankenstein, de mummiede Wolf Man en de Invisible Man werden talloze keren opnieuw geïnterpreteerd en opgelicht, vaak door Universal zelf. En met The Invisible Man koos de studio ervoor om de franchise draaiende te houden met een gender-twist die zijn tijd vooruit was.
Geregisseerd door James Whale twee jaar nadat hij maakte Frankenstein, De onzichtbare man is, zoals veel van Universal’s productie, een bewerking van een roman, deze van sciencefictionlegende HG Wells. Het draait om een excentrieke wetenschapper (Claude Rains), wiens met verband verborgen gezicht de verdenking van zijn huis in een kleine stad wekt. Al snel wordt onthuld dat zijn experimenten hem onzichtbaar hebben gemaakt, en dat hij geen idee heeft hoe hij zichzelf weer zichtbaar kan maken. Wat het publiek aansprak waren de speciale effecten, waardoor Rains uit het zicht verdween, een duur en baanbrekend proces dat zijn vruchten afwierp en de film tot een grote hit maakte.
Zoals bij elke horrorfilm het geval is: als je eenmaal een hit hebt, wil de studio vervolgfilms. Zeven jaar later kwam Universal uit De onzichtbare man keert terugmet in de hoofdrol een jonge Vincent Price. Later zouden ze het genre veranderen in een oorlogsavontuur Onzichtbare agentlaat het personage dan rondhangen met cabaretiers Abbott en Costello. Daarvoor deden ze echter een geslachtswissel met De onzichtbare vrouw. Hé, het werkte voor De bruid van Frankenstein.
Vandaag 85 jaar geleden uitgebracht, De onzichtbare vrouw Virginia Bruce speelt Kitty, een warenhuismodel dat ontslagen is en gaat werken, zoals jij, voor een excentrieke wetenschapper die een proefkonijn nodig heeft voor zijn nieuwe onzichtbaarheidsapparaat. Er volgen grappen en Kitty besluit wraak te nemen op haar voormalige baas, maar het gaat mis als gangsters erbij betrokken raken en besluiten de onzichtbaarheidsmachine te stelen voor hun eigen plannen.
Humor heeft altijd deel uitgemaakt van de Invisible Man-franchise; de eerste film besteedt een verrassend groot deel van zijn korte schermtijd aan Claude Rains die giechelt als een schoolmeisje terwijl hij kinderlijke grappen uithaalt in de buff. De onzichtbare vrouw negeert horror helemaal en stort zich halsoverkop in een komische komedie. De meeste grappen zijn standaard onzichtbare grapjes, maar veel grappen gaan ook over de uitdagende vooruitzichten van een naakte vrouw die niemand kan zien. Het is niet bijzonder ordinair, aangezien dit een film is die is gemaakt tijdens de Hays Code, maar hij is ook niet verlegen over de bedoelingen ervan. Toen Claude Rains zich uitkleedde De onzichtbare menshet was strikt komisch. Hier is er een element van opwinding, ook al zie je letterlijk niets.
Dit is ongeveer net zo bedreigend als de Invisible Woman wordt.
Universele afbeeldingen
De meeste grappen zijn behoorlijk afgezaagd en de effecten zijn niet zo sterk als die van zijn voorgangers, maar als een stukje onschuldig B-filmentertainment: De onzichtbare vrouw doet wat het wil bereiken. Het is dwaas en er staat weinig op het spel, en eindigt met een schattig, nog lang en gelukkig, compleet met een onzichtbare baby. De legendarische John Barrymore heeft het lef om een gekke wetenschapper te zijn, en er is een cameo van de Boze Heks van het Westen zelf, Margaret Hamilton.
Toch voelt het als een gemiste kans voor de film om zijn heldin niet net zo sluw te maken als haar mannelijke voorgangers. Claude Rains is maf, maar zijn film is doordrenkt van cynisme, waardoor de film een bijtend randje krijgt dat de gruwel van zijn verwaandheid duidelijk maakt. Hier heeft Kitty wat plezier en vestigt zich vervolgens als vrouw en moeder. Het is allemaal zo fascinerend onschuldig. Zou het zo ongebruikelijk zijn om haar in de voetsporen van Dracula’s dochter of de wolvin van Londen te laten treden en een slechterik te zijn?
Latere remakes en herinterpretaties van het Invisible Man-verhaal zouden zich meer concentreren op de sinistere implicaties achter de wetenschap ervan. Paul Verhoeven Holle mens en die van Leigh Whannell De onzichtbare mens waren sombere verhalen over giftige mannelijkheid die de sci-fi-opzet gebruikten om de tirannie van het patriarchaat te onderzoeken. Onzichtbaarheid heeft hun mannen misschien gek gemaakt, maar het gaf hen ook toestemming om te misbruiken en te vernietigen. Hoe ziet de vrouwelijke versie daarvan eruit? Zou het zich richten op hoe seksisme vrouwen vaak het gevoel geeft genegeerd te worden? Bestaat er een versie van dit verhaal waarin een onzichtbare vrouw een terroriserende figuur is? Het is niet onmogelijk om je voor te stellen, maar het is heel anders.
In 2019 kondigde Universal plannen aan voor een remake De onzichtbare vrouwmet Elizabeth Banks als regisseur en Erin Cressida Wilson die het script schrijft. Er was weinig bekend over het project voordat het op de plank werd gelegd, maar er werd gezegd dat het “heel anders” was dan de film van Wannell. Misschien betekent dat dat het helemaal geen horror was, maar hoe het ook zij, het is intrigerend dat zo’n speculatief concept als onzichtbaarheid een genderkloof blootlegt.
