Het is een ongelooflijk goede tijd om een boekenwurm en cinefiel te zijn. We leven in een renaissance van boekverfilmingen en de door de media geobsedeerde meiden worden gevoed. Emily Henry’s eerste verfilming duurt minder dan een maand, De liefdeshypothese film staat in het verschiet en we tellen de dagen af tot Emerald Fennell’s Wuthering Hoogten aanpassing komt in de bioscoop. Maar net op tijd voor vakantiebezoek, misschien wel een van de meest verwachte boek-naar-filmaanpassingen is eindelijk vrijgegeven –Het dienstmeisje.
De Freida McFadden De thriller trok in 2022 de aandacht van internet en leeft sindsdien eerlijk gezegd huurvrij in onze gedachten. Maar met een boek dat zo verwrongen, schokkend en geliefd is, moet ik toegeven dat ik weliswaar niet kon wachten om eindelijk in die theaterfauteuils te zitten met een emmer popcorn in de hand om de film te zien, maar dat ik ook enigszins sceptisch was of de film vergelijkbaar zou zijn met het boek. En nadat ik op de openingsavond naar de bioscoop was gerend, ben ik eindelijk klaar om de vraag te beantwoorden: ja Het dienstmeisje film maakt het boek waar? Mijn volledige recensie hieronder.
Wat is Het dienstmeisje over?
Het dienstmeisje volgt Millie, een jonge vrouw die onlangs uit de gevangenis is vrijgelaten en op zoek is naar een baan en een nieuwe start. Wanneer ze solliciteert voor een baan als inwonend dienstmeisje bij de familie Winchester, lijkt het haar ticket naar een nieuw leven. Maar zodra ze de baan accepteert, begint Nina Winchester te onthullen dat ze niet de perfecte huisvrouw is die ze aanvankelijk leek te zijn.
Tussen Nina’s grillige stemmingswisselingen, familiegeheimen en de griezelige zolderslaapkamer die van buitenaf afsluitbaar is, beseft Millie al snel dat ze het huis uit moet voordat de zaken gevaarlijk worden. Maar met geen ander kansen op werk– en de dreiging teruggestuurd te worden naar de gevangenis als ze geen baan kan behouden – heeft ze geen andere keuze dan te blijven.
Mijn recensie van Het dienstmeisje
Een deel van de reden voor de collectieve obsessie van het internet met Het dienstmeisje Nieuw is het vermogen om langzaam de basis te leggen voor de duistere wendingen, waardoor zelfs de meest alledaagse interacties griezelig aanvoelen. Ik was bang dat de film niet echt spannend zou zijn zonder de tijd om geleidelijk aan die beklijvende sfeer op te bouwen, maar ik had het absoluut mis. De film leunt in op alles wat het boek eng maakt en draait er eventueel een tandje bij. Er zijn een paar scènes die zo bloederig zijn dat de film erin wankelt verschrikking territorium soms. Persoonlijk moest ik me op sommige momenten achter mijn handen verschuilen, maar door de film voelde ik me net zo ondergedompeld in het verhaal als tijdens het lezen van de roman.
Tussen deze werkelijk angstaanjagende momenten door hangt er ook een stillere – maar even verontrustende – energie door de hele film, grotendeels dankzij de geweldige prestaties van Amanda Seyfried. Ze is de echte ster van deze film, en de manier waarop ze Nina in de eerste helft afbeeldt als griezelig en losgeslagen, zorgde ervoor dat ik op het puntje van mijn stoel zat, ook al was ik me volledig bewust van de plotwending. Wie had gedacht dat een fantastische uitbarsting zo griezelig kon zijn? Ik zal er nooit meer op dezelfde manier naar kijken.
Afgezien van het leveren van de “sensatie” hierin thrillerSeyfried brengt ook verrassende diepgang in haar karakter. Zelfs als je Nina’s motivaties niet volledig begrijpt, voel je nog steeds een vreemd gevoel van sympathie voor haar, ondanks haar absoluut duivelse acties. Haar meer dan levensgrote optreden, vol verdriet, liefdesverdriet, vreugde en wraak, wordt prachtig aangevuld door Sydney Sweeneys meer ingetogen vertolking van Millie, die alleen maar probeert haar hoofd erbij te houden en haar leven weer op te bouwen (althans voor de eerste helft van de film).
Dat gezegd hebbende, voelde ik rond de helft dat het tempo iets langzamer ging. Mijn gedachten begonnen af te dwalen en ik vroeg me af hoeveel tijd er nog over was. Maar net als de film iets te lang begint te voelen, raakt de plotwending en wordt het verhaal volledig nieuw leven ingeblazen. Ik werd meteen weer naar binnen getrokken, mijn ogen op het scherm gericht terwijl de chaos zich ontvouwde. De tweede helft van de film is een wilde rit waar je niet van weg kunt kijken, en dat wil je ook niet. Als jij binge-lezen Het dienstmeisje in één keer legt de film diezelfde verslavende energie vast.
Dat doet het ook Het dienstmeisje film maakt het boek waar?
Als je bang bent om een van je favoriete boeken verfilmd te zien, wees gerust: de film doet de roman absoluut eer aan. Natuurlijk ben ik geneigd te zeggen dat het boek altijd beter is, maar dit is een van die verhalen die op maat gemaakt lijkt voor het grote scherm. Ik zeg niet dat het Gone Girl vervangt als mijn favoriete thriller, of dat het voorbestemd is voor buzz tijdens het prijzenseizoen, maar de film weet precies wat het is: een blockbuster waar het publiek niet van weg kan kijken. Het leunt daarop aan, en het is er beter voor. Als je tijdens je vakantie zin hebt in puur entertainment, Het dienstmeisje is de perfecte film om in de bioscoop te zien.
Lauren Blue, assistent-redacteur
Als assistent-redacteur voor The Everygirl bedenkt en schrijft Lauren inhoud voor elk facet van het leven van onze lezers. Haar artikelen bestrijken de onderwerpen die je moet lezen, films, rondleidingen door huis, reisroutes – en alles daartussenin. Als ze de nieuwste TikTok-trend niet aan het testen is, kan ze Goodreads doorzoeken op zoek naar nieuwe releases op de site.
Het bericht De film ‘The Housemaid’ is eindelijk uit, maar is hij net zo goed als het boek? verscheen als eerste op Het Everygirl.
