Mijn leven veranderde toen ik Indio, een zwarte Labrador, drie jaar geleden ontmoette.
Ik ben volledig blind en totdat ik mijn geleidehond kreeg, kon ik niet vaak reizen. Zich verplaatsen op bekende plaatsen was al vermoeiend genoeg.
Ik gebruikte een wandelstok en kwam talloze obstakels en problemen tegen, zoals het kruisen van mensen die naar hun telefoon keken. Het idee om hier doorheen te navigeren in een compleet nieuw land klonk als een plot uit een horrorfilm.
Nu zijn mijn hond en ik samen in 16 landen geweest – hij is een belangrijke constante in mijn leven geweest, aangezien ik krekels heb gegeten in Mexico en musea in Duitsland.
Ik zou onze reis voor niets willen veranderen, maar het is niet altijd gemakkelijk geweest – vooral vanwege het oordeel dat we van anderen krijgen.
Mijn hond geeft mij een onvoorstelbare vrijheid
Dankzij mijn hond kan ik veiliger nieuwe plekken verkennen. Milagros Costabel
Als ik met Indio reis, zijn er zoveel dingen waar ik gewoon niet aan hoef te denken.
Hij zal mijn leren hotelkamer zodra we een voet binnen zetten, en me naar plaatsen leiden waarvan we al weten of ik verdwaal na een dag verkennen. Tijdens een stadsrondrit ben ik niet meer afhankelijk van medereizigers, omdat mijn hond zelfstandig een gids kan volgen als ik hem dat vraag.
Cruciaal is dat ik het gevoel heb dat ik nu door een onbekende stad kan lopen zonder dat ik me non-stop zorgen hoef te maken. Ik kan gewoon genieten van het gevoel op een nieuwe plek te zijn, te luisteren naar mensen die verschillende talen om mij heen spreken, wetende dat Indio aan mijn zijde staat om mij veilig te houden.
Het hebben van deze zekerheid heeft me geholpen avonturen te beleven die ik nooit had verwacht. Zonder er twee keer over na te denken, nam ik een busrit van vier uur vanuit Praag en werd wakker in Wenen met geen enkel plan behalve om te verkennen.
Zonder Indio zou dit niet mogelijk zijn – en de mogelijkheid om vrij te reizen is niet iets dat ik als vanzelfsprekend beschouw. Maar soms brengt het hebben van hem bij mij problemen met zich mee die ik graag had willen vermijden.
Als ik met Indio reis, ervaar ik vaak onwetendheid en wegversperringen
Toen ik besloot een blindengeleidehond te nemen, was het eerste wat veel mensen mij vertelden dat ik mijn hond moest opgeven dromen van reizenvooral in het buitenland.
Sommige honden hebben moeite met veranderingen in de omgeving, en de meeste landen hebben ook meerdere soorten documentatie nodig reizen met dienstdieren. Bovendien moet ik vaak veel extra luchtvaartformulieren invullen als ik met hem vlieg.
In veel gevallen bereid ik me ook voor op hoe mensen – vooral degenen die nog nooit een geleidehond in het openbaar zijn tegengekomen – zouden kunnen reageren als ze ons de straten van hun stad zien verkennen.
Helaas zijn mijn zorgen niet ongegrond. Eén keer moest ik een missen museumrondleiding omdat ik moeite had om een taxichauffeur te vinden die mijn hond in de auto wilde laten. Andere keren werd ik tegengehouden om supermarkten binnen te gaan.
Vrijwel overal waar we komen, hebben we te maken met mensen die niet weten hoe ze zich in de buurt van een geleidehond moeten gedragen – of ze hem nu proberen te aaien op momenten dat het gevaarlijk voor hem is om afgeleid te worden, of dat ze met angst of verbazing reageren op zijn aanwezigheid.
Toch is het het allemaal waard – en er zijn situaties die dat voor mij bewijzen
Ik heb veel uitdagingen gehad, maar ik zal niet stoppen met reizen. Milagros Costabel
Ondanks de problemen waarmee we te maken hebben gehad, is het kunnen reizen met Indio een van de meest lonende dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan.
Zelfs als er tegenslagen of tegenslagen zijn, zijn er vriendelijke, positieve momenten die ook mijn geloof en vreugde in het reizen herstellen. Ik ben vreemden tegengekomen die bereid waren Indio en mij te helpen ondersteunen, ook al was er geen andere stimulans dan vriendelijkheid om dat te doen.
Uiteindelijk zou ik willen dat bepaalde mensen die we tegenkwamen zouden inzien dat reizen met Indio voor mij geen keuze is. Hij geeft me vrijheid en een toegangspoort tot een wereld waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou kennen.
Wat er ook gebeurt, ik zal blijven reizen en ruimte innemen – omdat ik, ondanks mijn beperkingen, geloof dat de wereld te groot is om te wachten tot iemand mij er thuis over vertelt.
