Mijn werkdagen vinden vaak plaats in minimalistische Zoom-werkplekken of vergaderruimtes met glazen wanden en strakke ramen, vol met ondernemers die ideeën pitchen. Als een marketing Executive en startup mentor, ik leid strategieën voor bedrijven van verschillende groottes, begeleid oprichters bij startup accelerators TechStars en Founder Institute, en dien als jurylid voor prijzen. Mijn agenda loopt over van directieoverleg, merkcampagneplanning en deadlinesprints.
Maar tussen Kerstmis en Nieuwjaar ruil ik die steriele ruimtes in voor museumzalen vol kleur en geschiedenis.
De eerste keer dat ik dit in 2021 deed, was het niet makkelijk om de deur uit te gaan. Ik zat vol angsten. Wat als een startup vastloopt? Wat als een cliënt op borgtocht vrijkomt?
Maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan. Ik heb hele dagen vrijgemaakt voor musea. Geen meldingen tijdens een bezoek, geen nieuwsfeeds. Gewoon kunst, en een notitieboekje.
Dit was geen luie vakantiewandeling. Het was niet mijn bedoeling om hier een blauwdruk van te maken. Ik verlangde gewoon naar verschil. Wat ik niet had verwacht, was hoe diep het mij bijtankte. Ik was bang dat het momentum zou ontsporen; in plaats daarvan ontgrendelde het duidelijkheid.
Als je een leider bent die ervan overtuigd is dat je de pauze niet kunt betalen, dan is dat precies de reden waarom je dat wel moet doen. Hier ziet u hoe u kunt beginnen.
Hoe het museumritueel eruit zag
Ik heb het bewust getimed: kerstweek plus oudejaarsavond, overlappende feestdagen als klanten toch langzamer gaan werken, dus ik heb nul kritieke dagen gemist.
Terwijl ik weg was, verzorgden mijn collega’s merkcampagnes; een assistent triagede de rest. Als er sprake zou zijn van overmacht, zouden ze deze routeren.
Vorig jaar op kerstavondochtend ging ik op pad. Hier is een dag in het ritueel:
Langzaam lopen naar een kunstgalerie, gevolgd door ongehaaste koffie en het schetsen van de eerste indrukken. Dan urenlang kunst absorberen. Geen muziek in een koptelefoon, geen snelle e-mailscans. Volledige aanwezigheid.
Ik verliet de galerie en liep naar de plaatselijke kerstmarkt vlakbij het stadhuis. Ik genoot van warme koffie en bagels en genoot van de hitte van het kopje in mijn handen.
Aan het eind van de dag kwam de inspiratie. Ik vulde mijn notitieboekje – geen pitches, maar reflecties: jaarlijkse doelstellingen opnieuw geformuleerd, blinde vlekken op de markt, vergeten creatieve ingevingen, leiderschapswaarden stoffig door verwaarlozing.
De inzichten vloeiden omdat ik de ruimte uitkerfde. Ze bleven hangen.
Drie inzichten die mij hebben hervormd
Hier zijn drie inzichten die ik tegenkwam terwijl ik even pauzeerde:
1. Verschillende lenzen zorgen voor meer doorbraken.
Eén enkel perspectief beperkt je. Toen ik in een museum van de kubismezaal naar de impressionismezaal verhuisde, moest ik denken aan een direct-to-consumer-merk dat het moeilijk had in Azië. Ze waren geobsedeerd door premiumklanten, maar misten de massamarkt. Mijn lopen en nadenken leidden tot een simpele spil: stem de boodschap af op de lokale cultuur. De verkoop kwam op gang.
Nu beginnen mijn ochtenden met één vraag: “Welke lens gebruik ik vandaag?” Kalm. Globaal. Gedurfd. Ik leid nu vanuit visie, niet vanuit reactie. De wereld ontmoet mij daar.
2. Stilte overtreft snelheid.
Startups ontwikkelen zich snel. Statistieken kunnen binnen een maand verdrievoudigen. Maar snelheid onder druk vertroebelt je beoordelingsvermogen. In één geval had een datamanagementbedrijf moeite met positionering. Hun nieuwe productfuncties faalden ondanks eindeloze discussies. Na de kerstpauze klikten nieuwe ideeën. We hebben het product geherpositioneerd en binnen enkele dagen een grote klant binnengehaald. Nu vraag ik mezelf altijd af: “Is dit visie of alleen maar snelheid?” De pauze komt eerst.
3. Durf de regels te overtreden.
Kunst gedijt door conventies te doorbreken. Het kubisme van Picasso vernietigde traditionele opvattingen, net zoals de beste startups dat doen. Tijdens een galeriebezoek in december dacht ik aan een technologieteam dat vastzat in veilige, voorspelbare marketing. We zijn overgestapt op gedurfde, onverwachte ideeën, zoals blending AI visuals met renaissancekunstvibes in januari. Het voelde riskant, maar de klant vond het geweldig. De omzet sprong. Nu vraag ik elk team: “Welke regel kunnen we overtreden?” Gedurfde moves winnen in de techniek.
Waarom meer leiders een museumritueel zouden moeten proberen
Je geest verlangt naar diepgang, niet naar afleiding. Wij gunnen spierherstel; Waarom onze creativiteit uithongeren? Stap galerijen binnen en ideeën komen weer naar boven: de visie wordt scherper, u maakt opnieuw verbinding met de leider, niet beïnvloed door lawaai.
Misschien zijn musea niet jouw katalysator: de eenzaamheid aan het meer, wandelpaden of een rustig cafémoment kunnen je meer ontroeren. Het centrale punt – dat leiders doelbewuste downtime nodig hebben om op te laden en katalytische ideeën te genereren – blijft bestaan.
Een pauze nemen heeft mij niet vertraagd; het bracht me opnieuw in lijn met de essentie. We verwarren vrije tijd met verwennerij. Fout. Het is leiderschapsdiscipline: langzamer nadenken over wat essentieel is.
