Remakes of reboots zijn niet inherent slecht, en dat zijn ze ook nooit geweest. Enkele van de beste films aller tijden zijn voortzettingen van geliefde franchises. Kijk maar eens naar ‘Mad Max: Fury Road’. Het gebeurt. Het kan gebeuren. Niemand mag Sony dus kwalijk nemen dat hij denkt dat er een waardevolle reden zou kunnen zijn om ‘Anaconda’ opnieuw op te starten. Het voelt niet als een onbetwistbare klassieker. Dat gezegd hebbende, dient de nieuwe komische meta-versie van de gigantische wezenfunctie als bewijs dat er iets werkelijk onaantastbaars is aan die originele film.
Laten we duidelijk zijn: dit is geen recensie van de nieuwe film ‘Anacanoda’ van regisseur Tom Gormican. Ethan Anderton van /Film heeft dat al met deskundige hand afgehandeld. Het is niet bedoeld als een verwijdering van die film. Het gaat niet om het betreden van een gebied vol spoilers over wat er wel of niet aan werkt. Bovenal gaat het erom, bijna dertig jaar later, te benadrukken wat er verrassend speciaal is aan de originele ’90s-klassieker, die op de een of andere manier, met de tijd, alleen maar specialer lijkt te worden. Het is iets heerlijk afwijkends.
De versie van regisseur Luis Llosa leek weinig meer dan een blockbuster van een monsterfilm, in de hoop naast de genre-klassiekers naam te maken. “Jaws with a snake” werd waarschijnlijk rondgegooid in de pitchroom. Het was een hit die een reeks minder-dan-sequels voortbracht, inclusief het gekke low-budget “Lake Placid” vs. Anaconda.” Het zou voor iedereen op dat moment moeilijk zijn om te raden dat de film een hartstochtelijke kritische herwaardering zou verdienen door hem te vergelijken met een herstart die was gebouwd op het uitgangspunt dat mensen van een bepaalde leeftijd absoluut dol zijn op de film.
Toch zijn we hier. De reboot heeft in ieder geval alleen maar gediend om te benadrukken wat het origineel op zichzelf tot een geliefde cultklassieker maakt.
Anaconda is een bewonderenswaardig serieuze monsterfilm uit de jaren 90
‘Anaconda’ uit 1997 is een heleboel dingen. Het kwam op een moment nadat “Jurassic Park” bewees dat niets onmogelijk was dankzij de vooruitgang van CGI. Toch gebruikten Sony en Llosa een absoluut weerbarstige, dure animatronische slang om het titulaire beest tot leven te brengennaast enkele CGI-shots uit de jaren 90. Het is een mix van die twee, zoals sommige van de beste dingen vaak zijn. Is dit een van de beste dingen? Mijn hart zegt ja, maar mijn verstand zegt waarschijnlijk van niet. Ik dwaal af.
Het is een film met een gestapeld, bizar ensemble met onder meer rapper Ice Cube, een ander muzikaal icoon in Jennifer Lopez, een korte cameo van een jongere Danny Trejo, een opkomende Owen Wilson, ‘Back to the Future’-ster Eric Stoltz had kunnen zijnen een waanzinnig optreden voor alle leeftijden van Jon Voight. Wat het allemaal vertegenwoordigt is een poging om een eerlijke, blockbuster-monsterfilm te maken.
Ook al lijkt het soms wel zo, en niet in de laatste plaats dankzij Voights krankzinnige vertolking van slangenjager Paul Serone, knipoogt en knikt de film niet naar de camera zoals ‘Sharknado’. Het probeert niet heerlijk absurd te zijn zoals ‘Deep Blue Sea’. Het maakt niet het beste van vrijwel geen middelen zoals ‘Humanoids from the Deep’.
In plaats daarvan hebben we een werkelijk serieuze poging om een leuke, enge, grootschalige monsterfilm voor de massa te maken. Het is ongetwijfeld een meer losgeslagen en onserieuze film dan wie dan ook in de eerste plaats had willen maken, maar enige humor en afwijkende momenten waren er vanaf het begin niet ingebouwd. De ernst is al die jaren later de geheime saus van deze film. Dat gezegd hebbende, had Sony waarschijnlijk gelijk door geen regelrechte remake van ‘Anaconda’ te maken.
De Anaconda-reboot is een bewonderenswaardige swing die er nog steeds niet kan komen
Ze hebben geen legacy-vervolg als ‘Jurassic World’ gemaakt of zelfs maar geprobeerd. In plaats daarvan hadden ze de tegenwoordigheid van geest om te weten dat ze iets out-of-the-box moesten proberen. Er is geen realistische manier om die zeer specifieke bliksem opnieuw in die zeer specifieke fles te vangen, althans niet met opzet. Voor wat het waard is, er is een behoorlijk gekke Chinese remake van “Anaconda” uit 2024maar dat is een heel ander beest.
In plaats van een verhaal te vertellen over documentairemakers die een vermiste stam proberen te vinden en in plaats daarvan op een dodelijke slang stuiten, kiest Gormican ervoor om een metaverhaal te vertellen over een groep vrienden onder leiding van Doug (Jack Black) en Griff (Paul Rudd) die erop uit waren om “Anaconda” opnieuw te maken met een klein budget, aangezien het een geliefde favoriet uit hun jeugd was. Het is een leuk, interessant idee.
De resulterende film is extreem meta – soms misschien te veel voor zijn eigen bestwil. Het doet denken aan geweldige films als ‘Tropic Thunder’, met het hele ‘film in een film’-concept in het spel. Ik probeer niet het ene te verlagen om het andere te verhogen, maar het is eerlijk om te zeggen dat de film van Gormican dat niveau niet helemaal bereikt, en soms het gevoel heeft dat het een hoed op een hoed is. Het probeert op bewonderenswaardige wijze zijn eigen ding te doen met eerbied voor het origineel. Die oprechte liefde voor het bronmateriaal is welkom.
Wat het echter meer dan wat dan ook doet, is benadrukken hoe moeilijk het is om zoiets unieks opnieuw op te starten. De cast is erg goed. Het idee is goed. Het heeft het juiste idee, en toch blijft er vooral nog meer eerbied over voor wat eraan voorafging.
“Anaconda” is nu in de bioscoop.
