Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Wanneer een film is geschreven, geregisseerd, geproduceerd door en met één persoon in de hoofdrol, betekent dit normaal gesproken een van twee dingen. Ofwel wordt een unieke visie uitgevoerd met nauwgezet, weloverwogen creatieve controle, omdat dit de enige manier is waarop een dergelijk project in zijn puurste vorm zou kunnen bestaan, zoals dat van Shane Carruth. Primer. Of vaker en helaas duwt het ons in het territorium van Tommy Wiseau en James Nguyen, met films als die uit 2003. De kamer en 2010’s Birdemic: shock en terreur.
Terwijl de rampstukken van Nguyen en Wiseau worden gevierd tijdens middernachtelijke vertoningen, zijn we het aan onszelf verplicht om John De Hart, de man achter de film uit 1993, erbij te betrekken. Champagne en kogelsomdat hij in wezen de blauwdruk voor het moderne ijdelheidsproject heeft vastgelegd. Dit is het soort film gemaakt door iemand die duidelijk niets weet van verhalen vertellen, acteren, filmproductie, geluidsontwerp, of wanneer hij afstand moet nemen van uitgebreide, zeer ongemakkelijke seksscènes, maar zich toch gedwongen voelt om een film te maken.
Met andere woorden: John De Hart kreeg vier wijd zodat James Nguyen en Tommy Wiseau konden rennen. De hierboven genoemde films zijn allemaal glorieuze voorbeelden van mensen die hun best doen en per ongeluk enkele van de meest memorabele filmische straffen creëren die beschikbaar zijn streamen. Ik zou het vermelden Neil Breen hier ook, maar ik weet nog steeds niet of hij meedoet aan de grap of gewoon blij is er deel van uit te maken. Wat ik wel zeker weet is dat Champagne en kogelsook bekend als Weg naar wraak En GetEvenis gemaakt zonder een vleugje ironie, wat prachtig is.
Ik kan dat niet met een goed geweten zeggen Champagne en kogels komt in de buurt van een goede film, maar ik ben erg blij dat hij bestaat om redenen waar ik op ga ingaan.
Je kunt de titel letterlijk nemen
Champagne en kogels doet zijn naam altijd eer aan, omdat er veel champagne en veel kogels in zitten. John De Hart schittert als Rick Bode, met Wings Hauser als Huck. Beide mannen werden door hun corrupte baas, Normad (William Smith), bij de politie gezet, en de daaruit voortvloeiende gevolgen spelen zich af gedurende de looptijd van de film. Rick kiest de grote weg en probeert verder te gaan met zijn leven, als limousinechauffeur. Huck leeft ondertussen op de bodem van een drankfles en kan niet omgaan met de mysterieuze dood van zijn vrouw of zijn afnemende kansen op werk.
Rick’s zorgeloze houding staat erom bekend ‘in Hamlet te spreken’ en countryballads uit te zenden wanneer de gelegenheid zich voordoet, en trekt de aandacht van Cindy (Pamela Bryant), een jonge vrouw die op de vlucht is voor een onrustig verleden waarbij een satanische sekte betrokken is. Terwijl hun romance zich ontwikkelt, blijft het leven van Huck in een spiraal terechtkomen. Het echte conflict ontstaat wanneer Cindy de duisternis onthult waaraan ze probeert te ontsnappen, wat zeer persoonlijk wordt zodra Rick ontdekt dat Normad eigenlijk de sekteleider is die verantwoordelijk is voor het terroriseren van haar.
Onderweg bedrijven Rick en Cindy de liefde en drinken ze champagne, en de kogels, waarvan er genoeg zijn, arriveren met volle kracht tegen de tijd dat de film in zijn climax in het derde bedrijf terechtkomt.
Het is zo vreemd dat ik niet eens…
Als exact hetzelfde storyboard voor Champagne en kogels aan een bekwamer filmmaker was overhandigd, had dit misschien tot een redelijk resultaat kunnen leiden donkere komedie. Het volledige gebrek aan ironie hier maakt het echter om de verkeerde redenen tot een eindeloos vermakelijk horloge.
Wanneer Rick passages reciteert uit Gehuchtde montages liggen voor de hand omdat De Hart duidelijk niet in één take door de lijnen heen kon komen. Elke seksscène is ongemakkelijk, overdreven lang, en op een gegeven moment gaat het om het sensueel aanbrengen van ijsblokjes op de blote huid. De Hart, die de mogelijkheid heeft om het volledige spectrum van menselijke emoties over te brengen, afhankelijk van de scène, blijft de hele tijd verbijsterend strak, alsof dit zijn eerste dag op aarde is en hij heeft besloten een romantische actiefilm te maken over cultussen, corruptie, champagne en copulatie.
Normad, de centrale slechterik in Champagne en kogelsis het ergste soort samengestelde personage, grotendeels omdat er geen geloofwaardige manier is waarop een enkele antagonist zoveel invloed zou kunnen uitoefenen op het hele universum dat is gevestigd. Al deze elementen zorgen samen voor een van de meest onsamenhangende, ongemakkelijke en onbedoeld hilarische pogingen tot filmmaken die elke filmliefhebber kan waarderen.
Normaal gesproken ben ik geen fan van het ‘zo slecht dat het goed is’-label, maar Champagne en kogels past er perfect bij. De oprechtheid die bij een ijdelheidsproject als dit hoort, is onmogelijk te faken, en ik ben blij dat het bestaat, want er is iets inherent inspirerend aan het kijken naar iemand die ver boven zijn gewichtsklasse uitsteekt om zijn verhaal te vertellen, hoe misleidend het eindresultaat ook mag zijn.
Om zelf getuige te zijn van het geweld, de romantiek, de champagne en de kogels, kun je streamen Champagne en kogels op het moment van schrijven gratis op Tubi.
