Fintech-bedrijf Mercury heeft onlangs een aantal gegevens laten vallen waar ik om moest lachen. Het rangschikte de top vijf van coffeeshops die oprichters ondersteunen in San Francisco op basis van daadwerkelijke transactiegegevens: Sightglass, CoffeeShop, Equator, Saint Frank, Ritual. Ik heb Octolane gebouwd met mijn medeoprichter, Rafi, van elk van hen.
Maar dit is wat de gegevens niet laten zien: de investeringsvoorwaarden van $ 500.000 waarover ik onderhandelde tijdens een cortado in Cafe Réveille. De deal van $ 800.000 sloot ik terwijl ik naast een afgestudeerde student zat te studeren voor de finale. De drie klanten die vrienden werden, vervolgens belangenbehartigers en vervolgens onze grootste kampioenen, allemaal omdat we elkaar eerst ontmoetten tijdens de koffie, niet via Zoom.
Toen ik op de middelbare school zat, maakte ik ’s nachts kantoren schoon, lege kantoren met ergonomische stoelen en sta-bureaus en die motiverende posters over ‘innovatie’. Ondertussen ben ik bezig met het bouwen van een AI bedrijf dat miljoenen waard is vanaf een wankele tafel in een koffieshop, en op de een of andere manier voelt dit reëler en eerlijker dan welk hoekkantoor dan ook ooit zou kunnen.
Het gedistribueerde kantoor is niet dood, het is alleen verhuisd naar cafés.
Ik word hier in San Francisco om 5 uur ’s ochtends wakker, want die drie uur voordat de stad in beweging komt, zijn van mij. Ik bekijk wat onze AI-modellen van de ene op de andere dag hebben geleerd. Ik schrijf. Ik denk. Dan ga ik die dag naar de koffieshop die bij mijn energie past.
Saint Frank als ik me moet concentreren, omdat het stiller en intiemer is. Kijkglas als ik dat wil productief gezoem van energie om mij heen. Equator wanneer ik iemand voor de eerste keer ontmoet en wil dat diegene zich op zijn gemak voelt en niet geïntimideerd wordt.
Rafi, mijn medeoprichter en CTO, is internationaal verhuisd om dit samen met mij op te bouwen. Eén van onze engineers verzorgt de frontend vanuit het ene continent, een ander de backend vanaf een ander continent. Dus waarom zou ik $8.000 per maand betalen voor een kantoor in SoMa (de wijk ten zuiden van Market Street) als ik $200 per maand kan uitgeven aan lattes en de hele stad San Francisco als mijn werkruimte heb?
Wat ik heb geleerd in het openbaar bouwen (letterlijk)
De serendipiteitsfactor is reëel. Vorige maand was ik bezig met het debuggen van een bijzonder vervelend prompt-engineeringprobleem, in een poging onze AI deals in Gmail te laten detecteren zonder valse positieven. Ik mompelde tegen mezelf (ja, ik ben die man) toen iemand aan de volgende tafel zich naar voren boog: “Ben je bezig met de LLM-classificatie?” Blijkt dat hij een AI-onderzoeker is bij Anthropic. Twintig minuten later had ik een compleet nieuwe aanpak die ons foutenpercentage halveerde.
Dat kun je niet realiseren in een vergaderruimte.
Praktische wijsheid. Houd uw scherm voldoende zichtbaar zodat interessant werk nieuwsgierige mensen aantrekt, maar zorg ervoor dat u geen gevoelige klantgegevens uitzendt. De beste plek is het tonen van code- of product-UI’s, technisch genoeg om gesprekken met de juiste mensen op gang te brengen, algemeen genoeg om de privacy te beschermen.
Beleggers zijn ook mensen. De investering van $ 500.000 die ik noemde? Het gebeurde omdat ik om 15.00 uur in Réveille was, en hij ook. Wij waren de enige twee mensen daar. We praatten en hij leerde meer over waar ik aan werkte. Ik liet hem ons product zien – geen kaartspel, geen demo, gewoon het echte ding, dat draait en een echt probleem oplost. Hij zag mij werken, slijpen, bouwen. De volgende dag kwam de termsheet binnen.
Later vertelde hij me: “Ik heb geïnvesteerd omdat je bereid bent anders te zijn en durf om op te vallen.” Wat hij niet zei, maar ik weet dat het ertoe deed: andere oprichters hadden hem al verteld over de man die altijd bij Réveille is, laptop open, aan het bouwen. En toen hij die dag vertrok, was ik er nog.
Middernachtse oprichterscafés zijn tegenwoordig een ding: overnames van koffieshops op de late avond, waar oprichters en ingenieurs samenkomen om gratis cafeïne op te bouwen, te netwerken en van brandstof te voorzien, en grote AI-bedrijven leunen erop aan. Cursor organiseert ‘Café Cursor’-pop-ups in San Francisco, New York, Stanford en zelfs Guadalajara, neemt een dag lang coffeeshops over, deelt gratis koffie uit en felbegeerde sleutelhangers, merchandise in de vorm van de Tab-toetsenbordtoets (een knipoog naar de toetsaanslag die de AI-suggesties van Cursor accepteert).
Anthropic organiseerde een week lang een ‘Claude Café’-pop-up in West Village in New York City, die meer dan 5.000 mensen trok, waarbij hun ‘denkende’ hoeden zo viraal gingen dat mensen beweerden dat ze door het land vlogen alleen maar om er een te bemachtigen.
Dit zijn geen permanente cafés, het zijn pop-up-ervaringen. Maar dat is precies het punt. Ze erkennen wat we al weten: het beste AI-werk gebeurt in liminale ruimtes. Niet echt werk, niet echt sociaal. Ergens daar tussenin. Dat is waar de bewaker naar beneden komt: je bent niet aan het pitchen, je praat alleen maar. En de persoon naast u die de fout oplost, vermeldt misschien terloops de oplossing waar u al een week aan vastzit.
En het gaat dieper dan bedrijfsactivaties. Er is een oprichter in het Mission District van San Francisco die na middernacht letterlijk zijn huis als café opende. Alleen voor oprichters. Geen toeristen, geen bijeenkomsten, alleen maar mensen die bouwen. Ik ben er twee keer geweest. Beide keren vertrok ik met ideeën die ik nergens anders had kunnen vinden.
Het enige AI-bedrijf dat daadwerkelijk een permanent café heeft geopend? Verbijstering, in Seoul. Maar zelfs zij snappen het! Ze plaatsten een podcaststudio en een enkele computer waarop hun zoekmachine draaide in de kelder. De coffeeshop is niet het product. De gemeenschap is.
De praktische realiteit (omdat romantiek je slechts tot nu toe brengt)
Dit is wat ze je niet vertellen over het leven in de coffeeshop:
Je hebt minimaal drie plekken nodig. Eén voor diep werk (stille, consistente wifi, je kent de stopcontactsituatie). Eén voor vergaderingen (goede akoestiek, professionele sfeer, niet te luid). Eén voor als de eerste twee vol zijn of als je gewoon wisselgeld nodig hebt.
Over hoofdtelefoons met ruisonderdrukking valt niet te onderhandelen. Maar het punt is: ik gebruik ze niet altijd. Soms wil ik het omgevingsgeluid horen, de gesprekken, de espressomachine. Het herinnert me eraan dat ik iets aan het bouwen ben voor echte mensen, niet alleen voor de AI-modellen of het pitchdeck.
Je brandsnelheid is belangrijk. Elke dollar is belangrijk. Een kantoor in San Francisco kost minimaal $ 5.000 tot $ 10.000. Dat is een maand catwalk. Dat is een ingenieur. Dat zijn meer dan 100 pogingen om klanten te werven. Dus ja, ik neem de $5 latte.
Tijd-van-dag-strategie is alles. Ik heb het in kaart gebracht.
- Vroege ochtend: Saint Frank of thuis (diep werk, modelbeoordeling, schrijven)
- 08.00 uur tot 12.00 uur: Kijkglas of Equator (klantoproepen, teamsynchronisaties)
- Tussen 12.00 en 15.00 uur: vermijd de chaos tijdens de lunch, voer vergaderingen wandelend of zoek een rustiger plekje
- 15.00 tot 18.00 uur: Ritueel of CoffeeShop (energie komt terug, goed voor creatief werk)
- Na 18.00 uur: Meestal thuis, maar het middernachtcafé als ik de oprichtersenergie nodig heb
Wat het bouwen vanuit coffeeshops mij heeft geleerd over AI
Er is hier een parallel die mij blijft raken: AI werkt het beste als er context is. Elke ingenieur hier bouwt voort op het idee dat AI de volledige context van uw communicatie moet begrijpen, en niet alleen geïsoleerde datapunten.
Coffeeshops geven mij context. Ik zie hoe mensen daadwerkelijk werken. Ik hoor waar oprichters mee worstelen. Ik voel de energie als iemand een deal sluit, of de deflatie als de financiering mislukt. Dat haal je niet uit een dashboard of een gebruikersinterview. Je moet erbij zijn, erin leven.
Als ik om 9.00 uur bij Saint Frank aan de slag ben met engineering, terwijl ik kijk hoe de barista de espresso indraait, denk ik aan patronen. Over hoe mens en machine leren door herhaling, door feedback, door context. De beste prompts die ik heb geschreven, kwamen uit coffeeshops. De beste functies die we hebben gebouwd, kwamen voort uit problemen. Ik hoorde iemand klagen over twee tafels.
Het diepere inzicht is dat door in isolatie te bouwen, je op de verkeerde dingen optimaliseert. Je optimaliseert voor elegantie, voor technische schoonheid, voor wat indruk maakt op andere ingenieurs. Door in het openbaar te bouwen, letterlijk omringd door uw gebruikers, blijft u gegrond in wat er werkelijk toe doet: Lost dit een echt probleem op voor een echt persoon?
Bouwen vanuit coffeeshops houdt mij eerlijk. Ik kan me niet verschuilen achter de prestaties van ‘oprichter die op kantoor werkt’. Ik kan niet doen alsof ik productief ben als ik dat niet ben. Als ik vastzit, zit ik vast in het openbaar. Als ik bouw, bouw ik waar mensen de rommel, de fouten, de realiteit kunnen zien.
We proberen Salesforce te vervangen door Octolane. Dat is agressief, misschien waanvoorstellingen. Maar ik zal je dit vertellen: ik verjaag het liever vanuit een koffieshop in de Mission, omringd door andere oprichters die even waanvoorstellingen en even toegewijd zijn, dan vanuit een steriel kantoor waar iedereen doet alsof hij het door heeft.
Hoe u dit daadwerkelijk kunt laten werken
Als je erover nadenkt om het kantoor te verlaten, zou ik willen dat iemand mij dit had verteld:
Breng uw energie in kaart voor uw ruimtes. Kies niet zomaar een koffietentje omdat het dichtbij is. Zoek uit welk werk je waar het beste doet. Ik schrijf het beste op rustigere plekken. Ik verkoop het beste in energieke ruimtes. Ik codeer het beste met matig omgevingsgeluid.
Word ergens een vaste klant. Niet overal, ergens. Eén plek waar ze je bestelling kennen, waar je je tafel hebt, waar je deel uitmaakt van het ecosysteem. Voor mij is het Réveille. Die consistentie is van belang als al het andere chaos is.
Respecteer de ruimte. Koop elke twee tot drie uur iets. Tip goed. Monopoliseer geen tafels tijdens piekuren. De coffeeshop is niet je vrije kantoor, het is een bedrijf dat je droom subsidieert. Eer dat.
Bouw relaties op, niet alleen netwerken. Die antropische ingenieur? We zijn nu vrienden. De investeerder? We krijgen elke paar weken koffie. De andere oprichters? We sms’en elkaar als we ergens naartoe gaan. Dit werkt alleen als je daadwerkelijk aanwezig bent, echt menselijk bent en daadwerkelijk relaties opbouwt.
Weet wanneer je naar huis moet. Soms heb je stilte nodig. Soms heb je privacy nodig. Soms moet u een oproep beantwoorden die niet in het openbaar kan gebeuren. Forceer het niet. De coffeeshop is een hulpmiddel, geen religie.
De lancering komt eraan
Ik lanceer ons product waarschijnlijk vanuit een koffieshop. Misschien Saint Frank, misschien Réveille, misschien dat middernachtcafé in de Mission. Mijn team zal over het hele land verspreid zijn, in sommige tijdzones slapend, in andere werkend. En op de een of andere manier redden we het wel.
Omdat het beste werk niet op kantoor gebeurt. Het gebeurt waar het leven gebeurt. Waar de koffie sterk is, is de wifi betrouwbaar genoeg en heeft de persoon naast je misschien wel het inzicht dat alles verandert.
Uit de gegevens van Mercury bleek dat de vijf grootste coffeeshops de oprichters van SF van energie voorzien. Wat het niet liet zien, is waarom. Het is niet de koffie. Het ligt niet eens aan de wifi.
Het herinnert ons eraan dat je geen toestemming nodig hebt om iets geweldigs te bouwen. Je hebt alleen overtuiging, een laptop en een tafel nodig.
Tot ziens in het café.
