Een zwarte SUV met chauffeur stopt bij de stoeprand buiten Destroyer in Culver City en springt eruit, Zara Larsson, alsof iemand op een praalwagen rijdt in de Rose Parade.
De 28-jarige Zweedse zangeres is al ongeveer tien jaar een vaste waarde in de popmuziek, met een reeks aanstekelijke singles – ‘Lush Life’, ‘Never Forget You’, ‘Ruin My Life’ – die honderden miljoenen streams hebben verzameld zonder ooit echt een plek voor haar te hebben veroverd tussen de glitterati van de muziek.
Toch is dat dit jaar eindelijk gebeurd met het titelnummer van Larssons vijfde studioalbum, ‘Midnight Sun’. Een euforische electropop-jam over ‘skinny dipping with your heart out’, door Pitchfork uitgeroepen tot een van de nummers van de zomer. beschreven het als “Ray of Light” via de Jersey club via Lisa Frank” en zei dat het “schijnbaar in een laboratorium was ontworpen om het kritische denken van homo’s te kortsluiten.” Nu is “Midnight Sun” genomineerd voor een Grammy Award – de eerste van Larsson – in de categorie dance-popopnames, naast nummers van Lady Gaga en Tate McRae.
Larsson, die de laatste tijd ook de krantenkoppen haalde met haar vocale steun aan het Palestijnse volk, droeg een sprankelend mini-jurkje en een felgekleurde schouderophalend, tijdens het ontbijt op een warme decemberochtend, voorafgaand aan een optreden bij iHeartRadio’s jaarlijkse Jingle Ball-concert.
‘Het is zoveel leuker om nu hier te zijn dan thuis’, zegt ze, terwijl haar blonde haar glanst in de zon. “In Zweden is het sneeuwachtig en koud, en het wordt zo vroeg donker. Jullie zullen zeggen: ‘Jongens, het is echt laat, we moeten gaan slapen.’ Dan besef je dat het half drie is.”
Jij gezegd in een recent interview dat de Amerikaanse propagandamachine op je inwerkte. Ik vroeg me af welke onderdelen specifiek.
Het entertainment van dit alles: het Hollywood-bord, de Walk of Fame, Universal Studios, gewoon LA als geheel. Dat is ook de reden waarom ik hier graag kom; het is alsof ik nog steeds in een kinderfantasie leef. Er is iets motiverends aan het komen naar het land waar we proberen succes te behalen in plaats van thuis te zijn, waar we gewoon blij zijn met onze verzekeringen en onze gezondheidszorg. Er is geen sleur.
Is de maling goed?
In doses. Ik kom hier graag een paar maanden, laat me inspireren en ga dan weer naar huis.
Toen je jong was, bracht je tijd door in LA voor je werk.
Zestien of zeventien. Ik ging altijd met mijn moeder mee; ze nam me overal mee naartoe. Ik had hier niet echt vrienden, maar toen schreef ik een aantal mensen op Instagram rond mijn leeftijd en zei: “Wil je lunchen?”
Een beetje brutaal.
Waarom niet? Het hebben van vrienden hier verandert alles. Als ik een weekend heb, kan ik ergens heen rijden en iemand opzoeken. De auto is een belangrijke reden waarom ik van LA hou. Ik hou ervan om in de auto te zitten – ik luister naar muziek en ben in gedachten. Het is een van de weinige keren dat ik niet scroll op mijn telefoon.
Is “Midnight Sun” je beste album?
Zeker. Ik denk dat het beter is omdat het meer van mij is. Toen ik begon, wist ik dat ik van zingen en optreden hield – ik hield van entertainen. Maar naarmate ik ouder word, besef ik dat er een verschil is tussen artiest zijn en artiest zijn.
Hoe verschilde het maken van dit album van het maken van je eerdere albums?
Ik werd op mijn veertiende getekend en begon op mijn vijftiende met het uitbrengen van muziek, en ik werd altijd omringd door veel volwassenen of mensen die veel ouder waren dan ik. Ze waren geweldig, maar ze waren niet mijn leeftijdsgenoten. Ik voelde me een beetje losgekoppeld vanwege het leeftijdsverschil of omdat ze tien hits op hun naam hadden staan - ik voelde me gewoon een beetje klein. Dit was het eerste project waarbij ik mensen verzamelde die als mijn vrienden voelden, en we maakten dit echt samen.
In een alternatieve tijdlijn put dat eerdere proces je langzaam uit en kom je nooit tot de openbaring die je hebt beschreven.
Ik weet niet meer wie, maar iemand zei dat wat je als kunstenaar uitput, niet is dat mensen je haten; het wordt genegeerd. Dat is pijnlijker dan iemand die je uitscheldt.
Word jij ooit uitgejouwd?
Soms, maar dat was niet echt voor mijn muziek; dat was voor mijn politieke opvattingen. Maar daar zit tenminste energie in.
Zara Larsson
(Allen J. Schaben / Los Angeles Times)
Jij verteld PinkPantheress in Interview magazine dat je je Grammy-speech al oefent sinds je acht was.
Misschien niet aan het oefenen maar zeker aan het fantaseren: “Wauw, ik kan het niet geloven!” Ik en de spiegel die opgroeiden, hadden zoiets van (kruist de vingers). Als ik eraan terugdenk, was de spiegel het ultieme manifestatiemiddel. Dat is wat ik mijn hele jeugd deed: mezelf op het podium voorstellen voor mensen, hen entertainen, maar ook mezelf entertainen.
Wat vonden de mensen in je leven van die instelling?
Ik bedoel, het was altijd gênant om dat optreden in de spiegel te doen, dan terug te kijken en mijn zus met haar vriendinnen de kamer in te zien kijken: ‘Wat is zij? doen?”
Je speelt Jingle Ball vanavond. Zou u zeggen dat u “Midnight Sun” mikte op de Amerikaanse Top 40-radio?
Met liefde en respect voor iHeart heb ik echt niets gezegd over radio. Iets voor andere mensen willen doen. Zal de radio dit afspelen? Zullen andere mensen dit een hit vinden? Ik denk niet dat je daar ooit echt profijt van zult hebben. Ik begrijp waarom mensen het doen. Maar het is niet erg inspirerend. En gek genoeg, toen ik daarmee stopte, zeiden ze: “Wil je komen optreden?”
Was succes in Amerika altijd belangrijk voor je?
Ja. Daarom wilde ik nooit in het Zweeds zingen. Thuis zingen al onze populaire artiesten in het Zweeds.
Teksten schrijven in het Zweeds —
(Ineenkrimpen)
Het zou niet goed zijn?
Misschien. Ik heb het niet echt geprobeerd. Als taal is het erg melodieus. En wat interessant is, is dat ik graag in het Zweeds schrijf. Vroeger had ik een blog die ik in het Zweeds schreef.
Zijn er Zweedse mensen die het je kwalijk nemen dat je niet in het Zweeds zingt?
Nee, omdat we zoveel geweldige artiesten hebben gehad die in het Engels zongen: Roxette, Ace of Base, veel grote DJ’s. Iedereen weet dat Zweden een enorme muziekexport heeft – dat gaf mij waarschijnlijk het gevoel dat ik dit kon doen, omdat al deze andere mensen het hebben gedaan: Robyn, Lykke Li, Max Martin, uiteraard.
Wordt Max Martin in Zweden beschouwd als een nationale held?
Hij is zo laagdrempelig. Als iemand met halflang haar naar voren zou komen en zou zeggen: “Ik ben Max Martin”, zouden de mensen zeggen: “Ja.” Ik denk niet dat hij een herkenbaar persoon is in de hoofden van mensen, omdat hij niet op tv is. We hebben geen beroemdheidscultuur.
In de popmuziek zijn de meeste grote artiesten vrouwen en de meeste grote producers mannen. Toch werd ik getroffen door het feit dat Addison Rae haar album in Zweden maakte met twee vrouwen: Elvira Anderfjärd en Luka Kloser.
Ik hou van ze. Elvira is een van mijn favoriete producers. Ik wist een paar jaar geleden al dat ik nooit met alleen maar mannen in de studio wil staan. Ik heb dat al zo vaak gedaan, en ze waren altijd erg aardig. Maar ik voelde me nooit echt gezien en gehoord in die kamers. Deze keer haalden eigenlijk geen heteromannen de plaat, en het was geweldig.
