Het was waarschijnlijk een van de laatste stukken stadsbeleid die die winter, vlak voor het nieuwe jaar, werd aangenomen, een afscheidscadeau van een progressief stadsbestuur.
Op 30 december 1975 werd Minneapolis de eerste stad die een trans-inclusieve LGBTQ+ non-discriminatieverordening aannam. Vijftig jaar later ontberen de Verenigde Staten nog steeds soortgelijke bescherming op federaal niveau.
Minneapolis was bijzonder omdat de juiste mensen er op het juiste moment waren, zegt Seth Goodspeed, directeur ontwikkeling en communicatie bij OutFront Minnesota, de grootste LGBTQ+-rechtenorganisatie van de staat.
“Minneapolis is sinds het begin van de jaren zeventig echt een leider in de homorechtenbeweging”, zei hij. “Dat komt voort uit de studentenorganisatie aan de Universiteit van Minnesota eind jaren zestig.”
Het was de thuisbasis van Jack Baker en Michael McConnell, twee mannen die in 1971 ontdekten hoe ze legaal konden trouwen. het eerste geregistreerde homohuwelijk in de geschiedenis. Het was ook de thuisbasis van Steve Endean, die de grootste LGBTQ+-rechtenorganisatie van het land oprichtte, de Human Rights Campaign.
Endean begon in 1973 te lobbyen bij een wethouder van de stad, Earl Netwal, om een verordening inzake homorechten goed te keuren. Zijn timing was precies goed. In 1974 wonnen de progressieven de burgemeestersrace en de gemeenteraad. Dat jaar stemden ze met 10-0 voor een verbod op discriminatie op basis van ‘seksuele voorkeur’.
Het jaar daarop schreef Tim Campbell, een lokale activist en uitgever van de GLC Voice in Minneapolis, een trans-inclusief beleid.
De raad keurde de verordening op 30 december goed, vlak voordat hun ambtstermijn afliep en een meer conservatieve raad werd beëdigd – een raad die zou later zonder succes de verordening bedreigen.
“Ik denk dat het een slinger was”, zei Goodspeed. “De slinger zwaaide min of meer terug in de richting van een meer conservatieve burgemeester en een conservatieve gemeenteraad.”
Maar ondanks die slinger veranderde Minneapolis van gedachten, zei Goodspeed, al was het maar omdat het aantoonde dat non-discriminatiebescherming eigenlijk niet veel veranderde voor heteroseksuele of cisgender mensen.
“Je kunt zeggen: ‘We hebben dit twee jaar geleden, vorig jaar, in de afgelopen vijf jaar meegemaakt, en er is niets echt veranderd, er ligt geen boeman onder het bed'”, zei hij. “We hebben deze bescherming al sinds de jaren zeventig en al deze angsten die ze zouden kunnen hebben … zijn nooit uitgekomen.”
