Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Onlangs opnieuw bekeken De Marsman op Netflix was ik heel blij om te ontdekken dat die jaren 2000 Weggooien werd eerder deze week aan het streamingplatform toegevoegd. Hoewel beide films duidelijk totaal verschillende settings en inzetten hebben, zijn het uiteindelijk overlevingsfilms over eenzame mannen die het beste proberen te maken van een vreselijke situatie. Dit zorgt voor een fantastische dubbele functie als je de tijd kunt sparen, want er is iets zo boeiends aan het kijken naar mensen die met vallen en opstaan obstakels overwinnen.
Dat is wat je ermee krijgt Weggooiendat het grootste deel van zijn speeltijd doorbrengt met het volgen van Tom Hanks’ Chuck Noland rond een verlaten eiland dat zo ver buiten de gebaande paden ligt dat het duidelijk is dat niemand het zal vinden en redden. Als ik hier helemaal eerlijk ben, zou ik het kunnen stellen zonder het emotionele verhaal dat het derde bedrijf biedt, want wat is daar het plezier aan? Geef mij acht uur Tom Hanks Maar het oplossen van problemen, en ik zal er elke minuut naar kijken.
Een man die vermoedelijk dood is, en een nieuw leven ingeblazen
Nadat Chuck Noland door een vliegtuigongeluk is aangespoeld en op een onbewoond eiland is gestrand, is alle hoop aanvankelijk verloren, maar hij gaat al snel over op de overlevingsmodus. Chuck werkt voor FedEx als systeemanalist en realiseert zich dat hij de enige overlevende is als de lichamen van zijn collega’s uiteindelijk aan de oppervlakte komen. Radeloos over het feit dat niemand naar hem op zoek is omdat hij waarschijnlijk dood is, wordt hij aan zijn lot overgelaten en moet hij leren hoe hij de elementen moet trotseren als hij ooit levend van het eiland wil komen.
Chuck opent de pakjes die afwassen en vindt voor alles praktische toepassingen. Hij gebruikt schaatsen als snijgereedschap en voor geïmproviseerde tandheelkundige ingrepen, bergt aangespoelde wrakstukken uit het vliegtuig op als schuilplaats, en sluit vriendschap met een Wilson-volleybal, toepasselijk Wilson genaamd, zodat hij iemand heeft om mee te praten.
Terwijl hij vier jaar lang zo leeft, evolueren Chucks overlevingsinstincten enorm, waardoor hij vis kan vangen met speren, een vuur aan de gang kan houden, stormen kan doorstaan en, het allerbelangrijkste, erachter kan komen hoe hij van het eiland kan komen, zodat hij kan terugkeren naar zijn oude leven.
Noem een iconischer duo
Op jezelf wonen zonder te kunnen communiceren met de buitenwereld is een nachtmerrie, en Wilson zorgt ervoor dat Chuck niet volledig gek wordt tijdens zijn solo-odyssee. Deze eenzijdige relatie met een levenloos object is zijn reddende genade, biedt komische verlichting en houdt de zaken luchtig tijdens wat in alle opzichten een langdurige situatie van leven of dood is. Met dank aan Wilson, Weggooien mag een dialoog voeren, waarbij Tom Hanks zich een weg baant door de logica van nog een ander probleem dat hij moet oplossen als hij aan de top van zijn overlevingsspel wil blijven. Het is een geniale manier om de kijker betrokken te houden terwijl je een man een paar uur lang alleen aan dingen ziet sleutelen.
Dat gezegd hebbende, het echte vlees en de aardappelen zitten er voor mij in Weggooien zijn de overlevingssequenties, niet de gebeurtenissen die ervoor en erna plaatsvinden. Vier jaar op een onbewoond eiland leven betekent dat iedereen van wie hij thuis houdt al denkt dat hij dood is en verder is gegaan. Ik begrijp de noodzaak van afsluiting, maar we besteden zoveel tijd aan het leren kennen van Chuck dat het bijna voelt als een slechte dienst aan zijn verhaal om hem terug te zien keren naar zijn oude leven nadat er zoveel tijd is verstreken. Ik heb liever dat het een open einde heeft, maar dat ben ik maar.
Onbedoelde dubbele functie
Overlevingsverhalen zoals Weggooien En De Marsman zijn zo effectief omdat we zien hoe de geest van een personage werkt wanneer hij of zij de ultieme test krijgt. Ze dienen als een vorm van wensvervulling in de zin dat als je jezelf in een soortgelijke situatie zou bevinden, je graag zou willen denken dat je je overleving op een onbekende en beangstigende plek zou kunnen redden. Er is geen behoefte aan een enorme cast of zelfs heel veel dialoog, want het echte genot is om iemand die magische ‘aha’-momenten te zien beleven waardoor hij of zij nog een dag kan leven. Het voelt als verdiend, zelfs als je gewoon op de bank zit te kauwen op snacks.
Niet alleen Weggooien Het is oneindig vermakelijk, maar het is ook leuk om na te denken over hoe je zou handelen als je in een vergelijkbaar gevaarlijk scenario terecht zou komen waar je geen controle over hebt. Als je deze film rug aan rug zou bekijken De Marsman (beide titels zijn nu streamen op Netflix) wie weet? Misschien zul je dankbaar zijn dat je een spoedcursus hebt gevolgd over het gebruik van de beperkte middelen die je hebt, mocht je ooit vast komen te zitten op een onbewoond eiland of op een verre planeet.
