Op zondag 7 december woonde ik een trailerpremière-evenement bij voor ‘Supergirl’, in aanwezigheid van regisseur Craig Gillespie en James Gunn (producent, ‘Superman’-regisseur en meesterbrein van DC Studios). Een woord dat ze veel gebruikten om Supergirl te beschrijven was ‘antiheld’, dat wil zeggen niet een label dat Superman vaak krijgt.
Het is nu 50/50 als Superman (David Corenswet) in ‘Supergirl’ zal verschijnen. Hij komt niet opdagen de nu uitgebrachte debuuttrailer voor ‘Supergirl’, maar er wordt op hem gezinspeeld zodat Kara (Milly Alcock) zichzelf kan contrasteren met haar neef.
“Hij ziet het goede in mensen. Ik zie de waarheid”, zegt Kara aan het einde van de trailer. Clark Kent is een idealist, wat zijn grootste karaktersterkte is (maar wel een die kan worden uitgebuit). De grootste wending van “Superman” was het laatste bericht van zijn Kryptonische ouders vertelde hem niet dat hij de aarde moest redden zoals hij altijd had aangenomen, maar dat hij haar moest veroveren. Zoals zijn adoptievader Jonathan Kent (Pruitt Taylor Vince) aan Clark vertelt, zijn het zijn aannames over wat de boodschap betekende die laten zien wat voor soort man hij is.
In plaats van te proberen de Man of Steel opnieuw vorm te geven zodat hij in een moderne wereld past, presenteert ‘Superman’ hem in de trant van de serieuze (en iconische) vertolking van Christopher Reeve. Superman van Corenswet is super, maar hij is ook een man; een goedhartige en sukkelige man die zijn best probeert te doen. Kara Zor-El is ook een mens, maar op een andere, gebrekkige manier. Het eerste deel in de trailer is Kara’s weerbarstige Krypto die letterlijk op een krantenartikel over de heroïsche heldendaden van Superman pist, waarbij hij stelt dat de film ‘Supergirl’ en de hoofdrol niet hetzelfde zijn als ‘Superman’. Hoewel ze op zonne-energie werkt, deelt Kara de zonnige houding van haar neef niet.
Supergirl is een antiheld in de schaduw van Superman
Wanneer we ontmoeten Supergirl aan het einde van ‘Superman’, ze komt dronken het Fort van Eenzaamheid binnenstormen, nadat ze op buitenaardse werelden is gaan stappen. Die schijnbare onverantwoordelijkheid en hedonisme contrasteren haar onmiddellijk met Superman. Zelfs als Clark zou kunnen dronken wordt, lijkt hij het soort man wiens moeilijkste drankbestelling mousserende cider of ginger ale is (maar die ook nooit iemand anders te schande maakt omdat hij veilig plezier heeft).
Kara’s drankgebruik verschijnt in een droeviger licht in de trailer van ‘Supergirl’. Zelfs in de korte looptijd van twee minuten is het duidelijk dat Kara moe is van zowel de wereld als zichzelf. Ze proost sardonisch met Krypto dat haar volgend jaar het beste tot nu toe zal zijn, en haalt vervolgens de opwinding naar beneden door te zeggen dat dit geen hoge lat voor haar zou zijn. Haar cynisme heeft een goede reden. Terwijl Superman werd opgevoed door liefhebbende ouders op aarde na de vernietiging van Krypton, zag Kara het langzame einde van haar beschaving met eigen ogen; haar geboorteplaats Argo City werd van de exploderende planeet geblazen en stierf een langzame dood in de ruimte.
Door Supergirl te karakteriseren als een antiheld, kan de perceptie worden weggenomen dat haar personage een kopie is van Superman, maar dan als vrouw. Tijdens het première-evenement van de trailer sprak ik kort met Alcock, die dat ook deed niet kom naar het project als DC Comics-expert, over waar ze op reageerde in “Supergirl” en het DC Comics-bronmateriaal “Supergirl: Woman of Tomorrow.” Ze zei dat het Kara’s tekortkomingen waren en de weigering om iemand anders dan zichzelf te zijn:
“Ik denk dat het boek ons een vrouw laat zien die inherent gebrekkig is, die zich niet verontschuldigt, en die een bepaalde verwachting heeft dat ze zich op een bepaalde manier moet gedragen vanwege waar ze vandaan komt en wie ze is. En ik bewonderde echt haar vermogen om daar weerstand aan te bieden.”
Supergirl gaat testen hoe het DC Universum omgaat met een vrouwelijke heldin
Er valt iets te zeggen over de subversiefheid van het toestaan dat een vrouwelijk personage, laat staan een vrouwelijke superheld, zo openlijk gebrekkig is. Van vrouwen wordt vaak verwacht dat ze perfect en stil zijn, dus het DC-universum gooit dat op zijn kop door Kara de luidere, rommeligere en minder vergevingsgezinde superneef te laten zijn. Toch duidt dit ook op een andere trend in de genrefictie, een trend die ervoor zorgt dat sterke vrouwen elke vrouwelijkheid laten varen omdat die zogenaamd zwak is. (Voor een goed voorbeeld: zie de video-essayanalyse van Lindsay Ellis van de karakterontwikkeling van Sansa Stark in “Game of Thrones.”)
Dat zie je vooral bij de moderne omgang met DC’s nr. 1 grootste vrouwelijke superheld, Wonder Woman, ook in het vorige DC Extended Universe. De oplossing van veel schrijvers voor de perceptie dat ze een zwak personage is, is om haar militanter te maken, oftewel het enige lid van de Justice League dat moordt, of een zwaardvechter in plaats van een ambassadeur van de vrede. Een briljant tegenwicht voor die betreurenswaardige trend is Kelly Thompson en Hayden Sherman’s lopende “Absolute Wonder Woman” – deze Diana hanteert misschien een enorm zwaard, maar ze geeft er de voorkeur aan de harten van haar vijanden te veranderen en niet hun hoofden af te hakken.
Als de film Alcock’s Supergirl rommelig, sterk, kwetsbaar en alles daartussenin kan laten zijn, met het besef dat geen van deze kwaliteiten de ander ondermijnt, denk ik dat de film een grote vlucht zal nemen.
“Supergirl” staat gepland voor een bioscooprelease op 26 juni 2026.
