Joe Pichler speelde in een aantal films, maar nadat hij door zijn familie naar huis was teruggeroepen om zijn opleiding af te ronden, werd hij vermist en is hij nooit gevonden.
In de slaperige buitenwijken van Bremerton, Washington, VS, a Hollywood-verhaal werd een realistisch mysterie dat Tinseltown nog steeds achtervolgt.
Op 5 januari 2006 ging de 18-jarige Joe Pichler ontbreekt spoorloos, met alleen maar vragen en een cryptische boodschap achter die al bijna twintig jaar speculatie heeft aangewakkerd. Hij is nooit gevonden en zijn familie blijft zowel verbijsterd als diepbedroefd.
Als kindacteur kreeg Joe zijn grote doorbraak in 1996, met in de hoofdrol naast Robert De Niro en Wesley Snipes in de hitthriller The Fan. Vervolgens verscheen hij in films als Varsity Blues naast James Van Der Beek, en in twee van de Beethoven-franchise-sequels,
Maar in 2003 had hij op aandringen van zijn ouders Hollywood verlaten en was hij naar huis teruggekeerd om af te studeren. middelbare school in Bremerton.
Een paar maanden voordat hij verdween, schijnbaar in het niets, was hij fulltime gaan werken als telefoontechnicus bij Tele-Tech. Geld was geen probleem. Toen hij 18 werd, had hij toegang gekregen tot een trustfonds, waardoor hij naar zijn eigen appartement kon verhuizen. Hij bleef echter een regelmatige bezoeker van zijn ouderlijk huis.
Van Joe werd gezegd dat hij zich bezighield met drugs en recreatief dronk, maar hij was van plan terug te verhuizen naar Californië om zijn acteercarrière te hervatten zodra zijn beugel was verwijderd.
Hij bracht de avond van 4 januari 2006 door met kaartspelen met vrienden, die net als zijn familie, zeiden dat Joe optimistisch leek in de dagen voorafgaand aan zijn verdwijning.
Maar in de vroege uren van de volgende dag veranderde er iets. Om 04.15 uur plaatste hij wat zijn laatst bekende telefoontje zou worden naar een vriend, wat “ontroostbaar” klonk. Het markeerde het begin van een verontrustende reeks gebeurtenissen.
Hij had beloofd zijn vriend over een uur terug te bellen, maar dat gebeurde niet.
Vier dagen later werd zijn zilveren Toyota Corolla uit 2005 geparkeerd aangetroffen nabij de kruising van Wheaton Way en Sheridan Road, niet ver van de Port Madison Narrows-waterweg. In het voertuig ontdekte de politie zijn telefoon en wat poëzie, een briefje van twee pagina’s dat sindsdien het middelpunt van de publieke fascinatie is geworden.
Daarin schreef Joe over zijn verlangen om een ‘sterkere broer’ te zijn en sprak hij de wens uit dat een deel van zijn bezittingen aan zijn jongere broer of zus zou worden gegeven. Onderzoekers merkten de vreemde toon en inhoud van de geschriften op.
De politie geloofde dat Joe zelfmoord had gepleegd door van een brug naar de Port Madison Narrows te springen, maar speurhonden konden overigens geen geur of spoor van hem oppikken.
Zijn familie typeerde zijn schrijven echter niet als een afscheidsbrief, waarbij zijn broer Matthew zei: “Hij liet dat briefje achter met de mededeling dat hij opnieuw wilde beginnen.”
Hoofddetective Robbie Davis merkte op dat er aanwijzingen waren dat het ‘mogelijk’ zelfmoord was, maar benadrukte dat niets zeker was en dat er geen bekende reden was om kwaad opzet te vermoeden. ‘Er zijn goede aanwijzingen dat het om zelfmoord ging, maar dat weten we niet’, zei hij.
De bezittingen van de tiener, waaronder zijn portemonnee en autosleutels, ontbraken, en zijn appartement werd ontgrendeld gevonden met de lichten aan, wat familieleden als onkarakteristiek beschreven. Ondanks uitgebreide zoekacties door politie, vrijwilligers en opsporing hondener is nooit een spoor van Joe gevonden.
Zijn zus Shawna vertelde destijds aan The Kitsap Sun: “Hij schaamt zich waarschijnlijk te beschaamd om naar huis te komen. In het ergste geval is het vals spel. Maar geen zelfmoord.” Zijn broer Matthew was daar net zo zeker van en voegde eraan toe: “Hij liet een briefje achter waarin stond dat hij opnieuw wilde beginnen.”
Joe’s moeder, Kathy Pichler, heeft gesproken over de reactie van haar zoon toen hij naar huis werd geroepen. “Ik wilde gewoon dat hij wat normaliteit in zijn leven zou krijgen. Hij is een brave jongen en vatte het goed op, maar hij was er niet echt blij mee”, zei ze.
“We hebben hem altijd met beide benen op de grond gehouden. Hij is altijd een gewone jongen geweest met een baan die een tiener normaal niet zou hebben.”
In haar schrijven over de Surviving Parents Coalition – die gezinnen steunt waarvan de kinderen vermist of vermoord zijn – bekritiseerde ze de politie en beweerde dat Joe’s zaak “zo slecht” was afgehandeld en dat “het meeste bewijsmateriaal verloren was gegaan”.
Tegenwoordig blijft de verdwijning van Joe Pichler, die 38 zou worden, een van de meest verbijsterende en trieste verhalen van Hollywood. Was het een tragedie, een bewuste beslissing om te verdwijnen of iets anders?
