Door Jonathan Klotz
| Gepubliceerd
De lancering van Star Wars was het popcultuur-equivalent van een atoombom. Decennia lang probeerden studio’s de magie van George Lucas’ ruimte-epos te heroveren. MGM wilde zijn eigen sciencefiction-kaskraker, dus koos de studio voor het boek De waterplaneet en begon een koers uit te stippelen voor sci-fi-glorie. Wat ze al snel beseften is dat sci-fi duur kan zijn, en de epische sci-fi werd herschreven tot een sci-fi-komedie, waardoor de wereld De ijspiraten in 1984, een film waarvoor een wonder nodig was en tientallen jaren om gewaardeerd te worden.
The Ice Pirates omarmt het vreemde van sciencefiction
De ijspiraten Robert Urich speelt Jason, een ruimtepiraat, en zijn bemanning, waaronder Anjelica Huston en Ron Perlmandie een Ruimteprinses tegenkomen, haar redden, de Ruimtetempeliers boos maken, met castratie worden bedreigd en op zoek gaan naar de legendarische Zevende Wereld bedekt met water. Proberen de plot van de film te begrijpen is één ding, maar kijken hoe deze zich ontvouwt is iets heel anders, want hoe raar het ook klinkt, niets kan je voorbereiden op hoe bizar de film wordt. George Lucas en Gene Roddenberry hebben nooit de ballen gehad om een braakrobot te laten zien, of een bling-out robotpooier die naar zijn schip verwijst als ‘mijn slechte wagen’.
Wat een eenvoudig plot had kunnen zijn om van punt A naar punt B te gaan, wordt voortdurend op een zijspoor gebracht door het absurde universum rondom Jason en prinses Karina. Tijdens een moment van rust gaat de groep bijvoorbeeld aan tafel voor een maaltijd die snel wordt onderbroken wanneer er een insect uit het vlees komt, waardoor iedereen bang wordt. Jason en zijn vriend Roscoe vermoorden het snel en leggen uit dat de low-budget chestburster-knock-off een ‘ruimteherpe’ is. De ijspiraten is een heel stomme film die zich er gelukkig maar al te goed van bewust is dat hij erg stom is.
Ondanks de afhankelijkheid van absurdistische komedie, De ijspiraten doet één ding uitzonderlijk goed, en dat is het einde. Het laatste gevecht tussen de Piraten en de Tempeliers vindt plaats in een tijddilatatieveld, waar iedereen snel ouder wordt en een leuke draai geeft aan wat een saaie gevechtsreeks had kunnen zijn van welke generieke serie dan ook. sciencefiction film. Er zit meer creativiteit in 15 minuten van deze film dan in de hele looptijd van Grenslanden.
Een low-budget zelfbewust wonder
De productieploeg moest creatief zijn om binnen het budget te blijven, en met $ 8 miljoen zou er niet veel van een film gemaakt worden. De waterplaneet zou een serieus sci-fi-epos blijven. Dat is de reden waarom MGM een legende van B-films binnenhaalde, Stewart Rafill, de man die later regisseerde Mac en ik. Hij heeft misschien niet het prestige van James Cameron of het succes van Ridley Scott, maar Rafill is niet bang om groots uit te pakken met kleine budgetten. De ijspiraten is geen geweldige film, maar met Rafills unieke stijl is het geen saaie film.
De ijspiraten was een kritieke ramp bij de release, waarbij elke recensie de spot dreef met de low-budget speciale effecten, grappen en onsamenhangende plot. De film bracht slechts $ 14 miljoen op aan de kassa, vond succes op HBO en werd al snel een hoofdbestanddeel van het jonge kabelnetwerk. Tegenwoordig is het een cultklassieker die opvalt doordat hij meedoet aan de grap.
Belachelijke decorstukken en wilde decorontwerpen worden gecombineerd met de ongebruikelijke capriolen en een onvoorspelbaar plot De ijspiraten het perfecte tegengif voor moderne sciencefiction. Gooi een steen en je zult een slechte filmpodcast vinden die een aflevering aan de film heeft gewijd en heeft verklaard dat deze beter is dan ze hadden verwacht. In een wereld waar StarTrek nieuwe shows ontwikkelt waarvan de focus zodanig is getest dat ze onherkenbaar zijn voor old-schoolfans, en niemand meer weet wat Star Wars zou moeten zijn, is het verfrissend om een wilde sciencefictionfilm tegen te komen die het low-budget schlock omarmt.
Sci-fi-komedie is moeilijk om goed te doen, en zelfs De Orville uiteindelijk draaide het om meer een Star Trek-eerbetoon dan een Star Trek-parodie, maar De ijspiraten spijkert de juiste toon en gekheid. Het is ook weer een film uit de jaren 80 die kinderen zagen toen ze veel te jong waren, zoals ik, en de volgorde van de lopende band liet me met veel vragen achter. Als je de film vandaag streamt, is de grootste vraag die je blijft houden: “Waarom neemt Hollywood vandaag geen risico’s met films die anders durven te zijn?”
De ijspiraten is te huur op Amazon Prime-video, Google Play-films, YouTubeEn Apple TV.
