Dit zoals verteld-essay is gebaseerd op een gesprek met de 75-jarige Laurence Gerowitz, een vastgoedadvocaat, over zijn verhuizing naar een groter appartement in New York City. Dit gesprek is aangepast voor lengte en duidelijkheid.
Het grootste deel van mijn volwassen leven heb ik aan de Upper East Side gewoond: ongeveer 48 jaar, te beginnen eind jaren zeventig. Mijn vrouw en ik kochten in 1999 voor 265.000 dollar een coöperatie aan 85th Street en woonden op de derde verdieping van het vijf verdiepingen tellende appartementencomplex.
Ons appartement was 1200 vierkante meter groot en had een zeer mooie indeling, evenals een werkende open haard. Het gebouw had geen enkele voorzieningen, maar we waren er toch heel blij om er te zijn. We hebben daar 25 jaar gewoond en onze zoon feitelijk in dat appartement grootgebracht.
In 2008 verhuisde hij naar Villanova, Pennsylvania – in de buurt van Philadelphia – om te studeren, en door de jaren heen werd duidelijk dat hij dat nooit was terug verhuizen naar New York. Hij is inmiddels getrouwd en ze wonen daar met hun twee jonge kinderen.
New York bevalt mij prima, maar niet zozeer voor mijn zoon – tussen het onmogelijke parkeren en onze wandeling van drie verdiepingen was hij niet geïnteresseerd.
Ik begrijp waarom. Als hij op bezoek kwam, moest ik naar beneden om hem te helpen alles op te halen. We hadden twee slaapkamers, wat een luxe is in Manhattan, maar er was nog steeds geen comfortabele plek voor hem en zijn gezin om te slapen, en ik belandde op een opblaasmatras.
Het was gewoon onhoudbaar; ze vonden het niet leuk om op bezoek te komen.
Het was tijd voor iets nieuws
Ongeveer twee jaar geleden merkte mijn vrouw dat er om de hoek bij ons een nieuw complex werd gebouwd, genaamd de Harper. Ze is schilder en binnenhuisarchitectdus ze wilde even kijken.
We hebben een rondleiding gekregen door een appartement met twee slaapkamers, wat we erg leuk vonden, maar ook klein. Toch dachten we dat de voorzieningen van het gebouw waren fantastisch. Ze hebben een fitnessruimte, een muziekkamer, een speelkamer, een speelkamer en een creatieve studio – waarvan we dachten dat die geweldig zou zijn voor onze kleinkinderen.
We hebben een tijdje met het idee gezeten. Een paar maanden later gingen we terug om een grotere unit te bekijken: een model van ongeveer 1.800 vierkante meter met een terras van 80 vierkante meter en drie slaapkamers, waarvan er één als kantoor gebruikt kon worden.
Na die tour duurde het niet lang voordat we besloten om naar de Harper te verhuizen. Uiteindelijk duurde het een paar maanden om onze oude coöperatie op te zetten, en daarna nog een paar maanden om te verkopen.
We hebben hier meer ruimte en activiteiten voor de kinderen
De beste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan, zijn een goede vader en grootvader. Mijn zoon sms’t of belt me minstens één keer per dag, en dat is waar ik het meest trots op ben – zelfs meer dan dat ik op 48-jarige leeftijd tot de bar werd toegelaten nadat ik vier jaar avondschool had gevolgd terwijl ik een gezin ondersteunde.
Een belangrijke reden waarom we daartoe besloten vergroot en koop het appartement was dat mijn vrouw en ik graag in de buurt van mijn zoon en zijn gezin zijn, en we wilden echt een plek creëren waar de kinderen zouden graag op bezoek komen.
Gerowitz’s vrouw Dottie Lipski heeft het appartement vormgegeven. Met dank aan Laurence Gerowitz
In maart 2024 zijn we naar de Harper verhuisd. Het ligt net om de hoek van ons oude huis. Het was niet ver weg, maar we hebben niet voor niets tientallen jaren in de Upper East Side gewoond: we houden van de buurt.
Ons nieuwe appartement heeft een zeer goed doordachte indeling. We hebben drie slaapkamers, waaronder een thuiskantoor, en tweeënhalve badkamer. Als je binnenkomt, kun je linksaf een vleugel in, verderop in die hal bevinden zich de hoofdkast, de hoofdslaapkamer en badkamer en het terras.
Als je in plaats daarvan naar rechts gaat, kom je snel links in de keuken en de grote kamer. Verder naar rechts bevinden zich de logeerkamer en badkamer, een derde slaapkamer die ik gebruik als kantoor, en een kleine wasruimte.
De slaapkamers in het appartement van Gerowitz. Met dank aan Laurence Gerowitz
Naast dat we een groter appartement hebben en in een gebouw wonen waar ook daadwerkelijk een lift aanwezig is, zijn we vooral blij met de voorzieningen. Het is zo’n contrast met ons oude huis, waar de enige extra ruimte de stookruimte was.
Onze kleinkinderen zijn vooral dol op de muziekkamer van het gebouw. Ze kunnen op de drums slaan, in de microfoon zingen en op een gitaar tokkelen. Er is ook een speelkamer met een ballenbak.
In het begin, als de kleinkinderen langskwamen, gingen ze drie keer per dag naar de ballenbak. ’s Ochtends moest ik ze smeken om hun ontbijt op te eten voordat ze gingen spelen.
De speelkamer van The Harper. Izaki Group Investments (igi-usa)
Het is duidelijk dat ze graag ons nieuwe huis bezoeken. De kleinkinderen praten er de hele tijd over, en het is schattig om ze te zien aankomen, met hun koffertjes slepend, al opgewonden om te spelen.
Onze familie komt graag op bezoek, het is geen verplichting
Ik heb hele goede herinneringen aan ons oude huis; het was het eerste huis dat ik ooit kocht. Maar na verloop van tijd werd het leven daar stressvol.
Ik zat in het bestuur en maakte me voortdurend zorgen over het gebouw, vooral of de ketel zou werken. Het was een ouder pand zonder centrale airconditioning, alleen maar radiatoren, dus er waren altijd problemen met de hitte.
Hier bij de Harper is het een heel andere ervaring. Alles werkt, we hebben drie aparte HVAC-zones die je precies op de graad kunt instellen, en het personeel is geweldig. Mijn grootste dilemma is nu of ik naar mijn sportschool op 91st Street moet gaan of gewoon naar beneden moet gaan.
Het kantoor van het appartement, ontworpen door Lipski. Met dank aan Laurence Gerowitz
ik denk later in het leven groter worden is een goede zaak als u zich in een positie bevindt waarin het voor u zinvol is.
Als het binnen uw mogelijkheden ligt om die keuze te maken, doe dat dan. Je wint niet alleen meer fysieke ruimte; je geeft jezelf en je gezin ook meer opties.
Als mijn zoon en zijn familie op bezoek komen, hebben ze hun eigen kamers en worden ze goed verzorgd. Ik denk dat ze het nu echt leuk vinden om te komen; het voelt niet langer als een verplichting.
