Dit artikel bevat spoilers voor ‘Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot.’
Tegen het einde van James Mangolds grote avonturenfilm ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’ heeft de geliefde Indiana Jones (Harrison Ford) veel meegemaakt. Na een decennialange carrière als professor, archeoloog, avonturier en sekssymbool, bevindt de nu beslist oude Indy zich terug in zijn appartement, herstellende van een tijdreisexcursie. Ja, de legendarische Dial of Destiny werkte echt en kon Indy (evenals enkele nazi-indringers) erop wijzen waar natuurlijke kloven in het ruimte-tijd-continuüm af en toe opengaan. Als gevolg hiervan vindt de climax van de film plaats in het jaar 214 vGT, tijdens het beleg van Syracuse. Met een beetje hulp van zijn opvliegende peetdochter Helena (Phoebe Waller-Bridge) kan Indy echter ontsnappen en terugkeren naar zijn huis in het jaar 1969.
Indy is echter alleen. Eerder in de film werd vastgesteld dat zijn zoon Mutt werd gedood tijdens gevechten in de Vietnamoorlog in het buitenland, waardoor Indy en zijn vrouw Marion (Karen Allen) uit elkaar gingen. Hij heeft Helena, maar binnenkort gaat ze weer op een van haar eigen avonturen. Op dezelfde manier bestaat Indy’s vriend Sallah (John Rhys-Davies) nog steeds, maar ook hij leidt een eigen leven. Nu zijn avonturen eindelijk voorbij zijn, lijkt het even alsof Indy tot het einde alleen zal blijven.
Dan komt Marion, verrast, met boodschappen de deur van Indy’s appartement binnen. Ze is boos op Indy, maar ze kijken elkaar hard aan. Ondanks alles zijn ze nog steeds verliefd. De film eindigt met een toon van hoop, ervan overtuigd dat Indy en Marion zich goed zullen verzoenen en nog lang en gelukkig zullen leven. Het is een korte maar betekenisvolle scène die Allen’s derde rol als Marion markeerde nadat hij in 1981 als personage debuteerde in ‘Raiders of the Lost Ark’ en vervolgens in 2008 de rol van ‘Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull’ opnieuw vertolkte. Toch had de acteur enigszins gemengde gevoelens over de manier waarop het verhaal van Indy en Marion ten einde liep.
Karen Allen wenste dat ze meer te doen had gekregen in Indiana Jones and the Dial of Destiny
Tijdens de ontwikkeling ervan zou Steven Spielberg ‘Dial of Destiny’ regisseren, maar zijn betrokkenheid nam toe en af, afhankelijk van zijn schema. Uiteindelijk stopte Spielberg met het project en gaf hij de leiding over aan Mangold. Het lijkt erop dat er een creatieve kopstoot was tussen Spielberg, Ford, Lucasfilm en de mensen bij Disney over wat de volgende Indiana Jones-film zou moeten zijn. Toen Mangold het overnam, begon een nieuw scenarioschrijfproces. Het lijkt erop dat Allen op de hoogte was van Spielbergs eerdere versies van de film, en wat ze zag vond ze leuk. Pas toen Mangold het overnam, werd haar aandeel verminderd. Zoals ze het uitlegde De Hollywood-verslaggever in 2023:
“Toen Steven de film nog ging regisseren, had ik niet de gelegenheid om die scripts te lezen, hoewel ik weet dat Marion op dat moment veel meer bij het verhaal betrokken was. (…) Ik wist dus dat James nieuwe schrijvers had ingehuurd en dat er een geheel nieuwe aanpak zou komen met een nieuwe regisseur en nieuwe schrijvers, maar ik ging echt het onbekende in.”
En toen ze het definitieve goedgekeurde script zag dat Mangold ging regisseren, was ze geschokt toen ze hoorde dat haar scènes allemaal aan het einde waren. Allen begreep natuurlijk de verhaalfunctie ervan, maar had het op prijs gesteld als hij meer als acteur had gedaan. Het lijkt erop dat de filmmakers wilde Mutt, gespeeld door Shia LaBeouf in ‘Kingdom of the Crystal Skull’, verwijderen om hun eigen redenen. Mutt was een controversieel personage onder fans, waarbij sommigen hem leuk vonden en anderen hem haatten. Uiteindelijk besloten Mangold en zijn schrijvers het personage buiten het scherm te vermoorden, wat leidde tot nieuwe verhaalrimpels die moesten worden aangepakt.
Marion’s rol in Dial of Destiny werd beïnvloed door de dood van Mutt
Natuurlijk leidde het verwijderen van Mutt tot de daarmee samenhangende verwijdering van Marion. Als zodanig wist Allen niet dat ze in wezen een verheerlijkte cameo zou hebben in “Dial of Destiny”, totdat ze het definitieve script van de film las. Haar optreden rondt het verhaal van Indy en Marion af, maar ze heeft geen eigen avonturen kunnen beleven zoals in ‘Raiders of the Lost Ark’ en ‘Kingdom of the Crystal Skull’. Zoals Allen zich herinnerde:
“Het volgende dat ik wist, was dat ik een script aan het lezen was (…) en natuurlijk was ik teleurgesteld. Ik had gedacht dat ik een grote rol zou spelen in de film, en dat was gewoon niet de richting die ze besloten te gaan. (…) Ik denk dat ze een aantal problemen hadden op te lossen met het verhaal in de zin dat Shia LaBeouf niet terugkwam, en ze kozen ervoor om dit verhaal te creëren waarin Mutt in de oorlog was omgekomen en dat het een wig dreef tussen Marion en Indy. Ik bedoel, je had me kunnen omverwerpen met een veertje toen ik het las, maar ik was heel blij dat ze uiteindelijk weer bij elkaar kwamen.”
“Dial of Destiny” verdiende ongeveer $384 miljoen aan de kassa, wat een indrukwekkend bedrag is, maar een schijntje vergeleken met het enorme budget. Volgens Forbesheeft de film misschien wel “maar liefst 387,2 miljoen dollar” gekost, waarbij Disney naar verluidt meer dan 130 miljoen dollar heeft verloren bij het maken ervan. En hoewel de film redelijk vermakelijk is en Indy’s avonturen op tactvolle wijze tot een einde brengt, stijgt hij nooit uit boven het niveau van ‘redelijk goed’ of ‘oké, denk ik’. Het zit vol met kleine teleurstellingen en verbijsterende beslissingen die er alleen maar voor zorgden dat de begroting opzwol gebruikmakend van de modernste digitale ‘de-aging’-effecten om Ford er jonger uit te laten zien in de proloog van de film.
Marion’s optreden aan het einde is meer een integraal onderdeel van ‘Dial of Destiny’ dan dat dure, actievolle cold-open. De creatievelingen van de film hadden Allens salaris kunnen verdrievoudigen, haar kunnen vragen om deel uit te maken van de hele film, en waarschijnlijk iets emotioneel bevredigender kunnen maken.
