Een van de centrale pijlers van de Amerikaanse president Die van Donald Trump De nieuwe nationale veiligheidsstrategie is een plan om een meer dan 200 jaar oude verklaring over het buitenlands beleid, bekend als de, bij te werken Monroe-doctrine.
“Na jaren van verwaarlozing zullen de Verenigde Staten de Monroe-doctrine opnieuw bevestigen en handhaven om de Amerikaanse superioriteit op het westelijk halfrond te herstellen en ons thuisland en onze toegang tot belangrijke geografische gebieden in de hele regio te beschermen.” het strategiedocument vorige week onthulde staten.
Het document gaat verder met het uiteenzetten van een “Trump-gevolg” van de Monroe-doctrine” dat prioriteit geeft aan door de Amerikanen geleide gezamenlijke inspanningen om massamigratie, drugshandel en “vijandige buitenlandse invallen of eigendom van belangrijke activa” te bestrijden.
De strategie markeert de jongste evolutie van de Monroe-doctrine, die wordt opgevoerd als een argument voor vrede en non-interventie of als rechtvaardiging voor het Amerikaanse imperialisme – afhankelijk van hoe de Amerikaanse presidenten deze hebben geïnterpreteerd.
De implicaties van de doctrine waren vooral voelbaar in Latijns-Amerika, waar Trump momenteel op zoek is naar een reeks strategieën militaire actie nabij Venezuela aan financiële hulp voor Argentinië – om Amerikaanse invloed uit te oefenen.
Hier leest u wat u moet weten over de Monroe-doctrine en hoe deze zich door de jaren heen heeft ontwikkeld.
Wat is de Monroe-doctrine?
De Amerikaanse president James Monroe hield tijdens een State of the Union-toespraak voor het Congres in 1823 wat bekend werd als de Monroe-doctrine.
De tekst, ontwikkeld door zijn minister van Buitenlandse Zaken John Quincy Adams, beweerde dat landen op het westelijk halfrond – geïdentificeerd als Noord- en Zuid-Amerikaanse continenten – “voortaan niet mogen worden beschouwd als onderwerpen voor toekomstige kolonisatie door welke Europese macht dan ook.”
Destijds waren de Latijns-Amerikaanse landen bezig hun onafhankelijkheid van Spanje te vestigen, en zij verwelkomden de verklaring van Monroe als bevestiging van hun vrijheden.
Toch maakte Monroe ook duidelijk dat hij de Verenigde Staten wilde zien als de nieuwe dominante macht over het halfrond, door later in de toespraak te beweren dat elke ‘interdispositie’ van ‘elke Europese macht’ zou worden gezien als een bedreiging voor de Amerikaanse ‘vrede en veiligheid’.
Ontvang het laatste nationale nieuws
Voor nieuws dat van invloed is op Canada en de rest van de wereld kunt u zich aanmelden voor de laatste nieuwswaarschuwingen die rechtstreeks aan u worden verzonden wanneer ze zich voordoen.
Dit gedeelte van Monroe’s toespraak zou pas eind 19e eeuw worden geformaliseerd als de Monroe-doctrine, toen de VS zichzelf hadden gevestigd als een wereldmacht die in staat was haar invloed uit te oefenen door middel van militaire macht. Toen begon men het te zien als een belangrijk uitgangspunt van het Amerikaanse buitenlandse beleid.
In 1904 publiceerde de Amerikaanse president Theodore Roosevelt wat bekend werd als het “Roosevelt-gevolg” aan de Monroe-doctrine, die de VS voorstelde als ‘een internationale politiemacht’ die landen op het westelijk halfrond ‘stabiel, ordelijk en welvarend’ zou houden.
Roosevelt had zijn uitvloeisel uitgegeven om ervoor te zorgen dat de VS, en niet Europa, indien nodig en “hoe schoorvoetend” zou ingrijpen om de Latijns-Amerikaanse landen financieel solvabel te houden.
Toch werd het later gebruikt om meerdere Amerikaanse militaire interventies en bezettingen in Midden-Amerikaanse en Caribische landen in het begin van de 20e eeuw te rechtvaardigen, in wat historici ‘kanonneerbootdiplomatie’ en de zogenaamde Bananenoorlogen hebben genoemd.
Tegelijkertijd Canadese politici waaronder de toenmalige premier Wilfrid Laurier waren wat suggereert dat de Monroe-doctrine Canada zou beschermen tegen een buitenlandse invasie, omdat de VS haar zouden verdedigen.
Hoe evolueerde de Doctrine verder?
De Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt beëindigde effectief de Latijns-Amerikaanse interventies met het Good Neighbour-beleid van 1934, dat tot doel had de diplomatie en economische samenwerking in de regio te herstellen.
De Koude Oorlog betekende echter het einde van die aanpak en de heropkomst van de Monroe-doctrine als basis voor het tegengaan van het communisme en het Sovjet-expansionisme op het westelijk halfrond.
Dat leidde op zijn beurt tot een reeks door de VS gesteunde regimeveranderingsoperaties in Midden- en Zuid-Amerika, waaronder de staatsgreep van 1954 in Guatemala, die heimelijke steun kreeg van de CIA. De doctrine werd ook gebruikt om de Amerikaanse steun aan rechtse dictaturen zoals het Pinochet-regime in Chili te rechtvaardigen.
In 1962 citeerde de Amerikaanse president John F. Kennedy rechtstreeks de Monroe-doctrine op een persconferentie om uit te leggen waarom de VS probeerden “de communistische dreiging in Cuba te isoleren” – culminerend in de Cubaanse rakettencrisis dat jaar.
De Monroe-doctrine was dat wel ook ingeroepen door de toenmalige CIA-directeur Robert Gates toen bleek dat de VS, met geld uit geheime wapenverkopen aan Iran, guerrilla-soldaten trainden om de Sandinistische socialistische regering in Nicaragua omver te werpen, in wat bekend werd als de Iran-Contra-affaire.
In 2013 de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry verklaard tijdens een toespraak tegen de Organisatie van Amerikaanse Staten dat ‘het tijdperk van de Monroe-doctrine voorbij is’, wat werd gezien als een nieuwe verschuiving in de richting van opwarmende betrekkingen met Latijns-Amerika.
Toch waarschuwde Kerry in deze periode ook dat de VS aandacht moeten blijven besteden aan wat er in de ‘achtertuin’ van Amerika gebeurt.
Waarom wil Trump het terugbrengen?
Trump die probeert “de Monroe-doctrine te herbevestigen en af te dwingen” is een verder bewijs van zijn “America First”-benadering van het buitenlands beleid, zeggen experts en leden van zijn regering.
“Eerdere regeringen bestendigden de overtuiging dat de Monroe-doctrine was verlopen. Ze hadden ongelijk”, zei de Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegseth. zei dit zaterdag in een toespraak.
“De Monroe-doctrine is van kracht en is sterker dan ooit onder de Trump Corollary, een herstel met gezond verstand van onze macht en prerogatieven op dit halfrond, in overeenstemming met de Amerikaanse belangen.”
Die strategie is sinds september het meest zichtbaar bij Amerikaanse militaire aanvallen op vermoedelijke drugsboten in de Caribische Zee, waarbij tot nu toe bijna 90 mensen zijn omgekomen, en bij een Amerikaanse militaire opbouw in de buurt van Venezuela.
Max Cameron, hoogleraar politieke wetenschappen aan de Universiteit van British Columbia die Latijns-Amerika bestudeert, vertelde Global News die operaties hadden ‘op veel plaatsen een gevoel van afschuw gecreëerd dat dit een terugkeer is naar de kanonneerbootdiplomatie, naar de Monroe-doctrine, naar het feit dat de Amerikanen het Caribisch gebied behandelen als een Amerikaans meer dat ze kunnen controleren en waarin ze kunnen doen wat ze willen.’
Anderen hebben kennis genomen van de recente aankondiging van Trump een reddingspakket van 20 miljard dollar voor Argentiniëen zijn steun aan de rechts-populistische president van het land, Javier Milei, als een teken dat de Monroe-doctrine aan het werk is.
Alejandro Garcia Magos, docent politieke wetenschappen aan de Universiteit van Toronto, zei dat de alliantie van ‘ideologische zielsverwanten’ Trump en Milei een tegenwicht kan vormen voor de regionale invloed van meer linkse leiders zoals de Braziliaanse president Luiz Inácio Lula da Silva.
“Het is een kans voor Trump om een solide vriend en bondgenoot te hebben in een regio waar de Amerikaan de afgelopen 25 jaar moeilijk een solide basis in kon krijgen”, vertelde hij aan Global News.
© 2025 Global News, een divisie van Corus Entertainment Inc.
%20comparison%20top%20art%20122025%20updated%20SOURCE%20Amazon.jpg "Kindle Scribe Colorsoft en Kindle Scribe (3e generatie) recensie (2025)")
