Dit verhaal is gebaseerd op een gesprek met Katie Lynch, 41. Het verhaal is aangepast voor lengte en duidelijkheid.
Het is onconventioneel, maar ik woon momenteel op de zelfde eigendom als mijn ex-man. Toen we scheidden, besloten we om prioriteit te geven aan onze 9-jarige dochter, die we samen hadden, in plaats van aan onze eigen behoeften.
Mijn andere kinderen van 18 en 14 jaar wonen hier ook en kunnen goed overweg met hun ex-stiefvader. Ze komen uit een ander huwelijk. De relatie met mijn eerste echtgenoot duurde van mijn twintigste tot mijn dertigste. Mijn tweede echtgenoot was van mijn dertigste tot mijn veertigste.
Wanneer mijn tweede huwelijk eindigdewas het een volwassen scheiding van wegen, die in hoge mate de toon zette voor wat er daarna kon gebeuren.
We hebben geprobeerd het te laten werken voordat we gingen scheiden
De relatie werkte niet meer. We hebben een paar jaar geprobeerd om het te laten werken, maar uiteindelijk beseften we dat het niet zo mocht zijn en begonnen we aan het proces van uit elkaar gaan.
Wij zijn begonnen door het splitsen van rekeningen en beoordelen wat er nog moest worden betaald. We hebben al onze bezittingen en leningen opgeschreven en beseften dat we allebei wat schulden moeten afbetalen.
De ex-man van Katie Lynch woont in een appartement van de schoonfamilie in hetzelfde pand waar zij woont. Met dank aan Katie Lynch
Toen hadden we nog een besef. Als we op twee aparte eigendommen zouden wonen, zou onze gedeelde dochter twee van alles nodig hebben: twee bedden, twee spullen voor haar kamer. Het was veel logischer, zowel vanuit financieel als financieel oogpunt emotionele steun perspectief, zodat we nog steeds op hetzelfde terrein kunnen wonen. Het hielp dat we al ergens woonden met een schoonouderappartement waar mijn ex-man in kon trekken.
De reactie van mensen op mijn ongewone woonsituatie is meestal dat ze grinniken en vragen: “Waarom?” Als ik uitleg over de druk die gepaard gaat met het opvoeden van een kind in de kosten van levensonderhoud crisishun verbijstering wordt meestal zachter. Mijn advies aan iedereen die dit in een soortgelijke situatie overweegt, is om zich geen zorgen te maken over het stigma en wat mensen zullen zeggen. Het gaat over creatief zijn en kijken naar je eigen unieke situatie.
We respecteren allebei elkaars privacy
Het grappige is dat het voor mijn ex en mij helemaal geen probleem is. We respecteren elkaars grenzen, privacy en recht op een nieuw leven. We zijn allebei op date geweest met andere mensen. Hij heeft momenteel een vriendin met wie hij al meer dan een jaar samen is. Mijn dochter helpt haar haar te vlechten; ze wisselden cadeautjes uit op Moederdag.
Ik ben blij om hem gelukkig te zien. Daarom gingen we uit elkaar, omdat we niet langer gelukkig waren samen.
Katie Lynch en haar ex-man respecteren elkaars privacy. Met dank aan Katie Lynch
Geen van ons beiden heeft dit voorgesteld samenwonen regeling; het evolueerde op natuurlijke wijze – we zijn overgestapt van aparte kamers naar aparte huizen, allemaal op hetzelfde terrein. Hij is van mijn man naar mijn buurman gegaan.
Onze dochter hoeft niet te verhuizen tussen huizen
Het bespaart ons ook dat we de kinderen niet om 5 uur ’s ochtends moeten afzetten vanwege onze drukke werkschema’s.
Onze gedeelde dochter was nog maar een jong kind toen we uit elkaar gingen; het zou een enorme pijn voor haar zijn geweest om al haar speelgoed, haar fiets, haar schooluniform en dergelijke in te pakken en van huis tot huis te pendelen. We wisten dat ze op deze manier gelukkiger zou zijn. Het minimaliseert stress en eventuele verstoringen van de routine die ze als vanzelfsprekend zou moeten kunnen beschouwen.
Dat gezegd hebbende, wil ik ook dat ze deze stap die we voor haar hebben gezet, waardeert. Als volwassenen zetten wij de toon. Als we respect tonen, leren onze kinderen respect.
Ik hoop dat ik ze verantwoordelijkheid leer, dat ik anderen op de eerste plaats moet zetten, en dat ik compromissen moet sluiten. Ik neem altijd contact met ze op, maar meestal kunnen ze niet wachten om de deur uit te gaan om hun vrienden te zien. Het zijn tenslotte kinderen. Ze begrijpen misschien pas wat daarvoor nodig was, totdat ze ouder zijn.
Er is een verhaal dat je je ex moet haten en hem nooit meer wilt zien, en dat echtscheiding en co-ouderschap gedoemd zijn. Wij demonstreren een nieuwe aanpak, een andere manier. Het is niet traditioneel, maar het werkt voor ons omdat we prioriteit geven aan vriendelijkheid, respect, evenwicht en het creëren van een ondersteunende omgeving voor onze kinderen. Ze zijn ons op dit moment misschien niet dankbaar, maar ik heb er vertrouwen in dat dit in de toekomst zijn vruchten zal afwerpen.
