Recensie ‘Kill Bill: The Whole Bloody Affair’: Uma Thurman doodt

Credits aan het einde van “Kill Bill: The Whole Bloody Affair” schrijven de creatie van de Bride-moordenaar toe aan “Q & U” – spierwitte hoofdletters die staan ​​voor Quentin Tarantino En Uma Thurman. De terughoudende initialen lijken een beetje op iets dat een romantisch kind in een boom zou kunnen snijden. De vier en een half uur die eraan voorafgaan, voelen toepasselijk als een stapel liefdesbrieven. Het is een ode van een regisseur aan zijn ster, aan de chop-socky klassiekers die hem inspireerden en aan iedere filmgek die graag zijn dag in een theater doorbrengt.

Grote woorden. Maar de saga van de bruid, ook bekend als Beatrix Kiddo, ook bekend als Black Mamba, en haar wraak op haar geliefde Bill (David Carradine), de baas van haar voormalige Deadly Viper Assassination Squad, omdat hij haar neermaaide in een trouwkapel, zorgt voor een verschrikkelijk grote film. Vooral zoals het nu is, opnieuw in het epos dat Tarantino in gedachten had voordat Miramax hem ‘Kill Bill’ in twee films liet splitsen, net zo netjes als een Hanzō-zwaard dat een hoofd afhakt. De afzonderlijke “Kill Bills” werden vrijgegeven in 2003 En 2004 voordat ‘The Whole Bloody Affair’ in 2006 in Cannes in première ging en sindsdien in zeldzame eenmalige films is vertoond. Ja, het heeft zo lang geduurd voordat er een brede release kwam.

Deze snede hecht de twee helften aan elkaar terwijl het ongebruikelijke momentum behouden blijft. Het is een film die zo ambitieus is dat hij zelden stijgt; het kan het zich veroorloven om reeksen, liedjes en zelfs genres in een reeks fragmenten te hakken. Het uitputtende, verkwikkende geheel van het geheel zet zijn eigen toon. We worden minder door spanning meegetrokken, maar door de zwaarte van de zoektocht van de Bruid, die het beste wordt samengevat als Bills broer Budd (Michaël Madsen), een doelwit op haar hitlijst, zegt stoïcijns: “Die vrouw verdient wraak. Wij verdienen het om te sterven. Maar ja, zij ook. Dus ik denk dat we het wel zullen zien, nietwaar?”

Samengesmolten tot een boog, ben je je er dubbel van bewust dat ‘Kill Bill’ een huiselijk drama is. De eerste strijder van de bruid, Vivica A. Fox’s Vernita Green, een huurmoordenaar die Pasadena-huisvrouw is geworden, stelt voor om om 02.30 uur in geheel zwarte kostuums te duelleren op een Little League-veld. Haar laatste tegenstander, Bill zelf, geeft bij zonsopgang een privézwaardgevecht op het strand ‘als een paar echte samoerai’s die eerlijk en goed zijn’. Beide vijanden stellen zich een zelfbewuste filmische scène voor, iets waarvan het publiek zelf aannam dat Tarantino het dan met enthousiasme zou leveren, precies zoals ze beschreven – is dat niet de hipster-pastiche waar hij naar op zoek is? Dat doet hij niet. Beiden sterven waar ze thuis zijn.

Tussen die sterfgevallen in de keuken en de achtertuin door, snellen we van Texas naar Tokio, naar China naar Mexico, terwijl er onderweg nog veel meer mensen sterven. Maar het verhaal keert terug en benadrukt dat thuis het geweld begint, letterlijk en emotioneel. Bill doodt een kerk van onschuldigen om zijn ex terug te pakken. De bruid maakt tien keer zoveel slachtoffers om hem terug te pakken.

‘Er zitten consequenties aan het breken van het hart van een moordende klootzak,’ zegt Bill, tot aan zijn laatste adem berouwvol. Het is een teken van de wijsheid van de Bruid dat ze zelden met haar prooi speelt. Zodra de wapens zijn getrokken, doodt ze zo snel als ze kan.

De veranderingen in “Whole Bloody Affair” zijn niet zo dramatisch dat gewone bewonderaars het zullen opmerken. Tarantino verwijdert de cliffhanger aan het einde van “Vol. 1” en breidt een geanimeerde reeks uit waarvoor hij geen tijd had om deze af te maken. Eén zwart-wit bloedbad is nu in kleur, waarbij de bruid ronddraait op een dansvloer en ledematen afsnijdt als een keukenmachine. (Ik moet dol zijn op het sissende geluidseffect van die bloederige geisers.)

Weinigen zullen rouwen dat het flauwe Klingon-spreekwoord in de openingscrawl is vervangen door een oprechte groet aan Kinji Fukasaku, de directeur van “Battle Royale.” Er is ook een cartoon in Fortnite-stijl na de aftiteling van een eerder weggelaten personage, Gogo Yubari’s zus Yuki, die Tarantino de eerste keer terecht had verwijderd.

Wat er veranderd is, is de cultuur. Tien jaar na ‘Kill Bill’ begon Hollywood te doen alsof het plotseling de feministische actiefilm had uitgevonden. “Wonder Woman” en “Atomic Blonde” en “Kapitein Marvel” met de slogan: ‘Alles begint met een haar(o)’, waren meer doorweekt van zelffelicitaties dan van bloed en lef. Tarantino werd op dat moment beschouwd als wat de kinderen ‘suss’ noemen – niet geannuleerd, maar getikt door de onthulling van Thurmans auto-ongeluk op de set, evenals zijn openlijke bewondering voor voeten, een grapje tussen hem en de kijkers totdat sommigen van hen besloten dat hij niet wist wanneer hij grappig was.

Maar ‘Kill Bill’ deed het beter. Het is een intens vrouwelijke film met verdriet over een miskraam, aanranding en een moordaanslag die wordt afgebroken wanneer een personage onthult dat ze net een positieve zwangerschapstest heeft gedaan. De bruid heeft een moederlijke inslag en slaat een tienermisdadiger met een zwaard terwijl hij uitscheldt: “Dit is wat je krijgt als je met yakuza’s omgaat!” Maar op het slagveld zijn zij en de rest van de Deadly Viper Assassination Squad in de eerste plaats krijgers, en in mindere mate vrouwen. Dat is respect. (En 2007 wordt ondergewaardeerd ‘Doodsbewijs’, die voortbouwt op de kameraadschap tussen de bruid en haar gedoemde bruidsmeisjes, houdt net zo goed stand. Als die grindhouse-film gemaakt was door iemand met minder druk en bagage, vermoed ik dat het officieel als een mini-meesterwerk zou worden beschouwd.)

Hier speelt de grote Gordon Liu uit het monumentale ‘The 36th Chamber of Shaolin’ van de Shaw Brothers uit 1978 een naar verluidt duizend jaar oude vechtsportinstructeur die zo seksistisch is als je op grond van zijn leeftijd zou kunnen raden. Maar hoe verwrongen het ook klinkt – en dit kan hebben bijgedragen aan Tarantino’s noodlottige aandrang dat Thurman haar eigen stuntrijden zou doen – er schuilt moed in de manier waarop hij de Bruid net zo hard behandelt als elke student, waarbij hij spottend zegt dat haar Tiger Crane kungfu-techniek ‘echt heel zielig’ is en haar kom rijst op de grond gooit als haar knokkels te gekneusd zijn om eetstokjes te gebruiken.

De moed komt wanneer ze haar eetstokjes oppakt. Je begrijpt waarom Kobe Bryant zijn alter ego de bijnaam ‘Black Mamba’ naar haar noemde. Wat is ironischer: Bryant, die in 2003 op zijn persoonlijke dieptepunt zat na een beschuldiging van verkrachting, en kracht putte uit een slachtoffer van verkrachting? Of opent “The Whole Bloody Affair” met een uitvoerend producent als producer van Harvey Weinstein? Juridisch gezien ga ik ervan uit dat er geen ontkomen aan is, en hoe misselijk het ook is, de openhartigheid ervan past bij de toon. De film erkent seksueel geweld als een grimmig feit, en schuimt het nooit op met violen of gebruikt de wellustigheid van een personage als excuus om te gluren. Het is verschrikkelijk en misselijkmakend en het is er gewoon.

De ordelijke Buck (Michael Bowen) die tijdens haar ziekenhuisopname het lichaam van de comateuze bruid verkoopt, is een grinnikende imbeciel. Alle goons in deze film zijn dat ook. Zelfs de aanstaande bruidegom van de bruid, Tommy (Chris Nelson), een Guy Fieri-achtige Himbo, komt over als een lieve sukkel die zijn vriendin helemaal niet kent. Maar echte schurken als Bill zijn complex.

Als een verdachte jonge cineast zag ik het leeftijdsverschil van 34 jaar tussen Bill en de bruid als de zoveelste domme Hollywood-fantasie waarin oudere jongens de babe landen die ze maar willen. Ik moet gewild hebben dat de film uit zou komen en me zou vertellen dat hij weet dat hun romantische combinatie verkeerd voelt en misschien zelfs zou uitleggen waarom, zoals de meeste films dat zouden doen.

In een woord of twee laat de film doorschemeren dat ze een wees is en dat hij vaderproblemen heeft. Misschien bindt dat hen. Maar we weten niet hoe ze elkaar hebben ontmoet of wanneer, of hoe onschuldig de bruid zou kunnen zijn geweest – of niet – voordat ze samenwerkte met een professionele moordenaar. We weten niet eens of hij haar in de ploeg heeft opgenomen als nieuwe vervanger voor Darryl Hannah’s ooglapje dragende Elle Driver, hoewel er een venijn in Hannah’s dynamische wending zit waardoor ik vermoed dat hij dat wel heeft gedaan.

Na het marathonlopen van ‘The Whole Bloody Affair’ is het verrassend om te beseffen hoe weinig we eigenlijk weten over de relatie tussen de bruid en Bill, het kloppende hart achter al deze pijn, en het is nog vreemder om te beseffen dat het mysterie niet opgelost hoeft te worden. Je ziet de complexiteit van hun giftige band telkens wanneer de camera zich op Thurmans gezicht sluit. De emoties zitten er allemaal in – verdriet, liefde, woede, pijn, hoop – en bij sommige shots, zoals een luchtfoto van de bruid die opgerold op de vloer van een badkamer ligt, weet ik niet eens zeker welke ik zie. Misschien allemaal tegelijk?

Thurman heeft er het meeste baat bij een hele middag in de ban van haar optreden te zijn. De scène die mij het meest verbaasde kwam na twee uur bloedbad en een pauze waarin het verhaal terugspringt naar de minuten vóór het bloedbad in de trouwkapel, de laatste momenten waarop de bruid denkt dat ze misschien een gelukkig, kerngezind gezin had veiliggesteld. Ze vertrouwt zo dat het pijn doet.

Bill komt binnen, maar gaat niet meteen in de aanval. Hij laat zijn ex proberen zijn vergeving te winnen – misschien zelfs zijn goedkeuring. ‘Je hebt beloofd dat je aardig zou zijn,’ plaagt de bruid als hij de spot drijft met het gebleekte haar van haar bruidegom. Ze is een beetje bang voor Bill, maar niet genoeg. Ze denkt nog steeds dat vriendelijkheid het beste uit hem kan halen. Ze zal zwaarden, messen en vuisten nodig hebben, en elk grammetje vastberadenheid dat ze heeft.