De avond voordat ze in 1956 voor het eerst Clinton High School binnenliep, straalde Jo Ann Allen over haar outfit met de opwinding van elke tiener die in de negende klas begint.
Haar grootmoeder had de jurk genaaid: wit met een zorgvuldige bies, plooien en een wijde geperste kraag. Met haar beste vriendin Gail Ann Epps Upton praatte ze over kleding, lessen en het maken van nieuwe vrienden.
Allen was altijd opgewekt en had niet kunnen vermoeden dat haar dagelijkse wandeling over Foley Hill binnenkort zou worden geconfronteerd met menigten joelende segregationisten en een bolwerk van Nationale Garde. Op 14-jarige leeftijd was ze een van de zogenaamde Clinton 12, de eerste zwarte studenten die een zuidelijke openbare school desegregeerden na de historische uitspraak van het Hooggerechtshof in de zaak Brown v. Board of Education.
“Deze kinderen deden volwassenenwerk en stonden feitelijk elke dag voor een vuurpeloton”, zei haar schoondochter, Libby Boyce, in een interview. “Jo Ann was door dit alles zo positief en sterk. Het is een bewijs van haar en haar opvoeding.”
Omringd door familie in haar huis in Wilshire Vista stierf Jo Ann Allen woensdag aan alvleesklierkanker. Ze was 84.
“Ze belichaamde positiviteit en kracht”, zegt Kamlyn Young, de dochter van Allen. “Ze hield van mensen. Ze hield van het leven en probeerde altijd het goede in mensen te zien ondanks alle tegenslagen.”
Allen, die later trouwde en haar achternaam veranderde in Boyce, droeg die geest door in elk hoofdstuk van haar leven – als kinderverpleegkundige, lid van de familiemuziekgroep The Debs en co-auteur van ‘This Promise of Change: One Girl’s Story in the Fight for School Equality’, dat ze deelde met studenten in het hele land.
“We hebben zo’n zorgzame en nederige ziel verloren. Jo Ann was iemand die zo genereus was met haar eigen verhaal en het deelde met mensen in het hele land… Ze inspireerde iedereen die ze ontmoette”, zei het Green McAdoo Cultural Center, een museum dat de erfenis van de Clinton 12 bewaart, in een verklaring.
Jo Ann Crozier Allen Boyce werd op 15 september 1941 geboren in het kleine stadje Clinton in het oosten van Tennessee. Ze was de oudste van drie kinderen van Alice Josephine Hopper Allen en Herbert Allen.
Ze groeide op in een bescheiden huis met een grote keuken en twee slaapkamers. Boyce deelde een slaapkamer met haar zus Mamie, die door hun moeder was ingericht met roodborstjebehang en een kleine kaptafel.
Boyce was al op jonge leeftijd een enthousiaste leerling en las al op 5-jarige leeftijd toen ze naar de eerste klas van de Green McAdoo School ging. Ze gaf haar ouders en haar eerste lerares, Teresa Blair, de eer haar academische nieuwsgierigheid te koesteren ondanks de beperkte middelen van de school.
Het leven van de familie Allen draaide om de kerk. Jo Ann zong tijdens de diensten duetten met Mamie en keek uit naar de visfrietjes op vrijdagavond.
Nadat ze was afgestudeerd aan Green McAdoo, reed ze met haar klasgenoten met de schoolbus naar een school in Knoxville, dertig kilometer van huis.
“Er waren momenten tijdens die dagen dat we niet op school konden komen vanwege slecht weer of een andere ongewenste gebeurtenis”, schreef ze in een biografische post op het McAdoo Center. website.
In 1956 vaardigde rechter Robert Taylor het bevel uit om Clinton High School te integreren na de beslissing van Brown v. Board of Education. Jo Ann en elf anderen zouden de eerste zwarte studenten worden die aanwezig zouden zijn.
“Toen we naar school gingen, waren er maar een paar mensen in de buurt. En ik dacht misschien: ‘Nou, ze zijn hier gewoon om nieuwsgierig te zijn'”, herinnerde Boyce zich in een televisie-interview uit 1956.
Maar de volgende dag verdrongen segregationisten – in razernij gebracht door Ku Klux Klan-lid John Kasper – de ingang van Clinton High.
Op Clinton High waren de meeste mensen vriendelijk en nieuwsgierig, zei Boyce. Maar anderen kwelden de twaalf kinderen binnen: ze duwden ze de gang in, gingen op hun hielen staan, lieten dreigbriefjes achter en zetten zelfs spijkers op de stoel van Boyce.
“Ik begon te denken: ‘Misschien zullen ze ons niet accepteren zoals ik dacht dat ze waren'”, herinnerde Boyce zich in het interview. “Ze zagen er zo gemeen uit. Het leek alsof ze ons alleen maar wilden grijpen en weggooien. Ze wilden ons helemaal niet. Ik kon gewoon de haat in hun hart zien.”
Het geweld escaleerde in Clinton toen Kasper werd gearresteerd wegens het overtreden van een straatverbod dat bedoeld was om hem weg te houden van de school. Zijn volgelingen, verontwaardigd, bestormden het kleine stadje. Ze gooiden auto’s met zwarte chauffeurs omver, vielen een predikant aan die predikte tegen vooroordelen en sloegen Uptons vriend toen hij terugkeerde naar de stad van een militaire inzet. Herbert Allen werd gearresteerd en later vrijgelaten omdat hij op een avond het ouderlijk huis had verdedigd tegen het verbranden van Klansmen.
De chaos was voor de toenmalige gouverneur van Tennessee, Frank Clement, aanleiding om de Nationale Garde aan Clinton te bevelen de vrede te herstellen.
Maar genoeg was genoeg. Alice Allen besloot dat het tijd was voor het gezin om Tennessee te verlaten.
“En wat mijn moeder zei, hebben we gedaan”, zei Boyce een interview met CBS Los Angeles in 2023.
Op een winterochtend in 1957 interviewden lokale journalisten het gezin voordat ze in een auto stapten op weg naar Los Angeles.
“We gaan hier niet weg met haat in ons hart tegen wie dan ook”, zei Herbert Allen. “Zelfs degenen die tegen ons zijn… we beseffen dat die mensen gewoon misleid zijn. Ze zijn zo opgeleid en opgevoed.”
De camera stond nu op Boyce, ze sprak zachtjes. Ze vertelde over de A’s en de B’s die ze dat semester had behaald en verklaarde dat ze ‘iets had bereikt’.
De afgelopen vijf maanden waren de pijnlijkste van haar leven geweest, zei ze later.
“Ze voelde zich bedrogen”, vertelde Young aan The Times. “Ze wilde blijven en afstuderen om iedereen te laten zien dat ze het ondanks alles kon. Ze was altijd van mening dat liefde alles zal overwinnen. Dat is wat haar de rest van haar leven heeft geleid.”
Clinton High werd bij een bombardement in 1958 grotendeels in puin gelegd. Niemand werd gearresteerd.
Slechts twee van de Clinton 12 zouden afstuderen aan de school.
De familie Allen voegde zich bij familieleden die al in Californië woonden. Boyce ging naar de Dorsey High School in Baldwin Hills en studeerde af in 1958. Later ging ze naar het Los Angeles City College voordat ze zich inschreef voor de verpleegschool.
Ze werd kinderverpleegkundige en werkte tientallen jaren in het veld.
“Ze speelde altijd de underdog en ze hield van kinderen”, zei Young.
Muziek trok ook aan haar. In Los Angeles vormde ze een vocaal trio met haar zus Mamie en neef Sandra genaamd The Debs, waarbij ze kort back-up zong voor Sam Cooke. Later speelde ze jazzsets door de hele stad, van cabaretpodia tot het historische Hollywood Roosevelt-hotel.
In 1959 ontmoette ze Victor Boyce tijdens een dansfeest, en hij ‘stal haar weg’ van de partner met wie ze had gedanst, herinnerde de familie zich. Het stel trouwde later, en bleef dat 64 jaar lang, waarbij ze drie kinderen en generaties uitgebreide familie grootbrachten, waaronder de acteur Cameron Boyce, die in 2019 stierf.
Zijn vele fans noemden haar ‘Nana’, de titel die haar kleinkinderen aan Boyce gaven.
Zelfs toen ze borstkanker, een zware beroerte en later pancreaskanker kreeg, verliet haar kenmerkende optimisme haar nooit.
‘Ze kwam binnen en verlichtte gewoon de kamer,’ zei Libby Boyce. “Ze had een schittering die niemand iets aangaat.”
“Of het nu te danken was aan dat opvallende optimisme of aan een andere verheven kracht die aan het werk was,” zei familielid Gregory Small, ze had al twaalf jaar lang alvleesklierkanker overleefd, een prestatie die haar artsen verbijsterd achterliet.
Het verhaal van de Clinton 12 is niet zo algemeen bekend als de Little Rock Nine of Ruby Bridges, andere studenten die na Boyce scholen integreerden. Ze besefte dat en wilde daar verandering in brengen; haar latere jaren besteedde ze aan het spreken met studenten in de hele VS
Ze was in 2019 samen met Debbie Levy co-auteur van het boek ‘This Promise of Change’ en werkte samen met het Green McAdoo Cultural Center, dat is gevestigd in het gebouw van haar basisschool, om de strijd voor bewustzijn en gelijkheid voort te zetten die begon toen ze 14 was.
“Ze zei altijd dat racisme een ziekte van het hart is”, zei Kamlyn Boyce. “Ze bewoog zich naar hen toe, niet weg. Zelfs de mensen met haat in hun hart hield ze van. Het is de enige manier waarop ik het kan zeggen.”
Boyce laat haar drie kinderen achter – Kamlyn Young, London Boyce en Victor Boyce – haar zus Mamie, drie kleinkinderen en talloze mensen die haar liefkozend Nana noemen.
