Door Joshua Tyler
| Bijgewerkt
Waarom Produceert uw favoriete programma slechts zes tot acht afleveringen per seizoen, terwijl zesentwintig afleveringen vroeger de norm waren?
Waarom Duurt het twee tot drie jaar om dat kleine aantal afleveringen te produceren, terwijl shows elk jaar een seizoen uitbrachten?
Waarom Begint een geliefd serieus drama of sciencefictionprogramma plotseling met muzikale afleveringen of een poppenaflevering?
Waarom lijken de verhaallijnen en dialogen in elke televisieserie nu op het werk van een mid-level, overspannen soapserie uit de jaren tachtig?
Waarom wordt alles op televisie plotseling opgenomen voor een groen scherm, in plaats van naar een locatie te gaan of een eenvoudige set te bouwen, ondanks dat afleveringen van zelfs het meest elementaire televisieprogramma evenveel kosten als een volledige filmproductie?
Waarom Lijkt elke televisieshow, zelfs shows voor kinderen, een politieke agenda te bevorderen, ongeacht of dit iets met de show te maken heeft of niet?
Waarom Ziet al het nieuwe er saai, saai en gebrek aan kleur uit? Waarom worden scènes in zoveel duisternis gefilmd dat je niet kunt zien wat er aan de hand is?
Het antwoord op al deze vragen en op elke vraag die u heeft over de moderne achteruitgang van de kwaliteit van schermentertainment is hetzelfde antwoord. Dat antwoord is dit: Televisieprogramma’s worden niet langer voor het publiek gemaakt. Ze zijn gemaakt voor de mensen die ze maken.
Het wordt duidelijk als je naar oude cast- en crew-interviews kijkt van shows die in de jaren negentig zijn geproduceerd. De meeste van die interviews gingen steevast over hoe zwaar de televisieproductie was, hoeveel werk het kostte om een show gemaakt te krijgen, hoeveel tijd het kostte, hoe intens het schema was, of hoe hard ze werkten om ervoor te zorgen dat ze je het best mogelijke gaven.
De moeilijkheid, de waanzinnige hoeveelheid werk die het maken van televisie met zich meebrengt, is de reden waarom filmacteurs zich zoveel mogelijk aan films hielden. Nu zijn filmacteurs en televisieacteurs uitwisselbaar, en dat komt niet omdat filmsterren ineens zin hadden om langer te werken.
Bekijk cast- en crew-interviews van alles wat nu is geproduceerd, en in plaats van te praten over hoe hard ze hebben gewerkt, zie je mensen grapjes maken over hoeveel plezier ze hadden op de set of praten over hoeveel ze van ambachtelijke diensten hielden. Soms onthullen ze zelfs openlijk dingen als: alles is op een groen scherm opgenomen, omdat ze niet meer dan een blok van hun huis wilden rijden om bij de set te komen.
Vreemdere dingen Seizoen 5 gaf berucht ongeveer $ 100 miljoen per aflevering uit. Het is een waanzinnige hoeveelheid geld om een televisieprogramma te produceren, en het maakt het een van de duurste dingen Netflix ooit heeft geproduceerd.
Toch zijn de meeste scènes in de vijfde Vreemdere dingen seizoen zien eruit alsof de cast voor een LED-muur in een magazijn staat. Waar is het geld gebleven? De meeste castleden, en het is een heel groot ensemble, verdienden elk ongeveer $ 5 tot $ 10 miljoen.
Vreemdere dingen Seizoen 5 is ontworpen om de cast en crew nog één laatste, grote betaaldag te geven voordat de show uit de lucht gaat. Niet om een kwaliteitsproduct te leveren waar de kijkers van zullen genieten.
StarTrek: Vreemde nieuwe werelden deed vorig jaar een muzikale aflevering. Ondertussen is de gemiddelde Star Trek-fan een 55-jarige mannelijke ingenieur die onlangs lid is geworden van een schaakclub en in de weekenden graag Civilization speelt. Hij ziet er ongeveer zo uit:
Het is duidelijk niet gemaakt voor de Star Trek-fans die naar de show keken. Wie houdt er dan van musicals? Acteurs. Acteurs die allemaal opgroeiden met optredens in musicals op de middelbare school en leerden zingen en dansen als aanvulling op acteren.
Muzikale afleveringen zoals die Vreemde nieuwe werelden zijn gemaakt voor de cast. Niet het publiek van de show, bestaande uit schakers en neurowetenschappers. En dat merk je als je ernaar kijkt, want ze hebben het allemaal naar hun zin.
Naast dat ze veel geld verdienen, niet erg hard werken en genieten van hun favoriete hobby’s op de set, pronken acteurs ook graag met hun emotionele bereik. Daarom bijna elke Star Trek: vreemde nieuwe werelden aflevering verzint een reden voor Spok om betrokken te raken in een emotionele situatie, ook al mag hij geen emoties hebben.
Dit is de poster voor de nieuwste show van Star Trek:
Het is een dramaserie over tienerangst, zoiets Dawsons Creek. Voor wie is dat programma? Het is duidelijk niet voor mensen die geïnteresseerd zijn in Star Trek, een show over de toekomst en verkenning.
Starfleet Academie is een serie voor schrijvers en acteurs. Het is, zoals bijna elke moderne televisieshow, gebaseerd op de wens van creatieven om te pronken met hun vermogen om emotionele diepgang over te brengen. In de tussentijd, Star Trek is een serie over ideeëngeen emotionele diepgang.
Het is ook de reden waarom bijna elke televisieshow nu lijkt alsof je naar een slechte Mexicaanse telenovela kijkt. Het is niet voor het publiek; voor elke weldenkende kijker lijkt dat soort programmering belachelijk en raakte eind jaren tachtig uit de mode. Maar de acteurs die het uitvoeren, geven een prijswaardige uitvoering.
Dit fenomeen strekt zich zelfs uit tot animatie. Na jaren wachten, de anime-serie Eén punch-man keerde alleen voor een derde seizoen terug om een geanimeerde show af te leveren die voornamelijk bestond uit luie, weinig gedetailleerde stilstaande beelden. Fans zijn in opstand gekomenmaar ze kijken er ook nog steeds naar. Dit betekent dat de mensen die gemaakt hebben One Punch Man seizoen 3 zal nog ontvangen een enorme beloning voor het doen van minder dan het absolute minimum, zelfs terwijl het publiek dat ernaar kijkt een onbevredigende ervaring krijgt.
Als je het eenmaal begint te zien, kun je niet meer stoppen met het te zien.
Hoe zit het met alle politieke propaganda die overal in wordt verwerkt? Het is een deugdsignalering, zodat de creatievelingen van de show tegenover hun vrienden kunnen opscheppen over hun activisme. Het heeft niets te maken met het goed voor je maken van het eindproduct.
Waarom zijn er maar acht afleveringen van een show waarin het enige is dat een man rondrent in een kantoorgebouw, en waarom worden ze slechts om de twee of drie jaar uitgebracht? Omdat het gemakkelijker is, en de streamen De productie-industrie is zo volledig op zichzelf gericht geworden dat ze hetzelfde betaald kunnen krijgen als ze er minder van doen.
Waarom is je favoriete programma nu verschrikkelijk? Omdat het niet voor jou gemaakt is. Het wordt gemaakt voor de mensen die het maken.
