Recensie ‘Merrily We Roll along’: de filmversie is niet alleen verfilmd theater

Ik kom naar je toe vanaf de andere kant van het muzikale spectrum van films “Slecht” perches is Maria Friedmans compacte, voortstuwende film van haar veelgeprezen revival-enscenering van Stephan Sondheim‘Vrolijk rollen we mee’.

De musical van de gerespecteerde componist uit 1981 is een zeldzame zeldzaamheid: een flop (zoals in: hij sloot twee weken na opening) die na verloop van tijd een gewaardeerde klassieker werd. Dat is een passende wending voor een verhaal waarin omgekeerde chronologie wordt toegepast. Vorig jaar vastgelegd in het Hudson Theatre tijdens zijn Tony-winnende Broadway-runis dit ‘Merrily’ het aangrijpende bewijs van een hitproductie, met Jonathan Groff, Daniel Radcliffe en Lindsay Mendez in de hoofdrol als het hechte trio New Yorkse creatievelingen wier vriendschap, decennialang achteruit afgebeeld, aanvoelt als een verbrijzelde vaas die weer in elkaar wordt gezet, zodat we de scheuren en samenhang kunnen waarderen.

Soms is het alsof je met de cast op het podium staat. En toch weerspiegelt die eenvoudige aanpak, in zelfverzekerde handen, de magie die alleen camera’s en camerabeelden kunnen doen: afstand en tijd samenbrengen in een bijzondere intimiteit, waarbij sterke acteurs met liedjes van expertniveau de beste speciale effecten kunnen zijn.

Gefilmd theater krijgt een slechte reputatie, maar dat zou niet moeten gebeuren als het meer is dan alleen een opname, en voorlopig voldoet deze versie. (Dat moet wel, sinds de aankomende filmische weergave van Richard Linklater, die hij aan het filmen is “Jongensjaren”-stijl die al twintig jaar bestaat, is werkelijk een ‘verre kust’, om Sondheim te citeren.)

Denk eens terug: waar de dingen beginnen, is het bittere einde, op een blits Hollywood Hills-feest in 1976 vol showbizz-meehangers. Frank (Groff), ooit een gemotiveerde componist, heeft de muziek verlaten om een ​​succesvolle filmproducent en tweevoudige echtgenoot te worden. Mary (Mendez), een scherpzinnige schrijfster, is een alcoholiste die niet langer tolerant is tegenover de uitverkoop die Frank is geworden.

Naarmate het heden voorbijgaat, zien we eerst zenuwinzinkingen, dan de wankele punten die daaraan voorafgingen en ten slotte die eerste bloei van kameraadschap, succes en liefde. We ontmoeten spotlight-averse tekstschrijver Charlie (Radcliffe). Het is een genot om te zien hoe de magnetische Groff een onwaarschijnlijke man naar zijn idealistische afkomst traceert, Radcliffe’s gezicht verzacht van veroordelende collega naar hoopvol met grote ogen en de prachtige Mendez lagen van onbeantwoorde liefde afpelt. Niet minder krachtig in het terugdraaien van jaren zijn Krystal Joy Brown en Katie Rose Clarke als de getalenteerde vrouwen die bijkomende schade veroorzaken in Franks zielloze zoektocht naar roem en rijkdom.

Het is passend dat het traject niet leidt naar een spetterend crescendo, maar naar de zachtere, melancholische landing van de finale ‘Our Time’: dromen met sterrenogen gezongen op een dak in 1957. In een tijd waarin zoveel filmmakers zijn vergeten hoe ze films moeten maken van een paar mensen die dichtbij elkaar staan, kunnen er lessen worden getrokken uit de bescheiden doelstellingen van deze ‘Merrily We Roll along’: een filmpubliek naar het leven op het podium brengen en daarmee die netelige levensfasen.