“Wat een viering van de prachtige wedstrijd bij de FIFA Wereldbeker-trekking had moeten zijn, is in plaats daarvan verworden tot een smakeloze vertoning van politiek gezeur over Donald Trump”
Wat een viering van de prachtige wedstrijd bij de WK-trekking had moeten zijn, ontaardde in plaats daarvan in een grimmig vertoon van de politieke sycofantie van één man.
Als MAGA-fanboy, FIFA president Gianni Infantino eindelijk zijn schijnbare idool te overhandigen, Donald Trumpzijn nieuw uitgevonden ‘Vredeprijs’, was de voetbalwereld geschokt. De trekking in het Kennedy Center, nu voorgezeten door de Amerikaanse president, vond plaats op slechts anderhalve kilometer van het Witte Huis en was al doordrenkt van politiek theater.
Maar weinigen hadden verwacht dat dit het decor zou worden voor zo’n naakte daad van bewondering voor een Amerikaanse president die, op het moment dat hij werd geëerd voor ‘vrede’, actief boten bombardeert voor de kust van Venezuela, terwijl hij de wapens wil overhandigen. Vladimir Poetin delen van Oekraïne als beloning voor zijn moorddadige invasie.
LEES MEER: Donald Trump schonk de eerste FIFA-vredesprijs ooit en beweert dat hij ‘miljoenen’ heeft geredLEES MEER: Prins Harry waarschuwde scherp nadat hij de spot dreef met Donald Trump in een tv-sketch
Een glanzende montage rolde over gigantische schermen, geheel gewijd aan Trump. Toen werd er een enorme trofee het podium op gereden, waarin zijn naam al gegraveerd was. Infantino verscheen opnieuw onder applaus en verwelkomde formeel “de eerste winnaar van de FIFA-vredesprijs: de heer Donald Trump”.
Er werd een gouden medaille in handen van de Amerikaanse leider gelegd. Hij hing het prompt om zijn eigen nek. Een certificaat volgde. Je vroeg je af wat ze nog meer hadden kunnen produceren: een kroon misschien.
Het was misselijkmakend theater.
Het bestuursorgaan van de voetbalwereld, ooit getekend door corruptieschandalen en wanhopig op zoek naar het herstel van de geloofwaardigheid, had zich in plaats daarvan gereduceerd tot een mondiale PR-afdeling van een van ’s werelds meest verdeeldheid zaaiende leiders.
Infantino, kruiperig en onkritisch, straalde naast een president wiens buitenlands beleid momenteel militaire aanvallen en toenemende mondiale instabiliteit omvat.
Trump sprak terecht een paar triomfantelijke woorden vanaf het podium, terwijl hij zich koesterde in het spektakel alsof het zijn lang verlangde Nobelprijs voor de Vrede was in plaats van een haastig geslagen trofee van de baas van het wereldvoetbal.
Er werd geen woord gezegd over vallende bommen, vluchtende burgers of de groteske tegenstrijdigheid van het eren van ‘vrede’ te midden van actieve aanvallen.
Infantino poseerde vervolgens schaamteloos voor een grijnzende selfie met Trump, terwijl Claudia Sheinbaum uit Mexico en Mark Carney uit Canada opvallend afstand hielden, duidelijk niet bereid zich te laten besmetten door het groteske vertoon van wederzijdse bewondering.
Infantino benadrukt al jaren dat de FIFA politiek neutraal is. Die beweringen zien er nu verder uit dan alleen maar holle frasen.
De relatie tussen de FIFA-president en Trump is verschoven van ongemakkelijk naar grotesk. Wat zich bij de trekking ontvouwde was geen diplomatie: het was aanbidding.
Dit ging niet over voetbal, eenheid of de kracht van sport om verdeeldheid te overbruggen. Het ging over ego, macht en wederzijds ruggengraat tussen twee mannen die de wereld – en het spel – zien als podium voor hun eigen ambitie.
Op dat moment, onder de schijnwerpers en te midden van het geënsceneerde applaus, werd het mooie spel lelijk. En het zijn de mondiale supporters van het voetbal die hulpeloos moeten toekijken terwijl de ziel ervan wordt ingeruild voor spektakel.
