Ach, het westen. Dat grote Amerikaanse canvas, waarop vele soorten films zijn geprojecteerd, die teruggaan tot het allereerste begin van het medium: avontuur, romantiek, komisch, serieus, simplistisch, artistiek, racistisch, revisionistisch, historisch, metaforisch, low-budget, big-budget, donker, licht, gesitueerd in een wild landschap of aan de rand ervan, waar de herten en de antilopen spelen, enz., enz.
In 1939, het jaar waarin John Ford ‘Stagecoach’ maakte, waarmee hij John Wayne tot een beroemdheid verhief, hadden ook Roy Rogers en Gene Autry het druk. (Als Wikipedia te vertrouwen is, zijn er dat jaar zo’n 120 westerns uitgebracht.) Roy en Gene zouden ook televisiecarrières hebben als de buis aansloeg, en een schat aan westerns voortbrengen – ‘Bonanza’, ‘Gunsmoke’, ‘The Rifleman’, ‘The Virginian’, ‘Maverick’, ‘Have Gun, Will Travel’, en ik zou van hier naar Missouri kunnen doorgaan. Dit jaar hebben we gehad “Amerikaanse oer” En “Ransom Canyon,” de voortdurende schittering van “Donkere winden” en de voortdurende avonturen van Taylor Sheridan.
Omdat er al meer dan een eeuw zoveel films en televisieseries op dezelfde manier werken, is het geen verrassing dat hetzelfde materiaal keer op keer opduikt. ‘The Abandons’, een nieuwe western die donderdag in première gaat op Netflix, zit boordevol oude plotpunten en karaktertypes. (Zeven van de tien afleveringen waren beschikbaar om te beoordelen.) Toegegeven, maker Kurt Sutter heeft de stijlfiguren een beetje een draai gegeven, waardoor twee vrouwen – gespeeld door Gillian Anderson en Lena Headey – vijandige matriarchale leiders zijn, maar de moeren en bouten komen meteen van de plank.
We bevinden ons in de stad Angel’s Ridge in Washington Territory in het jaar 1854. Constance Van Ness (Anderson) en Fiona Nolan (Headey) zijn weduwen – maar geen “wider vrouwen” – die elk de leiding hebben over haar zaken, terrein en volwassen kinderen. Constance is een hogere klasse, koud, verfijnd, ambitieus en eigenaar van een zilvermijn. Haar kroost bestaat uit Willem (Toby Hemingway), het probleemkind; Garret (Lucas Till), de jongere maar capabelere zoon (hij draagt een pak), heeft op zijn eigen manier problemen; en Trisha (Aisling Franciosi), een mooie bloem die niettemin soms zal vloeken als een zeeman. Ze speelt Schubert op de piano, een karakterdetail dat als geplakt aanvoelt, maar het is in ieder geval een karakterdetail.
Fiona is haar bijna wiskundig opgevatte tegenpool: een aardse rancher met vier volwassen geadopteerde kinderen; er is een vreselijke dode echtgenoot in haar achtergrondverhaal. Elias (Nick Robinson) en Dahlia (Diana Silvers) zijn broer en zus, wier overleden vader het geld heeft nagelaten voor het land waarop Fiona hun boerderij heeft gebouwd. (In haar gedachten geleid en begaafd door God.) Met hen zijn Albert (Lamar Johnson) en Lilla Belle (Natalia del Riego), ‘twee engelen alleen en gekwetst’ die Fiona onderweg tegenkwam. Het zijn ‘vijf verlaten zielen, nu verwant’, en daarom noemen ze hun ranch de Abandons.
Michael Greyeyes als Jack Cree, Gillian Anderson als Constance Van Ness en Michiel Huisman als Roache in ‘The Abandons’.
(Michelle Faye/Netflix)
De productie in de mijn ligt stil, waardoor Constance vreest dat “mijn belangrijkste medewerker, de gewaardeerde heer Vanderbilt,” zoals in Cornelius, zijn investering zal terugtrekken, wat op zijn beurt ervoor zal zorgen dat Angel’s Ridge “terug in de modder” zal glijden en Constance ook geen goed zal doen. (De stad, zoals zelfs de sheriff het beschrijft, is haar eigendom.) En dus verlangt ze naar een vermoedelijke zilverader die onder Jasper Hollow loopt, bewoond door Fiona’s ranch en drie andere families, die geen van allen haast hebben om te vertrekken, ondanks A) haar geldaanbiedingen en B) sabotagedaden om hen te dwingen te gaan. Ze debatteren over de vraag of ze ‘naar de wet moeten stappen’ of haar zelf moeten aanpakken, en omdat ze democraten zijn, stemmen ze erover.
De botsing van rijke, vaak industriële belangen met bescheiden arbeiders op het land is de basis geweest van menig westerling; Het is de bedoeling dat wij, als gevoelsmensen, de kant van de boeren en ranchers kiezen en de mijneigenaren als beheerders in plaats van als plunderaars van de aarde. Dat Willem Isaac de smid ‘een vieze kleine Jood’ noemt, spreekt ook niet goed voor de Van Nesses, maar we zullen nog veel erger van hem zien voordat de openingsaflevering uitkomt – en dan zullen we hem niet meer zien.
Aan de andere kant is Fiona meer dan een beetje gek en kan Constance op haar ijzige manier bijna redelijk lijken. Soms lijkt het erop dat de twee, als moeders, op het punt staan een interessante connectie te maken, zelfs een gemeenschappelijke zaak, maar ze worden uit elkaar gedreven door wederzijdse antipathie en het feit dat ze zich allemaal schuldig zullen maken aan vreselijke dingen tegen de ander.
‘Onze strijd, Fiona,’ zegt Constance, ‘is een kwestie van eigendom, niet van kinderen.’
“Alle zaken hebben betrekking op mijn kinderen”, antwoordt Fiona.
‘Maar hebben onze kinderen zulke zorgen nodig of koesteren we die sluw terwijl we vasthouden aan ons moederlijke doel?’ Nou, dat is de vraag, en je vraagt je af waarom deze kinderen niet gewoon naar Portland gaan. (Constance, die je niet bepaald moederlijk zou noemen, gelooft dat haar moederlijke doel superieur is aan dat van Fiona, ‘het is er een van bloed’; Fiona antwoordt: ‘Liefde wordt niet gedeeld door bloed.’)
Er is ook een “Romeo en Julia”-subplot, waarbij Elias en Trisha betrokken zijn, en hoewel Sutter Shakespeare misschien niet specifiek in zijn gedachten had, gezien het feit dat zijn “Zonen van de anarchie” bevatte een heleboel ‘Hamlet’, lijkt het niet onwaarschijnlijk. Bij andere complotten zijn bandieten, wapens en een inheemse stam, de Cayuse, betrokken die op het punt staan een verdrag te ondertekenen, en een rebellenfractie die erop uit is om het te verprutsen.
Ondanks de superkrachtige optredens van de twee hoofdrolspelers, is er iets kartonnen aan de personages, getekend in dikke contouren maar niet echt ingekleurd; dat de acteurs opgezadeld zijn met ouderwetse dialogen maakt ze eerder minder dan reëler. (Zoals vaak het geval is, maken kleine spelers een meer levensechte indruk, waaronder Michael Greyeyes en Michiel Huisman, die werk doen, schoner en vuiler, voor Constance, en Ryan Hurst als een van de inwoners van Jasper Hollow, een rustige man met een verleden en een manier om met wapens om te gaan, een ander populair westers type.)
De serie is zeker druk en vaak gewelddadig, met een paar indrukwekkende decorstukken, maar afgezien van het majestueuze Canadese landschap voelt “The Abandons” kunstmatig en schematisch aan. (Goede personages kunnen pure, naakte liefde bedrijven; slechte mensen hebben perverse seks – impliciet, niet getoond.) Elke willekeurige drie minuten van ‘Deadwood’ of zelfs een stilstaande foto van Wayne lijken op een meer oprechte manier uitdrukking te geven aan die tijd, hoe historisch accuraat of fantasievol ze ook zijn. Ondanks een mooi ontworpen hoofdstraat en een behoorlijke hoeveelheid extra’s komt Angel’s Ridge zelf nooit tot leven. (Patton Oswalt treedt kort op als burgemeester, zijn enige echte taak om een orgaan te bieden waar een verklarende dialoog doorheen kan stromen.) De zilvermijnbouw die aan de basis ligt van al deze zaken wordt helemaal niet in beeld gebracht, net zo min als de praktische zaken van het runnen van een ranch; Iedereen heeft het te druk met ruzie maken en ruzie maken, denk ik. Cornelius Vanderbilt, die kort werd opgevangen op weg naar Constance, verdwijnt, vermoedelijk om weer boven te komen in de laatste drie afleveringen; en met ‘concluderen’ bedoel ik datgene wat ons bij de cliffhanger brengt waarvan ik aanneem dat het eraan komt.
Was ik, afgezien van de hoop dat verschrikkelijke mensen gestraft zouden worden en dat niet-vreselijke mensen zouden floreren, waar ik altijd voor open sta, veel bezorgd om het lot van Jasper Hollow of de zilvermijn van Constance? Ik kan niet zeggen dat ik dat gedaan heb.
