Terwijl mijn kinderen nog jong zijn basisschoolhebben mijn man en ik gesproken over hoe we in alle drie de gevallen meer onafhankelijkheid kunnen bevorderen.
We verlangen allebei naar het soort jeugd dat we hadden, zonder mobiele telefoonsiPads en sociale media.
Begin dit jaar hebben wij besloten om een ouderwetse telefoon en een vaste lijn opgezet voor onze 7-, 5- en 5-jarigen zodat ze met hun vrienden kunnen communiceren zonder dat we toezicht nodig hebben.
Gisteren liet ik zien wat een geweldig idee dat was.
Er was een eerste lift van mijn kant
Nadat we de telefoon hadden opgehaald en ingesteld, wat we ervoor kozen om via te doen Blikjeer was een kleine lift van mijn kant om telefoonnummers van vrienden en buren te verzamelen. Het was een collectieve inspanning, omdat ik ook anderen daartoe moest aanzetten een vaste lijn krijgen voor zichzelf.
In eerste instantie moesten we de kinderen uitleggen hoe bellen op een vaste lijn werkt. Ze oefenden (en faalden vaak) met het bellen van telefoonnummers, vroegen of ze met hun vrienden konden praten en leerden de algemene etiquette over telefoneren. De gesprekken waren kort en leidden nergens toe.
De auteur kreeg een blikje voor haar kinderen. Met dank aan de auteur
Maar na verloop van tijd begonnen ze allemaal meer zelfvertrouwen te krijgen. Met Halloween belde mijn oudste onze buren en vroeg hoe laat ze klaar zouden zijn om samen te gaan trick-or-treaten. Ik begon signalen te zien van wat ik voor ogen had – speeldata regelen zonder dat ik een andere ouder hoef te sms’en.
Ik hoopte dat we op de goede weg waren.
We hadden een sneeuwdag en de telefoon ging non-stop
Onlangs hadden we onze eerste sneeuwdag van het schooljaar en om 9.00 uur rinkelde onze telefoon non-stop.
Halverwege de ochtend hadden mijn kinderen een tiental vrienden uitgenodigd om met hen in de sneeuw te komen spelen. Dit leidde tot sms-berichten van andere ouders met de vraag of het oké was. Omdat ze allemaal zo jong zijn, hebben ze nog steeds enige ouderlijke hulp nodig, vooral omdat sommigen moesten worden overreden.
Tegen lunchtijd hadden we zeven kinderen die samen aan het gillen waren, in de sneeuw speelden en een geweldige tijd hadden. Ze hadden weinig ouderlijk toezicht nodig, dus mijn man deed klusjes buiten, terwijl ze allemaal om de beurt sneeuw ruimden en op de snowboards reden.
Iedereen werd rond etenstijd opgehaald en mijn kinderen vertelden dat dit de beste sneeuwdag ooit was geweest. Mijn mobiele telefoon stond ook vol met sms’jes van ouders die me bedankten omdat ik hun kinderen had meegenomen zodat ze konden werken.
De vaste lijn was een succes, en toen ik daarover online geplaatsthet vond weerklank bij anderen – het lijkt erop dat mijn familie niet de enige is die hen mist. Niet alleen begint het mijn kinderen het soort jeugd uit de jaren 90 te geven dat ik voor hen wil herscheppen, maar het stelt mij ook in staat om te bieden waar dorpsouders tegenwoordig zo naar verlangen.
Vervolgens geef ik mijn kinderen mijn oude Game Boy cadeau.
