Hoe het ‘rommelige’, ‘chaotische’ verleden van Renate Reinsve de ‘sentimentele waarde’ vormde

Ik heb geprobeerd erachter te komen wat het met Renate Reinsve is.

In films als ‘De slechtste persoon ter wereld’ “Armand,” “Een andere mens” en nu het sublieme familiedrama van Joachim Trier “Sentimentele waarde”, De Noorse acteur, 38, heeft de afgelopen vier en een half jaar roekeloos op het scherm geflirt, ongecontroleerd gelachen, geschreeuwd van woede en opgelost in tranen, allemaal met een volkomen onvoorspelbare vitaliteit die haar misschien wel de meest opwindende artiest heeft gemaakt die vandaag de dag werkt.

Maar je kunt het onderwerp van je coverstory niet zomaar vragen wat haar tot de meest rauwe lef van de huidige bioscoop heeft gemaakt. Dus geïnspireerd door haar nieuwste project – waarin ze Nora speelt, een grillige acteur wiens vader (Stellan Skarsgård) terugkomt van jaren van vervreemding in de hoop haar in zijn autobiografische nieuwe film te kunnen casten en deze in het ouderlijk huis te kunnen opnemen – vraag ik Reinsve om in plaats daarvan met mij mee te gaan op een historische rondleiding door het huis.

“Ik heb altijd het gevoel dat mensen meer zichzelf worden als ze in huis zijn”, vertelt Reinsve me op een wolkenloze herfstochtend in Stokroos HuisFrank Lloyd Wrights voorgevoel uit 1921 van het modernisme in Californië. Maar voor een acteur, die zich op zijn minst voorbereidt op een rol, kan dat zelf aan de randen beginnen te rafelen: zo merkte Reinsve, een uitgesproken architectuurfanaat midden in haar tweede grote renovatie, zich onbewogen door de verrukkelijke Dragestil-villa uit 1892 van ‘Sentimental Value’ (‘drakenstijl’).

“Op een gegeven moment raak ik het overzicht kwijt van wie ik ben en wie de rol is”, zegt ze. “Het is alsof ik het verschil niet kan zien… Toen ik naar het huis kwam, en huizen zijn heel belangrijk voor mij, voelde ik niets. Ik was er niet mee verbonden. En dat is heel Nora. En ik schaamde me om het te vertellen (Trier), omdat ik me niet realiseerde dat dat proces had plaatsgevonden. Dat doe ik nooit.”

Dat Nora zoveel overeenkomsten bevat met Reinsves eigen ervaringen – een grootmoeder die de nazi-bezetting van Noorwegen heeft meegemaakt, een turbulent gezinsleven, een jongere zus die als beschermer optreedt – versterkt alleen maar de wazigheid, en daarmee de voorstelling. ‘Sentimental Value’ is donkerder, subtieler werk dan ‘The Worst Person in the World’, minder ontvankelijk voor de omhelzing van de kijker, maar uiteindelijk des te rijker; het is de film die dit jaar is uitgebracht en die ik het meest verlangde om nog een keer te zien.

“Ik ging nooit zitten en dacht: ‘Ik ga hierover speculeren en dit en dit in haar eigen privérelaties’, maar natuurlijk ken ik haar geschiedenis”, zegt Trier, die Reinsve voor het eerst in een eenregelige rol castte in zijn film ‘Oslo, August 31st’ uit 2011. “Ik herinner me dat ik het haar vertelde voordat het scenario af was en dat ik uitlegde dat waar ik aan wilde werken iets was met wat licht en hoop in deze zeer beladen relatie, en ik herinner me dat ze erg emotioneel was toen we daarover spraken. En ik dacht: ‘Ze snapt het. Ze weet waar ik over wil praten.'”

Voor Reinsve, die opgroeide in het bosdorpje Solbergelva, buiten Oslo, brachten beladen relaties, vooral met haar moeder, een rebelse inslag met zich mee: door haar eigen erkenning werd ze uit alles gezet, van de meisjesscouts en het familiebedrijf – de ijzerhandel van haar grootvader – tot uiteindelijk het huis en de school. Ze woonde een tijdje bij haar grootmoeder, verzorgde zichzelf voor een andere periode en vluchtte uiteindelijk als tiener naar Edinburgh, Schotland, waar ze een jaar in een hostelbar werkte voordat ze terugkeerde naar Noorwegen.

Vanuit haar samengestelde gezin van hele, half- en stiefzussen blijft Reinsve het dichtst bij haar ‘rots’, Cecile, een lerares die ook parttime als haar assistent fungeert, en soms uren aan de telefoon doorbrengt om een ​​gedeelde liefde voor de wetenschap (meest recent kwantummechanica) te bespreken met haar vader, een computeringenieur. Ondanks de signalen dat ze thuis problemen had, beschrijft ze ook levendig momenten uit haar jeugd die haar ontluikende creativiteit voedden, of het nu ging om het ontdekken van Pink Floyd in de platencollectie van haar moeder, het krijgen van een foto-ontwikkelingspakket of het vinden van troost in theater, wat al snel het enige vak op school werd dat haar interesseerde.

“Ik werd gevraagd om veel plaatsen te verlaten”, herinnert ze zich lachend. “Ik was gewoon erg rommelig, erg chaotisch… Maar al die keren ben ik gevraagd om plaatsen te verlaten, ik heb het als een kans aangegrepen. En de enige plek waar mij nooit is gevraagd om te vertrekken, is acteren.”

Met haar doorbraak als de romantische heldin van Trier’s film ‘The Worst Person in the World’ uit 2021, waarvoor ze in Cannes de prijs voor beste actrice won, haalden cinefielen eindelijk de filmmaker in, die zegt dat hij het script speciaal voor Reinsve schreef omdat ‘ik tien jaar had gewacht tot ze doorbrak en niemand haar een hoofdrol gaf.’

Kort voordat het filmen van dat project begon, herinnert hij zich, lunchte hij met Isabelle Huppert, die Reinsve net op het podium in Oslo had gezien en opgetogen was over ‘deze ene jonge acteur in de paarse jurk’.

“Ze heeft een onbeheersbaarheid die je ziet”, zegt Reinsve’s meest frequente filmmedewerker, Joachim Trier, over de acteur. “Ik heb het gevoel dat de camera haar gedachten kan lezen.”

(Bexx François/For The Times)

“Isabelle is redelijk kritisch, dus een compliment van haar moet niemand rustig aan doen”, merkt Trier op over de Franse acteur, die Reinsve zelf omschrijft als een idool. “En ik zei: ‘Dat meisje gaat de hoofdrol spelen in mijn volgende film.’”

Met veel lof, rollen buiten het arthouse – zoals Kane Parsons’ aankomende sciencefiction-horrorfilm voor A24, “The Backrooms” – en nu Oscar-buzzReinsve is ook begonnen met het navigeren door de woelige wateren van de roem, wat haar reisschema op zijn kop heeft gezet en haar relaties heeft hervormd. Ze vindt nog steeds tijd voor haar favoriete vormen van rust en ontspanning, waaronder surfen, klimmen en bingeing ‘Friends’, maar nu moet Reinsve jongleren met zowel oude vrienden thuis in Oslo als nieuwe vrienden die ze heeft ontwikkeld tijdens het maken en promoten van films over de hele wereld. En het komt allemaal op de tweede plaats na haar 6-jarige zoon met haar ex-partner, de animator Julian Nazario Vargas.

“Sommige mensen hebben op de een of andere manier gewoon het vermogen om hetzelfde beeld van jou te hebben en ze laten zich er niet door intimideren”, zegt ze over haar groeiende bekendheid. “Maar sommige mensen zijn dat zeker wel, en dat maakt het ingewikkeld. Want je kunt niets zeggen om mensen ervan te overtuigen niet te projecteren wat ze op jou projecteren. Dat geldt ook voor mensen die je ontmoet – je kunt voelen of ze iets op je projecteren of dat ze nieuwsgierig zijn naar wie je werkelijk bent. … Mijn zoon, het maakt hem niets uit. Hij heeft gemerkt dat er iets anders is met overal posters en zo, maar ik denk dat ik erin slaag om hem te laten begrijpen dat hij de belangrijkste is. ” Omdat hij dat is.”

Een grotere uitdaging was de leercurve van Hollywood, vooral die van de Amerikaanse televisie. “Dat was misschien niet de plek om naartoe te gaan”, zegt ze nu over de Apple TV-serie “Presumed Innocent” uit 2024, waarin ze een aanklager speelde die werd vermoord terwijl ze midden in een affaire met haar baas zat.

“Ik had het gevoel dat er geen ruimte was voor iets echt creatiefs en dat het al een beetje klaar was”, legt ze uit. “Je hebt niet één regisseur die een visie heeft en daar ga je naartoe. Je hebt de macht verspreid over zoveel mensen dat je eigenlijk nergens heen kunt… Ik denk dat dat ook heel, heel zeldzaam is in Amerika, dat de regisseur dat platform krijgt om te ontwikkelen wat hij wil ontwikkelen: een persoonlijk verhaal.”

Ze geeft de voorkeur aan de aanpak van Trier, die hij begon te ontwikkelen tijdens zijn studie bij meesters als Stephen Frears en Mike Leigh aan de National Film and Television School in Londen: ongeveer zes weken van driemaal wekelijkse bijeenkomsten om ideeën uit te wisselen, vertrouwen op te bouwen en ruimte te creëren voor gerichte verkenning, gevolgd door de ‘trommeldroger’ van het filmen, met 10 tot 12 uur durende dagen van onderdompeling en uiteindelijk improvisatie. Een van mijn meest opvallende ontdekkingen van dit verhaal, na jaren van interviews waarin acteurs volhielden dat hun personage ‘alles op de pagina’ stond, was hoeveel van de ‘sentimentele waarde’ zoals die op het scherm verschijnt, dat niet was – niet in de laatste plaats de omhelzing van de zussen op het bed tijdens de emotionele climax van de film, die uitgroeide tot zijn bepalende beelden die Reinsve dankt aan co-ster Inga Ibsdotter Lilleaas.

Reinsve zegt dat dit moment in ‘Sentimental Value’ het resultaat was van een improvisatie van costar Inga Ibsdotter Lilleaas, die haar zus speelt.

(Kasper Tuxen)

“Ik wil dat de acteurs iets onverwachts bijdragen, zelfs voor zichzelf, omdat het een energie van levensechtheid creëert”, legt Trier uit. “Het is niet hetzelfde als ‘realisme’, dat is een heel moeilijke term voor mij… Uiteindelijk gaat het om het proberen af ​​te komen van de spanning van ‘intentie’, het idee dat ze me iets proberen te laten zien. Daar ben ik niet in geïnteresseerd.”

Nadat ik de film voor het eerst had gezien, fixeerde ik me namelijk op een gebaar van Reinsve – deels geeuwen, deels strekken, deels zichzelf omhelzen – dat me onmogelijk leek om van tevoren te plannen: het was de iets over haar die ik in de eerste plaats wilde begrijpen.

“Ze heeft een uit de hand gelopen controle, zoals je ziet”, beaamt Trier. “Ze laat zichzelf los binnen de structuur van de scène. Ik denk dat geweldige kunst voortkomt uit de juiste balans tussen controle en chaos, en dat heeft ze… Ze heeft al deze emotionele reacties waarbij ik het gevoel heb dat de camera haar gedachten kan lezen.”

Misschien is het het element van chaos in het acteren, dat doet denken aan haar eigen ‘rommelige’ jaren, dat Reinsve meteen aantrekt en op de proef stelt. Zij zegt dat zij degene was die Nora’s beschrijving van de aantrekkingskracht van het vak heeft bedacht die we in de film zien: ‘Als je het podium op gaat, is dat zo contra-intuïtief’, legt het personage, geplaagd door plankenkoorts, uit. “Je hele lichaam schreeuwt als je naar buiten stapt en het publiek aankijkt. Je kunt je nergens verstoppen… Ik vind het geweldig!”

“Met Joachim was hij op zoek naar iets heel authentieks en heel vergelijkbaar met de manier waarop ik met een emotionele situatie zou omgaan, en dat was veel enger voor mij”, zegt Reinsve, en toch stelt ze zich voor dat ze zou blijven samenwerken met filmmakers die hetzelfde verwachten, en meedogenloos in de richting van hun onderscheidende visie zou streven, in plaats van op zoek te gaan naar het comfort van conventionele roem.

Trier drukt het botter uit: ‘Ze zal niet’, voorspelt hij, ‘een van die ijdele acteurs worden die op safe spelen.’

La Huppert zou trots zijn.

(Bexx François / For The Times)