Je weet dat je een ritje gaat maken als een olifant binnen de eerste tien minuten van een drie uur durend prestigestuk op de cameralens poept. Dat is niet eens het meest schandalige wat zich voordoet in de openingsmomenten van ‘Babylon’, de barok van schrijver/regisseur Damien Chazelle (maak dat maar zo). ga voor kapot) ode aan de losbandigheid en excessen die Hollywood kenmerkten toen het eind jaren twintig overging van stille cinema naar ’talkies’. Iedereen met ook maar een voorbijgaande interesse in de filmgeschiedenis zou er goed aan doen om Chazelle’s kostbare 2022-flop te bekijken (of opnieuw te bekijken) wanneer deze op 7 december 2025 naar Netflix gaat. Wat betreft alle anderen? Blijf lezen.
Terwijl ‘Babylon’ zich concentreert op een groep fictieve individuen, is het sterk geïnspireerd door de echte geschiedenis van Tinseltown. Brad Pitt speelt bijvoorbeeld de rol van Jack Conrad, een duidelijke vervanger voor de vele stomme filmsterren die moeite hadden om zich aan te passen aan de eisen van het acteren in beeld met geluid en die merkten dat ze volledig uit de industrie werden verdreven. Maar hoe cruciaal Jack ook is voor de procedure hier, hij is niet echt een van de hoofdrolspelers. In plaats daarvan gaat die eer naar mensen als Diego Calva als Manuel “Manny” Torres, een Mexicaanse immigrant die succes vindt door te doen alsof hij uit Spanje komt; Jovan Adepo als Sidney Palmer, een zwarte trompettist die al snel wordt geconfronteerd met de onaangename waarheid over wat er nodig is om vooruit te komen in de showbusiness; en Margot Robbie als Nellie LaRoy, een wonderkind wiens arbeidersachtergrond plotseling een groot obstakel wordt terwijl ze de ladder van de samenleving beklimt.
Zoals je inmiddels zeker in elkaar hebt gezet, ‘Babylon’ is zowel een verhaal over assimilatie en identiteit als een verhaal over de chaos in Hollywood. Is het een wonder dat het een trouwe cultfanbase heeft gevonden?
Babylon inspireerde haat-liefdereacties bij de eerste release
Als je je ooit hebt afgevraagd hoe “Singin’ in the Rain” eruit zou zien met een Coke-snuivende gangster gespeeld door Tobey Maguireverontrustende sterfgevallen, rauwe feesten en allerlei soorten lichaamsvloeistoffen die rondslingeren, dan is ‘Babylon’ jouw antwoord. Het is een opzettelijk grove fabel die de paradox van Hollywood erkent: het is een kapitalistische machine die traditioneel wordt aangedreven door zelfbedrog en blanke suprematie, maar toch opmerkelijk empathische werken blijft voortbrengen die mensen aanspreken over de grenzen van cultuur en tijd heen.
Het is echter niet verwonderlijk dat het publiek niet bepaald massaal naar ‘Babylon’ stroomde toen het eind december 2022 in de bioscoop verscheen, vooral toen ‘Avatar: The Way of Water’ in de naastgelegen zaal speelde. De film slaagde er aan de kassa niet eens in om het (minstens) budget van $ 80 miljoen te evenaren, en de critici verdeelden zich fel, als een snelle blik op de recensies op Rotte Tomaten zal je laten zien. Tegelijkertijd was er voor iedereen die de film uitputtend smerig vond iemand als Stephen King, die hem op sociale media ‘volkomen briljant – extravagant, overdreven, hilarisch (en) tot nadenken stemmend’ noemde, en voorspelde dat hij ‘over twintig jaar als klassieker zal worden geprezen’. Robbie verkondigde op dezelfde manier dat ze van “Babylon” houdt in 2024en geeft toe dat ze nog steeds een beetje verbijsterd is dat het niet meteen op grote schaal werd gevierd.
Als er niets anders is, lijkt iedereen het erover eens te zijn dat ‘Babylon’ elementen van grootsheid bevat, waaronder de opwindende jazz-achtige score van Justin Hurwitz, de gedurfde zweeppannen en verbluffende composities van Chazelle’s vaste cameraman Linus Sandgren, en de bravoure-eindmontage het in kaart brengen van de levenscyclus van film (die feitelijk rechtstreeks verwijst naar “Singin’ in the Rain” en “Avatar”). Dus nogmaals, je moet het opzoeken wanneer het Netflix bereikt en het gekkenhuis zelf ervaren.
