Netflixhier in de laatste etappe van het jaar, ging een nieuwe serie in première die onmiddellijk mijn best-of-lijst voor 2025 herstructureerde. Het schopte vrijwel alle titels opzij en claimde zijn plek op de spreekwoordelijke bergtop.
Ik heb het over The Beast in Me, het strakke nieuwe psychologische thriller die vorige week op Netflix verscheen. Ik had de titelafbeelding over mijn tv-scherm zien rollen, maar pas toen ik seriester Claire Danes over de show hoorde spreken in een recente aflevering van de serie SmartLess-podcast dat ik besloot deze titel eens te proberen.
Onnodig te zeggen dat ik het in drie dagen uit had. Sindsdien kan ik het niet meer van me afschudden. Dit is geen klacht.
The Beast in Me speelt Danes als Aggie Wiggs, een auteur die worstelt om literaire glorie terug te winnen na een gezinsverwoestend ongeluk. Haar focus aan het begin van de show ligt op een boek over de relatie tussen de rechters van het Hooggerechtshof Ruth Bader Ginsburg en Antonin Scalia. Ze lijdt echter aan een enorm geval van writer’s block, aangewakkerd door een diep verontrustend verdriet dat uiteindelijk het grootste deel van Wiggs’ gedrag en acties in de serie aanstuurt.
Alles verandert wanneer Nile Jarvis (Matthew Rhys), een polariserende figuur in de vastgoedontwikkelingswereld, naast de deur komt wonen. Hij is arrogant en rijk en iemand die gedijt in het roeren van de pot, wat een gedragskenmerk is dat Aggie van haar stuk brengt. Wat meer is, is dat Nile hier de hoofdverdachte is van de dood van zijn eerste vrouw, Madison, die zes jaar eerder vermist werd. Om even weg te zijn van de stress van de grote stad – en de media-aandacht over zijn mogelijke schuld in deze zaak – trekt Nile verderop in de straat van Aggie in.
David Lyons schittert in The Beast in Me.
Mis geen enkele van onze onpartijdige technische inhoud en laboratoriumbeoordelingen. CNET toevoegen als favoriete Google-bron.
Al snel komt de gedachte in haar op: moet ze een boek over deze man schrijven? Kan ze bovendien inzicht krijgen in de verdwijning van zijn vrouw en mogelijk een bekentenis krijgen dat hij haar inderdaad heeft vermoord?
Ik weet zeker dat je kunt zien waar dit heen gaat. Ze gooit het RBG-boek weg en richt haar aandacht op Nile Jarvis, waardoor het duo een disfunctionele vriendschap sluit, terwijl ze achter zijn rug met de FBI samenwerkt om zijn schuld te bewijzen. Om meer te zeggen zou ik me moeten verdiepen in de verhaalspoilers die deze show zo’n pageturner maken. Laten we ons in plaats daarvan concentreren op wat The Beast in Me zo’n thriller van het hoogste niveau maakt – en, naar mijn mening, een van de beste Netflix-shows van het jaar.
Niets van dit alles zou werken zonder het geweldige team van Denen en Rhys. The Beast in Me is een voorbeeld van twee acteurs die uitvoeringen geven die volledig gericht zijn op wat het beste is voor het verhaal. Hun dynamiek is onverbiddelijk boeiend, waarbij Denen leunen op de diep emotionele elementen waardoor ze opviel als Carrie Mathison in Homeland en Rhys de sociopathische aard van Nile verdubbelde, moeiteloos heen en weer fietsend tussen Nile’s flitsende, charismatische kant en het agressieve, kwaadaardige monster dat onder de oppervlakte op de loer ligt.
Wat zijn optreden nog opmerkelijker maakt, is het vermogen van Rhys om je met hem in te leven, aangezien de show verwijst naar misbruik en trauma uit zijn jeugd. Ik moet toegeven dat er echt wat acteerkwaliteiten en eersteklas schrijfwerk nodig zijn om deze emotionele component in een personage over te brengen zonder dat het als eyeroll waardig of ham-vuist overkomt. Dit is een Howard Gordon-tent, dus het verbaast me niet dat het allemaal zo goed werkt.
Gordon, de uitvoerend producent van Homeland, is hier de showrunner. Zijn creatieve hereniging met Denen is niets minder dan spannend.
Er waren zelfs meerdere gevallen tijdens het kijken naar de serie waarin ik overeenkomsten opmerkte tussen de relatie van Aggie en Nile en die van Carrie en Brody in Homeland. Voordat je het vraagt: de dynamiek tussen Aggie en Nile wordt nooit romantisch. Er is echter een ongezonde obsessie en bloeddorst die de twee bindt.
Terwijl The Beast in Me een showcase is van Danes en Rhys, is de ondersteunende cast niets om over te spotten.
Jonathan Banks schittert in The Beast in Me.
Brittany Snow, die de tweede vrouw van Nile speelt, Nina, had tijdens de serie meer te kauwen kunnen krijgen, maar als ze op het scherm verschijnt, levert ze absoluut resultaat. Jonathan Banks kruipt moeiteloos in de Logan Roy-achtige rol van Martin Jarvis, de norse, gewelddadige vader van Nile. David Lyons – die ik met onverwachte vreugde onmiddellijk herkende uit de kortstondige CW-superheldenserie The Cape – is uitstekend als gemartelde FBI-agent Brian Abbott. Natalie Morales is fantastisch als Aggie’s ex-vrouw. Shelley en Tim Guinee zijn een stille bron van terreur als Martins jongere broer, Rick, bijgenaamd ‘Wrecking Ball’. Kortom, iedereen die op het scherm verschijnt, dient het verhaal op de best mogelijke manier.
The Beast in Me voelt als iets dat Alfred Hitchcock zou kunnen doen als hij vandaag nog leefde. Alles, van het camerawerk en de episodische regie tot het decorontwerp en de muziekscore, werkt harmonieus samen. Het komt zelden voor dat een gelimiteerde serie als deze het gevoel heeft dat alles goed is. Ik heb geprobeerd aan tekortkomingen te denken, maar ik kom te kort.
De serie is ook een verademing omdat deze de categorie ‘beperkte serie’ volledig verdient, want uiteindelijk sluit de show zijn verhaallijn af. Er is absoluut ruimte voor meer seizoenen, maar het verhaal van Aggie Wiggs en Nile Jarvis staat op zichzelf en kent een bevredigend einde.
Toch is de grootste aantrekkingskracht van The Beast in Me het tweehandige karakter van het verhaal, waarbij Danes en Rhys de volledige acht afleveringen besturen. Het is een sparringwedstrijd die je niet kunt missen en die nu huurvrij in mijn hoofd leeft. Maak wat ruimte vrij in de jouwe, want als je van goed gemaakte televisiedrama’s houdt, is deze show een must om te bekijken.
