Recensie ‘Wake Up Dead Man’: Josh O’Connor maakt zich schuldig aan het stelen van scènes

‘Wakker worden, dode man: een Knives Out-mysterie’ Die van Rian Johnson donkerste, grappigste en beste deel tot nu toe in zijn detectiveserie van drie filmsspeelt zich af in een kerk die verbijsterd is door twee zonden. De eerste is moord. De tweede is diefstal: de ster van de franchise, de Zuid-gefrituurde privé-detective Benoit Blanc (Daniël Craig), wordt de film van hem gestolen door een priester, pater Jud Duplenticy (Josh O’Connor), een ex-bokser met een nek-tatoeage en een kwaadaardig rechterkruis.

De onschuldig uitziende O’Connor blinkt uit in boeven en sukkels en passend beschrijft zijn Jud zichzelf als “jong, stom en vol van Christus.” Jud vermoordde als tiener een man en heeft, ondanks jaren van gebed en geduld, nog steeds het humeur om zijn superieur, mgr. Jefferson Wicks (Josh Brolin), om zijn tirannieke greep op hun parochie in de staat New York, Our Lady of Perpetual Fortitude, op te geven.

Wicks is een gebedsstrijder, een wreed oudtestamentisch type dat beweert dat God wil dat hij zondaars uit schaamte uit zijn diensten verdrijft. Angst heeft de overgebleven kudde van de kerk geradicaliseerd. Niemand wil aan de slechte kant van deze gemene beer staan. Bisschop Langstrom (een pittige, goedgehumeurde Jeffrey Wright) geeft toe dat Wicks “een paar kralen te kort is voor een volle rozenkrans” en heeft de newbie-pastor daarheen gestuurd om te bewijzen dat hij meer zielen kan redden met honing in plaats van zwavel.

‘Door op die bank te blijven zitten, wordt partij gekozen’, benadrukt Jud tegen de parochianen. Niet alleen sluiten ze de gelederen tegen Jud omdat hij liefde predikt in plaats van haat, ze zetten hem er ook voor aan de schandpaal – vooral als Wicks midden in de mis op Goede Vrijdag wordt doodgestoken.

De politiechef Geraldine Scott (Mila Kunis) is ervan overtuigd dat Jud schuldig is. Alle anderen bij die fatale dienst waren een discipel van Wicks: romanschrijver Lee (Andreas Scott); dokter Nat (Jeremy Renner); celliste Simone (Cailee Spaeny); terreinwachter Samson (de toepasselijk genaamde Thomas Haden-kerk); advocaat Vera (Kerry Washington); YouTuber Cy (Daryl McCormack) die video’s uploadt met titels als “Er is GOD in DOGE”; en stoere kerkdame Martha (Glenn Sluiten) die deze parochie heeft gediend sinds deze onder de vaste duim van Wicks’ grootvader stond.

Maar toen Wicks op de grond viel, stond Jud op het podium met een kruis van ruim 1,80 meter vast en alle andere potentiële verdachten zaten primitief op hun stoelen. Er zou een wonder nodig zijn geweest om de moord te plegen.

“Een volkomen onmogelijke misdaad”, zegt Blanc met een grijns. “De heilige graal.”

Blanc zal de waarheid onthullen en zijn keuze verkondigen om ‘te knielen voor het altaar van het rationele’. Hij behandelt het lijk van Wicks als een gemarineerde biefstuk; voor hem is het gewoon vlees, geen heilig vat. Terloops zinspeelt Blanc op een gespannen relatie met zijn eigen religieuze moeder, wat evenzeer een persoonlijk achtergrondverhaal is als hij wil toegeven. Tussen de films door lijkt er iets anders met het personage te zijn gebeurd. Zijn kortgeknipte haar is sluik en ruig geworden. Een hint van een spirituele crisis?

Maar tegen de tijd dat Blanc bijna 40 minuten in de film binnenstapt, zijn we vergeten dat we hebben gewacht tot de franchise zijn voorsprong weer nieuw leven inblaast. We zijn al gefascineerd door de confrontatie tussen Wicks en Jud. Zelfs nadat Blanc arriveert, is hij verbaasd als hij merkt dat hij af en toe aan de zijlijn staat, een toeschouwer in Juds morele kruistocht om zijn gemeente naar gerechtigheid te leiden. Onschuldig of schuldig, Jud is gewoon niet zo bezig met het redden van zijn eigen nek. Hij is een ongelukkige maar gewillige martelaar wiens hart de hele tijd langzaam breekt.

De ‘Knives Out’-whodunits gaan over klassieke filmkunsten: slimme scripts, scherpe grappen en grote sterren. Johnson wil mensen die klagen dat de films van vandaag niet goed zijn, terug naar zijn heilige ruimte, de bioscoop, leiden. (Hoewel “Wake Up Dead Man” over twee weken op Netflix zal verschijnen). Hij heeft de flair van een entertainer voor theater en de toewijding van een wetenschapper aan mysterie, en pauzeert om er een invoegopname van een flyer voor de boekenclub van de kerk in te persen, die ook dienst doet als syllabus van zijn literaire inspiratiebronnen voor iedereen die verleid wordt om daarna weg te kruipen met een goede roman.

De titels op zijn leeslijst zijn allemaal een eeuw oud, ongeveer tien jaar oud, en bevatten er twee Agatha Christies en een Edgar Allan Poe naast minder bekende schatten zoals Dorothy L. Sayers’ “Wiens lichaam?” en ‘The Hollow Man’ van John Dickson Carr. Het zijn standaarden waaraan “Dead Man” wil voldoen, maar ook sjablonen die het wil ondermijnen. Ondanks dat het bijna 2,5 uur duurt, is het te snel om alles te bereiken wat het hoopt, maar de plot is geweldig, waarbij met verwachtingen wordt gespeeld door beschuldigingen en bekentenissen naar ons te slingeren terwijl we ze niet verwachten. Johnson belooft zijn toewijding aan stijlfiguren als krassende raven en donderende regenbuien, terwijl hij zijn verschillende afleidingsmanoeuvres dwaze bijnamen geeft zoals ‘de messenrobot’ en ‘de klingerige clunk’.

Maar de twijfel onder elke ‘Knives Out’-inzending is dat elk ervan een 21e-eeuwse maatschappelijke kritiek is. Ze zijn niet gebouwd om echt tijdloos te zijn; ze spreken heel erg aan op dit moment. De eerste twee films, uit 2019 “Messen eruit” en 2022 “Glazen ui,” escaleerde de klassenstrijd van miljonairs naar miljardairs in de loop van de jaren dat de tien rijkste mannen ter wereld hun rijkdom verdubbelden. ‘Dead Man’ richt zich op hypocriete sterke mannen die op een preekstoel staan. Je zou het een gelijkenis kunnen noemen, alleen is Johnson directer dan de Bijbel. Eén personage wendt zich nadrukkelijk tot Wicks en zegt: “Geef mij vier jaar, dan zou jij president kunnen worden.” (Die elleboog-tot-de-ribbenlijn wordt gevolgd door een goede ‘Star Wars’-grap voor fans die Johnson’s prachtige 2017 verkeerd hebben gelezen “De laatste Jedi.”)

Het nadeel van deze kappertjes is dat er altijd te veel wordt geworpen. De acteurs hebben moeite om zich als volledige personages te registreren; ze lijken meer op gaststerren “Zaterdagavond Live.” Maar Close is fantastisch als een diepgelovige vrouw die de gewoonte heeft om op te duiken wanneer je haar het minst verwacht, als een muis uit een hol. Haar Martha is zo naïef dat ze met spuitverf geschilderde fallische symbolen aanziet voor ‘raketschepen’ en alleen maar vervelend wordt als ze nieuwkomers vergast op de smerige geschiedenis van Wicks’ moeder, Grace (Annie Hamilton), bijgenaamd de ‘hoerhoer’.

De komische overkill van de belediging is opzettelijk. Het script zegt evenveel over de manier waarop de kerk vrouwen behandelt “Conclaaf” doet. Hier vergeeft de jongensclub (Afgezien daarvan) elkaars tekortkomingen, terwijl Martha en Vera het meeste werk op zich nemen.

In flashbacks barst Hamilton’s jezebel door de houten deuren van de kapel terwijl een extra grote bloedmaan achter haar opdoemt, Johnson en cameraman Steve Yedlin het omarmen van de kans om meer gothic te worden dan de zongebleekte ‘Glass Onion’. Een groot deel van de actie vindt plaats binnen de stenen muren van Perpetual Fortitude, maar slim genoeg verandert het weer buiten mee met de stemming. Een gouden lichtstraal kan door de glas-in-loodramen stromen; Enkele seconden later trekt er een onzichtbare wolk voorbij, die een koude rilling over de stenen werpt.

De camera beweegt doelbewust, werpt zichzelf op de grond wanneer een personage met zijn lichaam wordt geslagen en wankelt wanneer een ander personage recht in de POV wordt geslagen. In de tussentijd Die van Nathan Johnson De partituur van krassende cello’s en onheilspellende hoorns gaat goed samen met een dramatische uitbarsting van orgelmuziek – een van de vele gekke sprongen die door redacteur Bob Ducsay zijn gemaakt.

Terwijl de priester van O’Connor veel van zijn eigen stevige punchlines weet neer te zetten, geeft zijn oprechtheid de film kracht. Zijn absolute toewijding aan zijn karakter – Johnson geeft hem de ruimte om een ​​echte prestatie te leveren – zorgt ervoor dat deze “Knives Out” zijn ouderwetse charmes kan combineren met moderne provocaties.

Het is waarschijnlijk toeval dat O’Connor 33 jaar oud was toen hij in de rol werd gecast, dezelfde leeftijd waarop Jezus Christus werd gekruisigd. Maar het lijkt erop dat deze gepassioneerde publiekstrekker zich afvraagt ​​hoeveel christenen Jezus zouden herkennen als hij vandaag onder ons zou wandelen – en of de hedendaagse kerk hun verlosser nog steeds zou bedanken voor het zuiveren van schurken.