‘Eternity’-recensie: Da’Vine Joy Randolph brengt een gegarandeerde romcom op gang

Er is geen tekort aan fantasy-edelstenen over de bureaucratie in het hiernamaals die in strijd is met ware liefde, waaronder ‘Here Comes Mr. Jordan’ (opnieuw gemaakt in een andere klassieker, ‘Heaven Can Wait’), het Powell-Pressburger meesterwerk uit oorlogstijd ‘A Matter of Life and Death’ en Albert Brooks’ “Je leven verdedigen.” ‘Eternity’, dat zich afspeelt op een manier die lijkt op een blokkerig vliegveld van Radisson, zal wellicht nooit een pantheonmateriaal worden. Maar in scenarioschrijver Pat Cunnane’s slimme riff over liefdesdriehoeken en limbo’s, geregisseerd door David Freyne met knipoogjes naar wat hemels brutaal was aan die eerdere films, zijn er tekenen dat de romcom zelf niet voor dood hoeft te worden achtergelaten.

In het 65-jarige huwelijk van Larry en Joan (gespeeld in de openingsscènes door veteranen Barry Primus en Betty Buckley) is het Larry die als eerste gaat – onverwachts, aangezien Joan degene is met een terminale ziekte. Wanneer hij echter wakker wordt bij de Junction, is hij zijn jongere zelf (voer Miles Teller in) en wordt hij in een sfeer gebracht die lijkt op een reisbureauconventie, met talloze opties voor de volgende fase en een doorgewinterde Afterlife-coördinator genaamd Anna (Da’Vine Joy Randolph van “The Holdovers”) om zijn selectie te vergemakkelijken.

Het probleem (dat nooit helemaal wordt gerationaliseerd, maar wat dan ook) is dat als je thema-eeuwigheid eenmaal is gekozen – misschien locatiegebonden (strand? Bergen?) of een reactie op wat je op aarde irriteerde (Man-Free World is populair) – dat het dan zo is. Geen doe-overs. Maar wanneer Joan (Elizabeth Olsen) kort na Larry arriveert, ontdekt ze niet alleen een echtgenoot die voor altijd met haar hoopt te delen, maar ook haar lang geleden overleden eerste liefde Luke (Callum Turner), bewaard gebleven in jeugdige kracht, nadat ze tientallen jaren heeft gewacht om hun al te korte passie weer aan te wakkeren.

Binnen de grapjes van een kitscherig winkelcentrum ontspringt ‘Eternity’ een verleidelijk emotioneel scenario: moet het onbekende of het bekende de overhand krijgen? Zelfs de coördinatoren kiezen partij. (Joan’s planner geeft de voorkeur aan Luke die er dromerig uitziet.) Maar hoezeer het script de zaken ook probeert te compliceren door de fundamentele goedheid van elke eeuwige vrijer te benadrukken (Larry is standvastig en trouw, Luke straalt geduldige opoffering uit) ‘Eternity’ heeft een persoonlijkheidsprobleem in die zin dat alleen Teller iets te spelen heeft gekregen. Prikkelbaar, neurotisch, fatsoenlijk, verward en sardonisch: Larry is een verfrissende knipoog naar het soort stekelige ongelukkigheid dat Jack Lemmon beheerste. Teller’s ouderwetse charisma bij het overbrengen van die nerveuze energie is zijn eigen bod op een eeuwigheid in zijn carrière.

Waren de karakters van Olsen en Turner maar zo genereus geschreven; Joan en Luke zijn gewoon niet zo interessant. Turner is opgezadeld met de rol van Ralph Bellamy, maar het is minder vergevingsgezind dat Joan, zelfs nu Olsen goed is toegerust voor Lombardeske fuckball-vibes, zo dun wordt opgevat buiten de ‘keuze’.

Dat maakt de rijkste afhaalervaring van deze meestal luchtige, maar tonaal door elkaar gegooide film het volkomen winnende duo Teller en Randolph. Hun stekelige, lieve en ontroerende scènes, die een komisch rijk terrein doorkruisen van klant en cliënt tot verloren ziel en vriend, zijn de beste van de film en suggereren de meer filosofisch meelevende mogelijkheden (“Groundhog Day” ontmoet “Oh, God!”) waarvan je zou willen dat ze waren onderzocht.

Niet dat ‘Eternity’, na een plotafwijking waardoor deze kijker voor de gek werd gehouden, geen handige manier vindt om zijn oprechte landing te behouden. Hoe goed Teller ook is als echtgenoot in een crisis, de Oscar-winnende Randolph is haar eigen indrukwekkende lichtbron, genoeg om de feelgood-samenvattingen en wrange commentaren van deze film in haar eentje te verkopen. Ze heeft de afgelopen jaren voldoende ondersteuning gekregen voor de verhalen van anderen; iemand, geef deze acteur van wereldklasse alsjeblieft haar eigen hemelse hoofdrol.