Verhaal: Hedda went aan een huwelijksleven dat er van buitenaf stabiel uitziet, maar haar een onrustig gevoel geeft. Wanneer een bekende uit haar verleden weer opduikt, komen alle keuzes die ze heeft begraven terug naar de oppervlakte en beginnen ze haar in het nauw te drijven.Beoordeling: Nia DaCosta‘Hedda’ van ‘Hedda’ is een uitgebreide film en het kost tijd om zich in te werken. De film begint niet met drama of hand vasthouden. Je realiseert je langzaam dat je naar een vrouw kijkt die niet helemaal thuishoort in het leven waarvoor ze heeft gekozen, en daar is iets vreemds rauws aan. De setting van de film is beleefd en mooi, het soort dat lijkt op een ingelijste foto, maar als je goed kijkt, zie je de scheuren in het frame. Hedda, gespeeld door Tessa Thompsonbeweegt zich door deze wereld als iemand die al weet dat ze iets is aangegaan dat ze niet ongedaan kan maken. De film onderstreept het niet voor je; je merkt gewoon de afstand in haar ogen en de manier waarop ze zich gedraagt, alsof ze altijd ergens anders is. ‘Hedda’ zorgt voor een interessante kijk en blijft een ambitieuze film, maar bereikt nooit helemaal de diepgang die het belooft.Gebaseerd op het toneelstuk ‘Hedda Gabler’ van Henrik Ibsen, speelt het verhaal zich af gedurende één lange dag, en de film volgt Hedda (Tessa Thompson) nadat ze terugkeert van haar huwelijksreis naar een nieuw huis. Haar bezorgde echtgenoot, George (Tom Bateman), organiseert een groot feest bij hen thuis dat steeds wilder wordt naarmate de nacht vordert. Op papier ziet alles er stabiel uit voor Hedda met een vriendelijke echtgenoot, een elegant huis en een ‘veilige’ toekomst. Maar veiligheid en vrijheid zijn nooit hetzelfde, en hun routine wordt verstoord wanneer Eileen Lovborg (Nina Hoss), een voormalige vriendin uit Hedda’s verleden, komt terug in haar leven met het manuscript van een boek dat haar leven zou kunnen veranderen. Rechter Brack (Nicholas Pinnock), een machtige familiekennis, voegt zich in hun kring en begint controle uit te oefenen over Hedda’s keuzes.Het uiterlijk van de film speelt een grote rol in hoe je je voelt. De kamers zijn netjes en perfect – zorgvuldig gerangschikte bloemen, gepolijste meubels, niets misplaatst – maar de schoonheid voelt zwaar aan, als een deksel dat over haar heen sluit. Het is het soort schoonheid dat meer in de val lokt dan troost. De film spreekt nooit rechtstreeks over Hedda’s ras, maar komt tot uiting in de kleine momenten – in de manier waarop ze nooit helemaal past waar ze ook staat. Het trage tempo van de film zal sommige mensen misschien afschrikken, maar het is opzettelijk, waardoor je de ruimte beetje bij beetje op haar voelt insluiten. Het wil dat je met haar ongemak omgaat, en er niet aan ontkomt. De stilte wordt zijn eigen soort druk.Tessa Thompson levert haar meest gedurfde optreden tot nu toe en vinkt alle vakjes af. Ze verheft nauwelijks haar stem, maar toch kun je zien hoeveel ze zich inhoudt. Het is het soort acteerwerk dat er eenvoudig uitziet totdat je beseft hoeveel controle er nodig is om iemand te spelen die jarenlang haar echte gevoelens heeft verborgen. Zoek naar de scène aan het begin van de film waarin ze speelt met het pistool dat haar vader haar heeft gegeven. Maar het is Nina Hoss die de schijnwerpers steelt als Eileen. Hoss brengt een zachtere pijn met zich mee, een soort gekneusde intelligentie die hun scènes samen meer geladen maakt dan al het andere in de film. Met Imogen Poots als Thea en Tom Bateman als George, Hedda’s echtgenoot, heeft de film een solide ondersteunende cast die meer levert dan wat van hen wordt gevraagd.Hoewel de film boeiend blijft, heeft hij moeite om de spanning volledig op te bouwen en slaagt hij daar slechts gedeeltelijk in. Maar alle punten voor Nia DaCosta, want ze bewerkt het stuk van Henrik Ibsen niet alleen, ze herinterpreteert het door een vreemde lens. Tegen het einde zie je dat de film niet op shock of grote wendingen jaagt. Het gaat over kijken hoe iemand stilletjes geen keuzes meer heeft. Er zijn geen lange toespraken over vrijheid of controle – alleen de kleine waarheid dat een leven er van buiten perfect uit kan zien en toch als een valstrik kan aanvoelen. ‘Hedda’ is niet luid of opzichtig, maar weet na afloop wel een zachte prikkel achter te laten.
